ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ; ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ;
του Γιώργου Τσουκαλά, Δικηγόρου
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΛΗΘΟΓΡΑΦΙΑ
Πως ηθογραφούνται πολιτικά οι Τούρκοι; Οι Έλληνες ερμηνεύουν συνήθως τους Τούρκους μέσα από ανορθολογικά στερεότυπα, κατ’εξοχήν βυζαντινά, ως αποσκιρτήσαντες Ρωμιούς, εξισλαμισμένους Χριστιανούς, που κάποτε θα αναθυμηθούν την πίστη και τις ρίζες τους, και πως ιδεατά θα επανέλθουν στην Ρωμιοσύνη. Φυσικά, εάν τούτα τα ελληνορθόδοξα στερεότυπα ίσχυαν, δεν θα υπήρχαν οι Τούρκοι επί μία χιλιετία στην γειτονιά μας.
Τι θαρρούν όμως οι ίδιοι οι Τούρκοι;Ποια είναι η ιδεολογία τους;
«Για τ’ άγριο άλογο, το καμτσίκι δεν φτάνει», λέει μια τουρκική παροιμία. Οι Τούρκοι! Τυραννισμένος λαός με πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αντιδυτικοί μέχρι μυελού των οστών, ακόμη κι αν ζουν σε χώρες δυτικές, καταδιώκονται συνεχώς από το λεγόμενο «σύνδρομο των Σεβρών», διάγοντας απολύτως πεπεισμένοι ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις απεργάζονται την διάλυση της Τουρκίας, με πειθήνιο όργανο, ως «κράτος μαριονέτα», την Ελλάδα.
Μήτε ο δυτικός πολιτισμός μήτε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός τους συγκινεί, παρά ο δικός τους sui generis, «ο τούρκικος πολιτισμός», ό,τι και αν αυτός είναι, που πάντως οι ίδιοι θεωρούν μια αυθεντική έκφραση της Ανατολίας, όπως φτιάχτηκε από τους Σελτζούκους και τους Οθωμανούς, και ο οποίος άρχεται κατά πως θαρρούν από τους Ογούζους Τούρκους, νομάδες επήλυδες από τις στέπες του Μεσαίωνα, αν και μπορεί να ανάγεται ακόμη και στους χαμένους Χετταίους.
Δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Ευρωπαίους, παρά απλώς έναν μεσογειακό λαό, και δεν ενδιαφέρονται φυσικά να γίνουν Ευρωπαίοι, άλλωστε θεωρούν πως οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης αισθάνονται άσβεστη έχθρα για την χώρα τους, από ιστορική μειονεξία επειδή ήσαν για αιώνες δούλοι τους.
Οι Δυτικοί είναι «Φράγκοι», εχθροί των Τούρκων, αλλά και των Ρωμιών, ίσως και των «αληθινών Ελλήνων»…
Οι Έλληνες (Yunan) είναι άλλος λαός από τους Ρωμιούς (Rum),αφού οι Ρωμιοί δεν ήσαν Έλληνες παρά διάφοροι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ανατολής. Φανατικοί αρνητές της γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας των αρχών του 20ου αιώνα, εξισώσουν την φρικτή γενοκτονία που έκαμαν, με άλλες μικρότερες σφαγές που έγιναν σε βάρος τους, και θεωρούν πως δικαίως εξολοθρεύτηκαν ως έθνη, οι τότε αθώοι συμπολίτες τους, Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι της Μικράς Ασίας.
Φυσικοί λάτρεις της Οθωμανικής τους παράδοσης, θεωρούν το παιδομάζωμα (devshirme) έναν εξαιρετικό θεσμό, παραγνωρίζοντας ότι με σημερινούς όρους συνιστά γενοκτονία, η οποία άλλωστε γενικά ως όρος αγνοείται από τους Τούρκους.
Αρνητές της προέλευσής τους από τους Βυζαντινούς της Ανατολίας, εκμηδενίζουν την ελληνική παρουσία στην Μικρασία.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν εισβολείς κι αρχαίοι αποικιοκράτες, ο Μεγαλέξανδρος ένας σφαγέας στην Ανατολή, το Βυζάντιο απλώς αγνοείται, την Αγια-Σοφιά έστησαν οι Ρωμαίοι, οι Σελτζούκοι κι οι Οθωμανοί νίκησαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο βίαιος εξισλαμισμός, η αλλαγή γλώσσας και εκτουρκισμός της Ανατολίας ήταν θεμιτός αφού οι Έλληνες την είχαν παλιότερα εξελληνίσει, αγνοώντας πως στην αρχαιότητα η Μικρά Ασία μιλούσε ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, πως ο εξελληνισμός δεν έγινε βίαια, και πως οι Έλληνες ήταν εν πολλοίς συγγενείς με τους λαούς της περιοχής και όχι μακρινοί εισβολείς, ενώ ο ελληνικός πολιτισμός απλώς υπερίσχυσε ως ανώτερος.
