Η απάτη της κλιματικής αλλαγής, και όχι μόνο, μέσω των ΜΜΕ, απλά και κατανοητά.
Πώς θα λειτουργήσει η κλιματική δικτατορία (αν κερδίσουν)
- Η κλιματική αλλαγή είναι η υπ’ αριθμόν 1 απειλή για την ανθρωπότητα, που απαιτεί ριζικές θυσίες στην ποιότητα ζωής και την πλήρη παράδοση της ιδιωτικής ζωής και της ελευθερίας.
- Η κλιματική αλλαγή χρησιμοποιείται επίσης για να δικαιολογηθεί η έλλειψη τροφίμων, για να δικαιολογηθεί η ανάγκη μετακίνησης των ανθρώπων από την ύπαιθρο και τα προάστια σε έξυπνες πόλεις και για να προωθηθεί η αντικατάσταση του μοσχαρίσιου κρέατος με έντομα. Η πανδημία της νόσου ΚΟΒΙΝΤ-19 αποδίδεται ακόμη και σε αυτό.
- Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν η υγεία (η οποία περιλαμβάνει τόσο τα φάρμακα όσο και τα τρόφιμα, και μάλιστα στο πλαίσιο της νέας ατζέντας “η τροφή είναι φάρμακο”), η δράση για το κλίμα και ο έλεγχος της ενέργειας να αντιμετωπίζονται όχι ως τρία ξεχωριστά ζητήματα, αλλά ως ένα.
- Μία από τις δόλιες λύσεις των παγκοσμιοποιητών για την υποτιθέμενη κλιματική κρίση είναι οι επενδύσεις ESG ([Environmental, Social and Corporate Governance] “Περιβαλλοντική, Κοινωνική και Εταιρική Διακυβέρνηση”). Η βαθμολογία ESG μιας εταιρείας υποτίθεται ότι δείχνει στους επενδυτές πόσο κοινωνικά συνειδητοποιημένη είναι η εταιρεία, αλλά πρόσφατα σκάνδαλα αποκάλυψαν ότι η ESG είναι μια απάτη.
- Το εμπόριο διοξειδίου του άνθρακα αναφέρεται στην αγορά και πώληση πιστωτικών μονάδων που επιτρέπουν σε μια εταιρεία να εκπέμπει μια ορισμένη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα. Με την αγορά πιστωτικών μονάδων από όσους δεν ρυπαίνουν, η βιομηχανία μπορεί να συνεχίσει να ρυπαίνει. Ουσιαστικά, όπως και οι επενδύσεις ESG, το εμπόριο άνθρακα είναι μια απάτη των παγκοσμιοποιητών που έχει σχεδιαστεί για να μειώσει το βιοτικό επίπεδο των φτωχών και να εισάγει την ανθρωπότητα στη δουλεία του άνθρακα.
Σύμφωνα με τους παγκοσμιοποιητές, η κλιματική αλλαγή είναι η υπ’ αριθμόν 1 απειλή για την ανθρωπότητα, η οποία απαιτεί ριζικές θυσίες στην ποιότητα ζωής και την πλήρη παράδοση της ιδιωτικής ζωής και της ελευθερίας. Ο Γερμανός υπουργός Υγείας Karl Lauterbach, για παράδειγμα, διακήρυξε τον Δεκέμβριο του 2020 ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής θα απαιτήσει περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία, παρόμοιους με αυτούς που εφαρμόζονται για την “ισοπέδωση της καμπύλης” της νόσου ΚΟΒΙΝΤ.
Παρομοίως, η καθηγήτρια οικονομικών Mariana Mazzucato προειδοποίησε τον Σεπτέμβριο του 2020 ότι “Στο εγγύς μέλλον, ο κόσμος ίσως χρειαστεί να καταφύγει ξανά σε εγκλισμούς, αυτή τη φορά για να αντιμετωπιστεί μια κλιματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης”.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), τα Ηνωμένα Έθνη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχουν επίσης δημοσιεύσει άρθρα στα οποία δηλώνουν την πρόθεσή τους να “καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή” με τον εγκλεισμό της κοινωνίας.
Η υγεία, το κλίμα και η ενέργεια πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ενιαίο ζήτημα
Σχεδόν τα πάντα δικαιολογούνται πλέον με το σκεπτικό ότι συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Πράγματι, οι διατροφικοί έλεγχοι, ο ενεργειακός έλεγχος, οι περιορισμοί των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και η κλιματική αλλαγή συνδέονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους, είτε αυτό έχει νόημα είτε όχι, και ο λόγος για αυτό μπορεί να βρεθεί σε ένα άρθρο του WEF του Σεπτεμβρίου 2022 που συνυπογράφει ο διευθυντής του Τμήματος Περιβάλλοντος και Υγείας του ΠΟΥ.
