Κραυγές δολοφόνων σέ ἐκκλησιαστικούς χώρους!
Δηλαδή τί θέλουν οἱ ἐν ψυχρῶ δολοφόνοι; Τί ζητοῦν ἀπό τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης; Νὰ ταχθῆ ὑπέρ τῆς θανατικῆς ποινῆς; Νὰ ταχθῆ μὲ τὸ μέρος σκληρῶν ἀτόμων, πού ὄχι μόνον ἐνεργοῦν ἀλλεπάλληλους φόνους ζωντανῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ διακηρύττουν ὡς… πολιτισμὸ τὴν ἐν ψυχρῷ σφαγὴ χιλιάδων ἀγεννήτων ἐμβρύων;
Τί ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Νὰ χειροκροτῆ τὸν ἐκτρωσιολόγο γιατρὸ πού εἰσπράττει τὴν «τιμὴ αἵματος», τὴν ὥρα ποῦ βγαίνει ἀπὸ τὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος; Ὁ σαδισμός του: «Ἐν τάξει! Τὸ σκοτώσαμε. Βέβαια μὲ κούρασε τὸ ἄτιμο! Ὅλο καὶ μαζευόταν στὴν ἄκρη τῆς μήτρας ν᾽ ἀποφύγη τό ἐργαλεῖο. Ἀλλά τελικά τά καταφέραμε. Ἡ ἔκτρωση πέτυχε!».
• Δηλαδὴ τί ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ φονιάδες καὶ οἱ συνήγοροι τῶν φονιάδων; Νὰ βγῆ καὶ νὰ εὐλόγηση τὸ ἔγκλημα τῆς ἀμβλώσεως;
• Κάνουμε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, διότι ἀπὸ τὴν ἡμέρα (8 Σεπτεμβρίου-ἑορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας), πού στοὺς Ναοὺς διαβάστηκε ἡ ἐγκύκλιος τῆς Ἱ. Συνόδου ὑπὲρ τῆς ζωῆς καὶ ἐναντίον τοῦ φόνου τῶν παιδιῶν, ὁμάδες φιλοφονικῶν, ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων, βγῆκαν γιά… διαμαρτυρίες! Δηλαδή, μαζεύτηκαν ἔξω ἀπὸ Ναούς, σήκωσαν πανὼ μὲ ὑβριστικὰ συνθήματα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ φώναζαν συνθήματα ὑπὲρ τῶν δολοφονικῶν ἐκτρώσεων!
• Τὸ μόνο «ἐπιχείρημα», πού λένε καὶ ξαναλένε οἱ σκληροὶ δολοφόνοι τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, εἶναι: «Ἡ γυναίκα ἔχει δικαίωμα τὸ σῶμα της νὰ τὸ κάνη ὅ,τι θέλει»!
• Τὸ σῶμα, τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ ὁποιουδήποτε, δὲν εἶναι κατασκευὴ καὶ ἰδιοκτησία τοῦ τάδε ἢ τῆς τάδε. Τὸ σῶμα εἶναι ἱερὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ. Κανένας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ φθείρη ἢ νὰ τὸ διαφθείρη. «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεὸς» (Α’ Κορ. γ’ 17). Κάτι πού δὲν μπορεῖς νὰ τὸ φτειάξης, ὅλο ἢ μέρος, δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ τὸ καταστρέφης.
• Ἂν ὁ ἄθεος ἐπιμένη, ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ κάνη ὅτι θέλει τὸ σῶμα του, τὸ μόνο πού ἀπομένει εἶναι νά… αὐτοκτονήση! Ἀλλ᾽ αὐτοχειρία ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρνησι ζωῆς καὶ δειλία.
• Κι ἂν στὸν ἑαυτό σου θέλης νὰ κάνη κακό, ποιός σοῦ εἶπε, ὅτι τὸ παιδί, πού ὡς ἔμβρυο μεγαλώνει μέσα σου, εἶναι δικό σου σῶμα; Πρόκειται γιὰ μία νέα ζωή, ἰσότιμη σὲ ἀξία καὶ μὲ τὴ δική σου ζωή.
Τὸ βρέφος πού σκιρτᾶ μέσα σου φωνάζει: «Ἄσε μὲ νὰ ζήσω»! Καὶ σὺ τοῦ ἁπαντάς: «Βούλωσέ το! Σὲ λίγο θὰ σοῦ δώσω τὴν ἀπάντησι»!
—Έγώ μιλάω! λέει ἡ γυναίκα. Καὶ ἐγὼ συμφωνῶ! λέει ὁ ἄντρας. Εἶσαι ἕνα (ἐσύ τό ἔμβρυο) κι εἴμαστε δύο. Θὰ γίνη τὸ δικό μας. Θὰ σὲ σκοτώσουμε. Κι ἃς λένε ὅ,τι θέλουνε οἱ… παπάδες!
• Καὶ ὁ θρῆνος ἀκατάπαυστος. Καὶ τὸ αἷμα ποτάμι. Καὶ τὸ ἔγκλημα εἰσπράττει τὸν «ἀκελδαμά». Καὶ μία μεγάλη μάνα σπαράττει· ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα.
—Φονιάδες τῶν παιδιῶν! Δὲν σᾶς θέλει ἡ ἡρωικὴ Ἑλλάδα. Περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ συμβαδίση μαζί σας ἡ Ἐκκλησία. Κι ἂν φωνάζετε, κι ἂν λερώνετε τοὺς τοίχους τῶν ναῶν, κι ἂν ἔχετε τὴν προστασία σχεδὸν ὅλων τῶν πολιτικῶν, μὴ ξεχνᾶτε: Ὑπάρχει Θεός! Τὸ αἷμα τῶν ἀδικοσκωτωμένων παιδιῶν βοᾶ!!!
Ἐκτὸς κι ἂν γονατίζουν οἱ λίγοι ἅγιοι πού ἀπέμειναν στὸν τόπο μας καὶ ἱκετεύσουν:
—Κύριε, ὄχι ἄλλη γενοκτονία!
