Οι πατριώτες και οι κωλοτούμπες..… (μέρος πρώτο)
Γράφει ο Οδυσσεύς
Έχουν περάσει 3.000 χρόνια από όταν ο εθνικός μας ποιητής Όμηρος έγραψε στην Ιλιάδα του: «Εχθρός γαρ μοι κείνος ομώς Αΐδαο πύλησιν ος χ’ έτερον μεν κεύθη ενί φρεσίν, άλλο δε είπη», ή επί το λαϊκότερον: μισώ σαν τις πύλες του Άδη εκείνους που άλλα έχουν στο νου τους και άλλα λέγουν. Τα συναισθήματα όμως αυτά του Ομήρου δεν στάθηκαν ικανά να εξαλείψουν αυτό το είδος των ανθρώπων και με το πέρασμα των αιώνων μέχρι σήμερα τα πράγματα αντιστράφηκαν και πλέον όσοι λέγουν πράγματι αυτά που έχουν στον νου τους αποτελούν σπανιότητα, ή κατά το παραστατικότερον, «είδος προς εξαφάνισιν». Αυτό δεν αποτελεί κατ’ανάγκην αρνητική εξέλιξη σε ότι αφορά την ιδιωτική ζωή του καθενός και ο καθένας δικαιούται να μην λέγει την αλήθεια ούτε στο που θα πάει αύριο, ούτε στο τι θα κάνει μεθαύριο. Αυτή η συμπεριφορά ενισχύθηκε αργότερα από μεταγενέστερους του Ομήρου Αρχαίους, που παρότρυναν τους ανθρώπους να κρύβουν τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους με το «τα εν οίκω μη εν δήμω» καθώς και από το Χριστιανικό «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου».
Ως εκεί καλά. Το αποδέχτηκε η κοινωνία και το να αποκρύπτει κάποιος την αλήθεια σε ότι αφορά τις σκέψεις του, τις πράξεις του και τις προθέσεις του για οποιοδήποτε λόγο και σε κάθε τι που αφορά την ιδιωτική του ζωή, όχι μόνο δεν είναι μειονέκτημα, αλλά αντίθετα χαρακτηρίζει ανθρώπους ηθικούς, θετικούς και συνήθως πετυχημένους. Τι γίνεται όμως με τα θέματα που αφορούν τον δημόσιο τομέα και γενικά τα λεγόμενα «κοινά»; Εκεί τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα. Είναι ηθικό το να λέγει κάποιος που ασχολείται με τα κοινά κάποιο πράγμα ενώ στο νου του έχει κάτι άλλο από αυτό που λέγει, ή ακόμη περισσότερο το να κάνει κάποιος κάτι ενώ έχει πει κάτι άλλο; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι ηθικό και τι ανήθικο ή τι είναι επαινετέο και τι αξιοκατάκριτο. Κυρίως με μπερδεύουν οι πολιτικοί μας, οι οποίοι κατά τα καθιερωμένα αποφασίζουν για όλα όσα μας αφορούν και για όλα όσα δικαιούμαστε να πράξουμε ή που απαγορεύονται.
Θυμάμαι τον παλιό Καραμανλή που κάποτε είπε ευθαρσώς ότι «στην πολιτική λέγονται πράγματα που δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που δεν λέγονται» και όχι μόνο δεν θίχτηκε κανένας από όσους το άκουσαν, αλλά όλοι οι ακροατές του τον χειροκρότησαν! Τι σήμαινε αυτό το χειροκρότημα άραγε; Ήταν από συνήθεια ή μήπως δεν κατάλαβαν τι τους είχε πει; Είναι ευνόητο ότι το πρώτο σκέλος, δηλαδή «λέγονται πράγματα που δεν γίνονται» αφορά κυρίως τα λεγόμενα των πολιτικών κατά την προεκλογική περίοδο, ενώ το δεύτερο σκέλος «γίνονται πράγματα που δεν λέγονται» αφορά κυρίως τα πεπραγμένα μετά τις εκλογές. Με λίγα λόγια είπε: Προεκλογικά θα σας λέμε ότι θέλουμε, ενώ μετεκλογικά δεν θα κάνουμε αυτά που είπαμε, αλλά θα κάνουμε ότι μας γουστάρει! Βέβαια ο κ. Καραμανλής φέρεται να είπε και το εξής αμίμητο: «Την Κυριακή θα με ψηφίσετε, από την Δευτέρα θα με βρίζετε και θα συνεχίσετε να με βρίζετε μέχρι τις επόμενες εκλογές, όπου θα με ξαναψηφίσετε»! Το ότι τα λεγόμενα του κ. Καραμανλή δείχνουν την «εν Ελλάδι εφαρμοσμένην πολιτικήν» επί πρακτικής βάσης δεν χωράει αμφιβολία, ούτε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε επ`αυτού, όμως το «χειροκρότημα» δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο. Πως είναι δυνατόν να χειροκροτάς κάποιον που σου λέγει ότι σε κοροϊδεύει; Αν κάτι δεν πρέπει να γίνει, ή δεν μπορεί να γίνει, γιατί θα πρέπει να λέγεται; Από την άλλη μεριά, γιατί θα πρέπει να γίνονται πράγματα που δεν λέγονται; Και για να το γενικεύουμε