Όπως σημειώνεται στο εν λόγω άρθρο, με τίτλο “Πώς να καταπολεμήσουμε την επόμενη απειλή για τον κόσμο μας: την ατμοσφαιρική ρύπανση”:
“Οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να θέσουν την υγεία στο επίκεντρο της δράσης για το κλίμα και της κοινωνικής ισότητας. Ο αγώνας για καθαρό αέρα μπορεί να επιταχύνει τη μείωση των εκπομπών που προκαλούν την υπερθέρμανση του πλανήτη, τη μετάβαση σε φθηνότερες και πιο αξιόπιστες πηγές ενέργειας και τη δικαιοσύνη για τις περιθωριοποιημένες και ευάλωτες κοινότητες… Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις κρίσεις πιο αποτελεσματικά και δίκαια αν τις αντιμετωπίσουμε από κοινού…”.
Με άλλα λόγια, η υγεία (η οποία περιλαμβάνει τόσο τα φάρμακα όσο και τα τρόφιμα, καθώς η κυβέρνηση έχει πλέον δρομολογήσει την ατζέντα “τα τρόφιμα είναι φάρμακα”), η δράση για το κλίμα και ο έλεγχος της ενέργειας πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι ως τρία ξεχωριστά ζητήματα αλλά ως ένα.Οι πιθανές επιπτώσεις αυτού του γεγονότος είναι τεράστιες.
Εάν ο ΠΟΥ καταλήξει να έχει την αποκλειστική εξουσία επί της παγκόσμιας υγείας, συνδυάζοντας τα θέματα υγείας, κλίματος και ενέργειας σε ένα ενιαίο πλαίσιο, αυτό θα δώσει αυτομάτως στον ΠΟΥ την ντε φάκτο εξουσία να αναλάβει τον έλεγχο της κοινωνίας στο σύνολό της.
Θα μπορούσαν να θεσπίζουν κλιματικά λοκντάουν, για παράδειγμα, με το σκεπτικό ότι τα λοκντάουν μειώνουν τη ρύπανση, βελτιώνοντας έτσι τη δημόσια υγεία. Το γεγονός ότι ο ΠΟΥ θα αδράξει την ευκαιρία να εφαρμόσει ειδικά τα κλιματικά λοκντάουν φαίνεται στο “Μανιφέστο του ΠΟΥ για μια υγιή ανάκαμψη από το COVID-19”, το οποίο αναφέρει:
“Τα μέτρα “εγκλισμού” που κατέστησαν αναγκαία για τον έλεγχο της εξάπλωσης του COVID-19 επιβράδυναν την οικονομική δραστηριότητα και αναστάτωσαν τις ζωές μας, αλλά έδωσαν επίσης κάποιες αναλαμπές ενός πιθανού καλύτερου μέλλοντος. Σε ορισμένα μέρη, τα επίπεδα ρύπανσης μειώθηκαν σε τέτοιο επίπεδο που οι άνθρωποι ανέπνευσαν καθαρό αέρα, ή είδαν γαλάζιο ουρανό και καθαρό νερό, ή μπόρεσαν να περπατήσουν και να κάνουν ποδήλατο με ασφάλεια με τα παιδιά τους – για πρώτη φορά στη ζωή τους…
Οι δημοσκοπήσεις σε όλο τον κόσμο δείχνουν ότι οι άνθρωποι θέλουν να προστατεύσουν το περιβάλλον και να διατηρήσουν τις θετικές πτυχές που προέκυψαν από την κρίση καθώς ανακάμπτουμε…
Οι αποφάσεις που θα ληφθούν τους επόμενους μήνες μπορούν να “σταματήσουν” πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που θα προκαλέσουν μόνιμη και αυξανόμενη ζημιά στα οικολογικά συστήματα που στηρίζουν την υγεία και τα μέσα διαβίωσης όλων των ανθρώπων ή, αν ληφθούν με σύνεση, μπορούν να προωθήσουν έναν πιο υγιή, δίκαιο και πιο πράσινο κόσμο.”
Αυτό το μανιφέστο περιγράφει επίσης πολλές άλλες πτυχές της ατζέντας της Μεγάλης Επανεκκίνησης, συμπεριλαμβανομένων των έξυπνων πόλεων, των ταξιδιωτικών περιορισμών, των νέων συστημάτων διατροφής, της πλήρους μετάβασης στην πράσινη ενέργεια και πολλά άλλα. Αλλά και πάλι, αυτό που θα διευκολύνει πραγματικά όλες αυτές τις αλλαγές είναι να υπάρχει μια κεντρική βάση εξουσίας, και αυτή είναι ο ΠΟΥ.