Η σελτζουκική εισβολή του 1071 στο Βυζάντιο ήταν ηρωϊκή δικαίωση, καθώς έδωσε στους Τούρκους ένα κράτος στην Ανατολία, αν και οι Τούρκοι μπορεί να προϋπήρχαν στην περιοχή ως σκυθικά φύλα, από την αρχαιότητα, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος.
Η Ελληνική Επανάσταση (1821) δεν έχει μεγάλη πολιτική και ιδεολογική σημασία, ενώ η νεώτερη Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε μόνη της το 1830 παρά την ίδρυσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις για να διαλύσουν την Τουρκία.
Τούτο παραλίγο να γίνει μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι αποικιοκράτες της Δύσης τεμάχισαν την χώρα και οι Έλληνες εισέβαλαν στην Τουρκία, σκοτώνοντας και καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, ώσπου ηττήθηκαν χάρη στον ημίθεο Κεμάλ και στον τούρκικο ηρωϊσμό.
Πριν φύγουν, οι Έλληνες το 1922 έκαψαν και την Σμύρνη, για να μην την παραλάβουν οι Τούρκοι. Οι Έλληνες Μικρασιάτες επέστρεψαν τελικά στην χώρα τους το 1922, καθώς δεν ήσαν ντόπιοι. Σε κάθε περίπτωση, η ερήμωση και η καταστροφή που προκλήθηκε στην Ανατολία τότε, πήρε έναν αιώνα για να αποκατασταθεί. Αυτά κοντολογίς πιστεύουν οι Τούρκοι για το παρελθόν…
Στην Τουρκία «δυο αηδόνια στο ίδιο κλαδί δεν κάθονται». Μια ιδιόμορφη κοινωνία που προτιμά να ζει στον τουρκικό μύθο και στο πολιτικό ψεύδος, από το να παραδεχτεί την αλήθεια που όλοι γνωρίζουν. Οι Τούρκοι θα υπερασπιστούν αναφανδόν το κράτος τους σαν τον «μπαμπά» τους. Από δημοκρατία οι Τούρκοι δεν γνωρίζουν πολλά, και δεν ενδιαφέρονται να βρουν και παραπάνω, καθώς υπεράνω όλων είναι το κράτος (devlet), η Τουρκία, που δεν πρέπει να προσβάλλεται, από κανέναν άνθρωπο και με κανένα νόμιμο και δημοκρατικό δικαίωμα. Απειλούν με πολέμους σαν Οθωμανοί, αλλά μάλλον δεν μπορούν και δεν θέλουν να τους κάνουν.
Οι Έλληνες είναι απλώς οι γείτονες (komsu). Φοβούνται μήπως η Ελλάδα ξανακαταλάβει κάποτε την Σμύρνη, σαν ξαναγυρίσουν τα γεωπολιτικά γρανάζια και οι Μεγάλες Δυνάμεις θελήσουν να ξαναποπειραθούν την διάλυση της Τουρκίας, αν και στην Σμύρνη φωλιάζουν οι κεμαλιστές που είναι εθνικιστές και ανθέλληνες που ακόμη θυμούνται τις φερόμενες κατ’ αυτούς θηριωδίες των ελληνικού στρατού (Yunan Asker) στην δυτική Μικρασία την τριετία 1919-1922, και οι οποίοι αντιτίθενται σφόδρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Εν κρυπτώ και παραβύστω, τινές μπορεί να θέλουν μια ομοσπονδιακή Τουρκία, εάν η κατάσταση χειροτερέψει στο εσωτερικό, και ο ισλαμισμός διογκωθεί περαιτέρω, ώστε ο κεμαλισμός να μην αφανιστεί, αλλά αρνούνται να ενεργήσουν σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Η κατάσταση κινείται μοιρολατρικά προς την Ανατολή, και η άνοδος του ισλαμισμού θεωρείται δεδομένη.
Ο κεμαλισμός έχει άλλωστε αποτύχει ιστορικά, και η απήχηση του μειώνεται.