χωρίς να χανόμαστε σε λεπτομέρειες, γιατί θα πρέπει να υπάρχει διάσταση ανάμεσα σε αυτά που έχει κάποιος στον νου του με όσα λέγει και τελικά με όσα κάνει; Που συναντιέται με την Δημοκρατία αυτή η συμπεριφορά; Ανεξάρτητα όμως από το αν κάτι συναντιέται με την Δημοκρατία ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Για το τι γινότανε πριν εκατό ή διακόσια χρόνια το γνωρίζουν καλύτερα οι ιστορικοί, αλλά για το τι συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση δεν τους χρειαζόμαστε τους ιστορικούς. Λίγο ή πολύ το ξέρουμε όλοι, διότι το ζούμε και διότι επηρεαζόμαστε από αυτό. Βλέπουμε τους εκάστοτε κυβερνώντες ανεξάρτητα από το τι έχουν στον νου τους να γεμίζουν τον κόσμο με υποσχέσεις ώστε να πάρουν την εξουσία και στην συνέχεια να καταδυναστεύουν τον απλό λαό και να του περνούν στον λαιμό βρόγχους που τον σφίγγουν και δεν του επιτρέπουν να αναπνεύσει. Ακριβώς σε αυτό το σημείο εμφανίζονται τα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης και αρχίζουν τα ταξίματα, ότι δήθεν θα βγάλουν αυτούς τους βρόγχους από το λαιμό του και με βάση αυτές τις υποσχέσεις αποσπούν την ψήφο του και από χθεσινή αντιπολίτευση γίνονται κυβέρνηση. Αντί όμως να αφαιρέσουν έστω και έναν βρόγχο από τον λαιμό του Έλληνα, του προσθέτουν άλλον έναν ακόμη. Ακριβώς αυτό έκαναν τα διάφορα κόμματα τα τελευταία 12 χρόνια. Όποιος ήταν στην κυβέρνηση υπέγραφε μνημόνια, τα οποία όποιος ήταν αξιωματική αντιπολίτευση υποσχόταν ότι «θα τα σχίσει». Κάθε φορά όμως που ο κόσμος τον ακολουθούσε και τον μετέτρεπε σε κυβέρνηση, όχι μόνο δεν «έσκιζε» τα παλιά, αλλά του φόρτωνε και από ένα καινούργιο.
Αυτούς τους πολιτικούς ο λαός τους δίνει παραστατικότατα τον τίτλο του «κωλοτούμπα», κάτι που έχουν κερδίσει επαξίως όλοι όσοι βρίσκονται σήμερα μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο, όχι μόνο αυτοί που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά και τα μικρότερα κόμματα που λειτουργούν ως υποστηρίγματα των κομμάτων εξουσίας και μαζί με κάποια άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, συμπράττουν στην εκλογική διαδικασία, ώστε να μην μπορούν εύκολα να διεισδύουν παρείσακτοι στην Βουλή, την οποία θεωρούν ιδιοκτησία τους.
Όλο αυτό το «κωλοτουμποσύμπλεγμα» αποτελεί το κύριο θέμα των συζητήσεων που κάνω τελευταία στο παρκάκι της γειτονιάς μου με την παρέα μου, κρίνοντας την συμπεριφορά των πολιτικών μας τόσον στην προεκλογική περίοδο όσο και μετεκλογικά. Σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να αντιδράσουμε σε αυτό που αποτελεί την σημερινή πραγματικότητα και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να πάρει την ψήφο μας με ψεύτικες υποσχέσεις, ενώ στο νου του έχει άλλα πράγματα. Όλοι μας στην παρέα μου συμφωνούμε ότι είναι ελάχιστο το περιθώριο που έχουμε για αντίδραση και ότι τα πράγματα σε λίγο θα είναι «μη αναστρέψιμα». Τις τελευταίες ημέρες, μας απασχολεί ειδικότερα ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» που δεν σας κρύβω, πολύ μας μπερδεύει με τις ιδιαιτερότητές του.
Σήμερα ο Παπαγρηγόρης πρόβαλε βέτο στο περιεχόμενο των συζητήσεών μας, λέγοντας ότι δεν μπορεί να συζητάμε για κάποιον και να τον κρίνουμε, χωρίς να του δίνουμε την δυνατότητα να προβάλλει αντίλογο. Επειδή όλοι μας σεβόμαστε την γνώμη του, αποφασίσαμε να δημοσιοποιούμε τις συζητήσεις μας, ώστε αν κάτι δεν είναι ορθό από όσα συζητάμε, να μπορούμε να το διορθώσουμε. Παρακαλούμε λοιπόν όσους διαβάσουν την συνέχεια του άρθρου μου, αν εντοπίσουν κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα να μας γράψουν ένα μικρό σχόλιο, ώστε με μεγάλη μας ευχαρίστηση να αποκαταστήσουμε την αλήθεια.
(συνεχίζεται)