Τώρα μας λένε ότι πρέπει να θυσιάσουμε το βιοτικό μας επίπεδο επειδή έχουμε την ευθύνη να σώσουμε τον πλανήτη. Ωστόσο, οι “πράσινες λύσεις” είναι μια γιγαντιαία απάτη που έχει σχεδιαστεί για να αφαιρέσει την εξουσία και να ελέγξει όλους εκτός από εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας, επιτυγχάνοντας ελάχιστα όσον αφορά την παραγωγή ενός καθαρότερου περιβάλλοντος, πόσο μάλλον να έχει διακριτή επίδραση στο κλίμα.
Ο ΠΟΥ μπορεί επίσης να επιβάλει την ατομική παρακολούθηση του αποτυπώματος άνθρακα, δεδομένου ότι υποστηρίζεται ότι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα συμβάλλουν πρωταρχικά στην κλιματική αλλαγή. Ένα πιθανό επιχείρημα θα ήταν: “Πρέπει να περιορίσουμε το προσωπικό μας αποτύπωμα άνθρακα επειδή η ρύπανση είναι θανατηφόρα και αν δεν το κάνετε, είστε υπεύθυνοι για το θάνατο άλλων ανθρώπων”.
Η θυσία της ατομικότητας και των δικαιωμάτων των ατόμων για την “εξυπηρέτηση του γενικότερου καλού” αποτελεί χαρακτηριστικό έρεισμα των αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων, και έχουν χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα της “φροντίδας των άλλων” κατά τη διάρκεια του COVID για να ωθήσουν τους ανθρώπους να συμμορφωθούν στα πάντα, από τα λοκντάουν και την κοινωνική απομόνωση μέχρι το να φορούν μάσκα και να κάνουν το εμβόλιο.
Το ίδιο αφήγημα χρησιμοποιείται επίσης για την υποστήριξη της “κλιματικής έκτακτης ανάγκης”. Μας λένε τώρα ότι πρέπει να θυσιάσουμε το βιοτικό μας επίπεδο επειδή έχουμε ευθύνη τόσο για τους άλλους όσο και για τον ίδιο τον πλανήτη.
Ωστόσο, ενώ η ρύπανση είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, η λύση που προσφέρεται από την ολοκληρωτική συμμορία είναι μια γιγαντιαία απάτη που έχει σχεδιαστεί για να αποδυναμώσει και να ελέγξει όλους εκτός από εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας, επιτυγχάνοντας ελάχιστα όσον αφορά την παραγωγή ενός καθαρότερου περιβάλλοντος, πόσο μάλλον να έχει διακριτή επίδραση στο κλίμα.
Η απάτη των ESG
Μια από τις απατηλές λύσεις των παγκοσμιοποιητών για την υποτιθέμενη κλιματική κρίση είναι οι επενδύσεις ESG ([Environmental, Social and Corporate Governance]”Περιβαλλοντική, Κοινωνική και Εταιρική Διακυβέρνηση”), οι οποίες αναπτύχθηκαν από την BlackRock και δημοσιοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 2004. Τα τελευταία χρόνια, τα αμοιβαία κεφάλαια ESG έχουν κερδίσει έδαφος και σήμερα αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων.
Η βαθμολογία ESG μιας εταιρείας θα πρέπει να δείχνει στους επενδυτές πόσο κοινωνικά συνειδητοποιημένη είναι η εταιρεία, με βάση τη συμπεριφορά της στον περιβαλλοντικό, κοινωνικό και εταιρικό τομέα. Για παράδειγμα, διαθέτει η εταιρεία διασφαλίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος ή πολιτικές για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής;
Πόσο “δίκαιη” είναι η σχέση της με τους εργαζόμενους, τους προμηθευτές, τους πελάτες και την τοπική κοινωνία; Και πώς τα καταφέρνει όσον αφορά την εταιρική ηγεσία, τις αμοιβές των διευθυντικών στελεχών, τους ελέγχους, τους εσωτερικούς ελέγχους και τα δικαιώματα των μετόχων;
Έχει λάβει η εταιρεία μέτρα για την εξάλειψη των συγκρούσεων συμφερόντων που ενθαρρύνουν την αυτο-διαπραγμάτευση των στελεχών; Διεξάγει ανεξάρτητους ελέγχους και υπάρχει μια ανιχνεύσιμη γραμμή καθήκοντος εμπιστοσύνης; Και ούτω καθεξής.