Οι κεμαλιστές ακόμη πρεσβεύουν τυφλά, έναν πρώιμο και ακραίο εθνικισμό, των αρχών του 20ου αιώνα, όπως τον παρέλαβαν από τον Κεμάλ, και αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα μεταγενέστερα ρεύματα της σύγχρονης δυτικής πολιτικής σκέψης, από τα μεταπολεμικά όπως την επέκταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, έως τα πιο σύγχρονα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον δικαιωματισμό, που μοιάζει ασφαλώς αδιανόητος.
Η πλειοψηφία στην Τουρκία προτιμάει τον ισλαμισμό που θεωρεί πιο ήπιο για αυτήν, παρά τον κεμαλισμό, που θεωρεί σκληρό κι απρόσωπο, ελιτίστικο, στρατοκρατικό και οικονομικοκοινωνικά αποτυχημένο. Άλλωστε, οι δυτικοί Τούρκοι δεν γεννούν πλέον πολύ, ενώ οι ισλαμιστές Τούρκοι της Ανατολής, ακόμη και οι Κούρδοι που είναι πιστοί μουσουλμάνοι, πολλαπλασιάζονται.
Ποιοι είναι τελικά οι Τούρκοι; Είναι «αυτοί που είναι», ανεξαρτήτως οιασδήποτε καταγωγής και εθνικότητας, όλοι όσοι είναι υπήκοοι της Τουρκίας κατά το πολιτικό έθνος που ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ ή όλοι όσοι είναι πιστοί μουσουλμάνοι, όπως θεωρούσαν οι Οθωμανοί.
Πολλοί Τούρκοι έκαμαν γενετικές εξετάσεις για να βρουν την ιδιαίτερη εθνική καταγωγή τους, αλλά τελικά προτιμούν να μην θυμούνται από ποια έθνη προέρχονται και εντέλει δεν τους ενδιαφέρει, καθώς θα ήταν εθνικιστικό ή ρατσιστικό αν ετούτο συνέβαινε.
Εννοείται πως δεν επιθυμούν να επανελληνίσουν, καθώς οι περισσότεροι δεν νοιάζονται αν υπήρξαν Ρωμιοί ποτέ οι πρόγονοί τους, αλλά ακόμη κι αν θυμούνται, τους είναι αδιάφορο, καθώς δεν ανήκουν στο ελληνικό έθνος και δεν ταυτίζονται με τους Έλληνες.
Θεωρούν τους εαυτούς τους μια μεγάλη φυλετική ανάμειξη, αν και επαίρονται πως προέρχονται από αρχαία τουρκικά φύλα.
Ο χριστιανισμός μπορεί να έχει για κάποιους μεγαλύτερη γοητεία από τον ελληνισμό, αλλά και αυτού η απήχηση είναι μικρή…
Υπάρχει φιλελληνισμός στην Τουρκία; Ελάχιστος! Πρέπει να είναι μια υποδιαίρεση κάποιου ποσοστού που δύσκολα ανιχνεύεται, με μόνη φωτεινή εξαίρεση τους Τουρκοκύπριους οι οποίοι ταυτίζονται σημαντικά με τους Ελληνοκύπριους και διαχωρίζονται από τους Τούρκους στην Τουρκία.
Συμπαθούν φυσικά και οι Τούρκοι της Τουρκίας τους Έλληνες, αλλά η συμπάθεια μένει στις εκφραστικές κινήσεις, στο τραγούδι, στον χορό, στο φαγητό και στην μουσική, καθώς οι δύο λαοί διαφέρουν ριζικά στα υπόλοιπα, καθώς στην περίπτωση των Ελλήνων έχεις έναν ευρωπαϊκό λαό, ενώ στην περίπτωση των Τούρκων έναν λαό της Μέσης Ανατολής, με ό,τι τούτο συνεπάγεται.
Κοντολογίς, όταν ο Έλληνας πιστεύει στο «άλφα», ο Τούρκος πιστεύει αντιστρόφως στο «ωμέγα».
Εξάλλου, οι Τούρκοι φοβούνται τους Έλληνες περισσότερο από κάθε άλλον λαό από όσους υποδούλωσαν, ως τον ισχυρότερο λαό όλων των άλλοτε ραγιάδων τους, και συνεπώς ως τους πλέον επίφοβους να βλάψουν την χώρα τους.
«Εντέλει διασπείρεις στερεότυπα!» θα με κατηγορήσουν κάποιοι. Όμως δεν τους απεκάλεσα «Μογγόλους», κατά το πολύ υποτιμητικό και ενοχλητικό για τους ίδιους, ελληνικό στερεότυπο. Εν κατακλείδι, όπως θα μας συμβούλευαν άλλωστε και οι ίδιοι οι Τούρκοι «όποιος δεν έχει καεί στον ήλιο, απλώς δεν ξέρει την αξία της σκιάς»…
