Ο Μηκσοτάκης, ο Βοϊδενάκης, ο Πλάτων και οι γυναίκες

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Το ζήσαμε και αυτό. Εν μέσω μιας μεγαλειώδους σύναξης της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ και με φόντο ένα σκηνικό με «παπάδες σε ποδήλατα και σε μοτοσυκλέτες, της Κερατιάς καλόγεροι που παίζανε κλακέτες», ο πορδυπουργός μας… συγνώμη, lapsus calami… o προθυπουργός μας, κατά την πρόσφατη (16.5.2022) συνάντησή του με τον αμερικανό πρόεδρο Biden, επί το ελληνικότερον Βόϊδεν (κατά το καθ’ ημάς «Νέα Υόρκη» της κατ’ αυτούς New York), τον προέτρεψε να μην αυτοαποκαλείται προ της ελληνικής ομογένειας ως Βοϊδενόπουλος αλλά ως Βοϊδενάκης, και, προς επίρρωση της ποιητικής του εμπνεύσεως, του είπε κατάμουτρα, κάνοντας χρήση του μεταξύ πρωτόγονων ιθαγενών αλησμόνητου επικοινωνιακού κώδικα «me Tarzan, you Jane», το αμίμητο «Μηκσοτάκης – Βοϊδενάκης». Και τα συναγελαζόμενα «βοϊδόπαιδα» (cowboys) ξέσπασαν σε θυελλώδη χειροκροτήματα.

Θυελλώδη επίσης, υπήρξαν τα χειροκροτήματα του Κογκρέσου, την επομένη (17.5.2022) κατά την έναρξη της ομιλίας του προς αυτό, όταν αναφέρθηκε στον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» του, κατά τον πρωθυπουργό μας, υπήρξε ο πρώτος που ύμνησε την γυναίκα, διακηρύσσοντας την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Κατωτέρω, σας εκθέτω τι ακριβώς είπε ο Πλάτων, όπως το παραθέτω στο έργο μου «Πλάτωνος “Πολιτεία” – Μία λακωνική προσέγγιση σε μία λακωνική αντίληψη περί πολιτείας» (Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, Ιούλιος 2020), χωρίς περαιτέρω σχόλια:

Η θέση της γυναίκας και των παιδιών (Βιβλίο Πέμπτο)

Τώρα, ένα σημαντικό ζήτημα που αφορά τους φύλακες της πόλης (επίκουροι) είναι η σχέση τους με τις γυναίκες και τα παιδιά. Αυτό που προτείνουμε είναι η κοινοκτημοσύνη, αν και εγείρει αμφιβολίες και ως προς την ορθότητά αλλά και ως προς την δυνατότητα πραγματοποίησής της. Όμως, παρουσιάζει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα για την πολιτεία τα οποία θα πρέπει να εκτεθούν αναλυτικά.

Οι γυναίκες, όπως και οι θηλυκές σκύλες που φυλάγουν το κοπάδι κατά τον ίδιο τρόπο με τους αρσενικούς σκύλους, μπορούν να επιτελούν το ίδιο έργο με τους φύλακες της πόλης, τους επίκουρους. Προϋπόθεση είναι φυσικά η απόκτηση της ίδιας ακριβώς παιδείας με αυτή των αρρένων φυλάκων. Η κοινή ζωή τους με τους άντρες στα κοινόβια σπίτια και συσσίτια, στα μικτά γυμνάσια και σε όλες τις δραστηριότητες που απορρέουν από τα καθήκοντά τους, θα τις φέρνει κοντά τους και λόγω του σεξουαλικού ορμέμφυτου θα ζευγαρώνουν με αυτούς, όντας όλες κοινές σε όλους και χωρίς καμία από αυτές να ανήκει αποκλειστικά σε κάποιον, όπως κοινά θα είναι και τα παιδιά τους, χωρίς ο γονιός να ξέρει ποιο είναι το δικό του παιδί, ούτε και το παιδί ποιος είναι ο γονιός του («τάς γυναίκας ταύτας τών ανδρών τούτων πάντων πάσας είναι κοινάς, ιδία δέ μηδενί μηδεμίαν συνοικείν∙ καί τούς παίδας αύ κοινούς, καί μήτε γονέα έκγονον ειδέναι τόν αυτού μήτε παίδα γονέα»).

Όμως, επειδή η διαδικασία του ζευγαρώματος είναι πολύ σημαντική για την παραγωγή απογόνων, δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της. Θα εποπτεύεται αυστηρά και θα χειραγωγείται από τους άρχοντες της πόλης, έτσι ώστε να είναι όντως ευγονική, να φέρνει δηλαδή στη ζωή μια καινούργια άλκιμη ράτσα φυλάκων με τον ίδιο τρόπο που παράγονται σκυλιά ή άλογα ράτσας μέσα από την επιλεκτική διασταύρωση των νέων και ακμαίων μελών των ζώων που προαναφέραμε.

Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, οι άρχοντες της πόλης θα θεσπίζουν και θα διοργανώνουν υποβλητικές γιορτές για τους φύλακες (επίκουρους) κατά τις οποίες θα φέρνουν σε επαφή τους καλύτερους άντρες με τις καλύτερες γυναίκες – και μάλιστα όσο γίνεται πιο συχνά και πιο πολλές φορές – και τους χειρότερους με τις χειρότερες. Αυτό θα μεθοδεύεται και θα προγραμματίζεται από τους άρχοντες χωρίς να το γνωρίζουν οι φύλακες, έστω κι αν οι άρχοντες χρειάζεται να διακινδυνεύουν να ψεύδονται και να εξαπατούν συχνά, προς όφελος των αρχομένων («συχνώ τώ ψεύδει καί τή απάτη κινδυνεύει ημίν δεήσειν χρήσθαι τούς άρχοντας επ’ ωφελεία τών αρχομένων»).

Κάτω από αυτό το πνεύμα, το ζευγάρωμα θα γίνεται με κλήρωση, στην οποία όμως οι κλήροι θα είναι σημαδεμένοι. Θα πρέπει δηλαδή να κατασκευάζονται κάποιοι περίτεχνοι κλήροι, ώστε ο κάθε παρακατιανός να αιτιάται την κακή του τύχη (για τη συνεύρεσή του με παρακατιανή), αλλά όχι τους άρχοντες («κλήροι δέ τινες ποιητέοι κομψοί, ώστε τόν φαύλον εκείνον αιτιάσθαι εφ’ εκάστης συνέρξεως τύχην αλλά μή τούς άρχοντας»).

Με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά που θα γεννιούνται από τους καλύτερους γονείς θα εγκαθίστανται από τους επιτρόπους της πολιτείας (αρμόδιους άνδρες και γυναίκες) σε μια συγκεκριμένη περιοχή της πόλης, όπου θα τα βυζαίνουν μανάδες χωρίς να ξέρουν ποιό είναι το δικό τους παιδί. Αντίθετα, τα παιδιά που θα προέρχονται από τους χειρότερους γονείς, ή κάποιο που θα βγει ανάπηρο από υγιείς γονείς, αυτά θα τα εξαφανίζουν εν κρυπτώ και παραβύστω, όπως αρμόζει («τά δέ τών χειρόνων, καί εάν τι τών ετέρων ανάπηρον γίγνεται, εν απορρήτω τε καί αδήλω κατακρύψουσιν ως πρέπει»).

Αυτές οι ερωτικές συνευρέσεις θα συμβαίνουν στις ηλικίες που οι γονείς θα είναι σωματικά και πνευματικά ακμαίοι για τεκνογονία, οι οποίες είναι δια μεν τις γυναίκες στην χρονική περίοδο από είκοσι έως σαράντα ετών, δια δε τους άντρες έως και τα πενήντα πέντε τους έτη. Όσες και όσοι θα βρίσκονται εκτός αυτών των ηλικιακών ορίων θα μπορούν να συνευρίσκονται με όποιους και όποιες θέλουν αντιστοίχως, αλλά προσέχοντας να μην φέρουν στον κόσμο παιδί («μηδ’ ες φώς εκφέρειν κύημα»), γιατί ένα τέτοιο παιδί δέν πρόκειται να ανατραφεί από την πολιτεία («ως ούκ ούσης τροφής τώ τοιούτω»).

Η εν λόγω πάντως νομοθεσία περί κοινοκτημοσύνης γυναικών και παιδιών, πέραν του ότι διασφαλίζει στην πολιτεία μια ανανεωμένη υγειά και ακμαία ράτσα μελλοντικών φυλάκων (επικούρων), βοηθά τα μέγιστα στην ομοψυχία των ήδη υπαρχόντων φυλάκων, διότι σε αυτούς δεν υπάρχει «δικό σου» και «δικό μου» που είναι η πηγή της διχόνοιας, καθότι οι φύλακες εκτός του ότι – όπως είναι ήδη γνωστό – θα στερούνται κινητής ή ακίνητης προσωπικής περιουσίας, θα είναι και απαλλαγμένοι από το βάρος των γυναικών και των παιδιών.

Μαρέβα ακούς; (αυτό δεν το είπε ο Πλάτων, απλά συνάγεται από τα υπ’ αυτού πρεσβευόμενα)…

Και κάτι τελευταίο, για τον άστοχο, αν όχι υβριστικό, παραλληλισμό της πολιορκίας του Μεσολογγίου με αυτήν του Αζοφστάλ. Οι Έλληνες δεν παραδόθηκαν. Έκαναν ηρωική ΕΞΟΔΟ!!! Προτίμησαν να: «είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων / δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν / εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με τον χάρο». Διέσπασαν τους αναρίθμητους τουρκαλβανούς και αιγυπτίους, και οι μισοί ένοπλοι πέρασαν ζωντανοί μέσα από τις τάξεις του εχθρού, σκορπώντας τον θάνατο σε υπερπολλαπλάσιους πολιορκητές. Το Μεσολόγγι δεν είναι για να το πιάνουν στο στόμα τους οι όποιοι ανιστόρητοι ψοφοδεείς σκερβελέδες του σήμερα.

Πηγή