Οι επενδύσεις ESG θα έπρεπε να ενθαρρύνουν τις εταιρείες να ενεργούν υπεύθυνα, αλλά στην πραγματικότητα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι εταιρείες λαδώνουν τα σωστά χέρια και παίρνουν εξαιρετικές αξιολογήσεις ESG, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί ότι έχουν τη χειρότερη δυνατή διακυβέρνηση ή/και ιστορικό περιβαλλοντικής καταστροφής.
Ένα από τα τελευταία σε μια μακρά σειρά σκανδάλων είναι αυτό του FTX, ενός ανταλλακτηρίου κρυπτονομισμάτων που κατέρρευσε εν μία νυκτί, καθώς ο διευθύνων σύμβουλός του, Σαμ Μπάνκμαν-Φριντ, διέφυγε με κεφάλαια πελατών ύψους έως και 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο Τζον Ρέι, ο διορισμένος διευθύνων σύμβουλος της FTX που πτώχευσε, δήλωσε: “Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχω δει τέτοια πλήρη αποτυχία εταιρικών ελέγχων και τέτοια πλήρη έλλειψη αξιόπιστων οικονομικών πληροφοριών, όπως συνέβη εδώ.
Η βαθμολογία ESG της FTX θα έπρεπε να είναι ανύπαρκτη. Τα κρυπτονομίσματα είναι εξαιρετικά ενεργοβόρα και σπάταλα (το “Ε” στην βαθμολογία), η ικανοποίηση των πελατών (μέρος του “S” στην βαθμολογία) εντός του κρυπτογραφικού χώρου μειωνόταν για πάνω από ένα χρόνο, χάρη στην επανειλημμένη εξάτμιση του πλούτου.
Όσον αφορά το “G”, η FTX δεν είχε διοικητικό συμβούλιο, μια “ακανόνιστη δομή μετόχων”, ήταν γεμάτη συγκρούσεις συμφερόντων και αυτοδιαπραγμάτευση και δεν είχε οικονομικό έλεγχο. Η Bankman-Fried δεν διατηρούσε καν ακριβή κατάλογο λογαριασμών. Ωστόσο, κατά τη στιγμή της πτώσης της FTX, είχε υψηλότερη βαθμολογία διακυβέρνησης από την Exxon Mobil. Όπως αναφέρει το Forbes:
“Από τις πολλές διαστάσεις του φιάσκου της FTX, η πιο σοκαριστική είναι η πλήρης αποτυχία της εταιρικής διακυβέρνησης, η οποία καθίσταται πλέον σαφής καθώς εξελίσσεται η διαδικασία πτώχευσης. Το σύνολο των προϋποθέσεων για τα κρυπτονομίσματα. Επιπροσθέτως, αμφισβητήθηκε η ακεραιότητα της επιχείρησης αξιολόγησης του ESG…
Το ESG – σε γενικές γραμμές, ας το ονομάσουμε “ενάρετη επένδυση” – είναι πλέον μεγάλη επιχείρηση στον επενδυτικό κόσμο. Οι αξιολογήσεις ESG… υποτίθεται ότι βαθμολογούν τους καπιταλιστές (δηλαδή τις εταιρείες του ιδιωτικού τομέα που είναι προσανατολισμένες στο κέρδος) με βάση ένα συνονθύλευμα από κάθε είδους ενδείξεις “καλής συμπεριφοράς.” Το επιχειρηματικό μοντέλο της εταιρείας βοηθά ή βλάπτει το τροπικό δάσος του Αμαζονίου;
Διαθέτει η εταιρεία αρκετές τουαλέτες με προδιαγραφές ADA; Προσφέρει άδεια πατρότητας στους υπαλλήλους της (ανεξαρτήτως φύλου); Διαθέτει μέλη του διοικητικού συμβουλίου που να πληρούν όλες τις προϋποθέσεις της διαφορετικότητας; …
Το ESG έχει γοητεύσει πολλούς, τόσο στην “πλευρά των αγοραστών” της οικονομίας… όσο και στην “πλευρά των πωλητών”… Αλλά το ESG εξακολουθεί να είναι μια ρευστή έννοια και πρόσφατα έγινε πολύς λόγος για ασυνέπειες και αποκλίσεις στις αξιολογήσεις. Για πολλούς, ο πυρήνας της ESG είναι η Διακυβέρνηση… Η διακυβέρνηση είναι η αιχμή του δόρατος όταν πρόκειται για τη δημιουργία βιώσιμων επιχειρηματικών μοντέλων. Όλα ξεκινούν από την κορυφή, η οποία καθοδηγεί κάθε άλλη πτυχή σε όλη τη διαδρομή προς τα κάτω…
Σύμφωνα με μια πρόσφατη ακαδημαϊκή μελέτη έξι μεγάλων οργανισμών αξιολόγησης ESG… “Οι αξιολογήσεις ESG των διαφόρων προμηθευτών διαφέρουν σημαντικά…”.
Το μεγαλύτερο μέρος της απόκλισης/διαφωνίας προέρχεται από διαφορές στη μεθοδολογία και την εκτέλεση των μετρήσεων. Υπάρχουν όμως και ενδείξεις μεροληψίας: “διαπιστώνουμε ότι η συνολική άποψη του αξιολογητή για μια εταιρεία επηρεάζει τη μέτρηση συγκεκριμένων επιμέρους δεικτών”…
Η πανηγυρική αποτυχία της FTX αυτόν τον μήνα αναδεικνύει μια ελαττωματική εικόνα της διακυβέρνησης που οι σημερινές απλοϊκές μετρήσεις αξιοκρατίας δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια, εξ ου και οι παράλογες κατατάξεις που αναφέρονται για την FTX έναντι της Exxon και άλλων”.
Ωστόσο, η FTX δεν είναι η μόνη που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Σύμφωνα με έκθεση του Σεπτεμβρίου 2021 της δεξαμενής σκέψης για την κλιματική αλλαγή InfluenceMap, περισσότερα από τα μισά από τα 723 αμοιβαία κεφάλαια που διατίθενται στην αγορά με την χρήση δήλωσης ESG απέτυχαν να ανταποκριθούν στους κανόνες της συμφωνίας του Παρισιού για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και την καθαρή ενέργεια, ενώ πάνω από το 70% των αμοιβαίων κεφαλαίων με γενικούς στόχους ESG απέτυχαν να ανταποκριθούν στους παγκόσμιους κλιματικούς στόχους.
Παρομοίως, μια έκθεση του Economist του Μαΐου του 2021 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ορισμένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως αμοιβαία κεφάλαια ESG είναι “γεμάτα από ρυπογόνες και αμαρτωλές μετοχές”. Μια έκθεση της Wall Street Journal του 2019 σημείωνε επίσης: “Οκτώ από τα 10 μεγαλύτερα αμερικανικά βιώσιμα κεφάλαια επενδύονται σε εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι οποίες επικρίνονται τακτικά από τους περιβαλλοντικούς ακτιβιστές”.
Εν ολίγοις, το επενδυτικό σχήμα ESG είναι μια ακόμη απάτη των παγκοσμιοποιητών που τους επιτρέπει να προωθούν τη δική τους ατζέντα εκτός της δημοκρατικής διαδικασίας.
Ανεμογεννήτριες, ηλιακά πάνελ και ηλεκτρική ενέργεια: όλα προβάλλονται ως η απάντηση στην υποτιθέμενη κλιματική κρίση, ωστόσο οι περισσότερες από αυτές τις “πράσινες” λύσεις είναι πολύ πιο καταστροφικές για το περιβάλλον από ό,τι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Πολλές από αυτές τις λύσεις καταλήγουν επίσης να απαιτούν περισσότερα καύσιμα αντί για λιγότερα.
Είναι σημαντικό ότι δεν υπάρχουν καν αρκετά ορυκτά στον κόσμο για να μπορέσει έστω και μία χώρα να γίνει 100% ηλεκτρική. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η αντικατάσταση των 31,5 εκατομμυρίων οχημάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο με ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα απαιτήσει τη διπλάσια ποσότητα κοβαλτίου σε παγκόσμιο επίπεδο! Τα μαθηματικά δεν λειτουργούν.
Είναι λοιπόν οι παγκοσμιοποιητές ηλίθιοι; Όχι. Έχουν πλήρη επίγνωση ότι δεν μπορούν να αντικαταστήσουν όλα τα αυτοκίνητα βενζίνης με ηλεκτρικά οχήματα, ούτε μέχρι το 2030 ούτε μέχρι το 2050.
Βλέπετε, γνωρίζουν ότι δεν θα σας επιτρέπεται καν να ταξιδεύετε πολύ μακριά πριν οι στόχοι και οι εντολές για τα ηλεκτροκίνητα οχήματα τεθούν σε ισχύ, οπότε δεν θα χρειάζεστε αυτοκίνητο εξαρχής.
Το να εξαναγκάζουν κράτη και χώρες να στραφούν σε ηλεκτρικά οχήματα επιταχύνει μόνο τον απώτερο στόχο να σας εμποδίσουν να έχετε αυτοκίνητο και να οδηγείτε παντού. Δικαιολογεί επίσης τη δημιουργία “πόλεων των 15 λεπτών”.
