Η Ρωσία θέλει την δική της παγκόσμια χούντα! Τι έγραψε ο σύμβουλος του Πούτιν
Άνω-κάτω ο πλανήτης!!!
Όλα δείχνουν πως στην Ρωσία θέλουν να παρουσιάσουν το δικό τους μοντέλο χούντας, η οποία δεν θα είναι διεθνιστική αλλά θα καταπολεμά ό,τι διεθνιστικό, ελέγχοντας και αυτή με την σειρά της τους ανθρώπους, όπως και η Δύση.
O φιλόσοφος και δημοσιογράφος Alexander Dugin, σύμβουλος του Πούτιν, αναφέρει, σε άρθρο του στο Ria Novosti, πως «η Ρωσία χρειάζεται λογοκρισία και καταστολή»!
Ωστόσο, προωθεί ένα νέο ιδεολογικό υπόβαθρο! Στην Ρωσία θα προωθηθεί και εκεί δικτατορία, έλεγχος και καταναγκασμός, ωστόσο με διαφορετικές αρχές και κοσμοθεωρία από εκείνο της Δύσης, με την ελπίδα να επικρατήσει σε όλον τον κόσμο!
Όπως γράφει μεταξύ άλλων:
«Καθώς η κοινωνία μας παρασύρεται βαθύτερα στην πολιτισμική σύγκρουση με την Δύση, και η αντιπαράθεση μαζί της στην Ουκρανία γίνεται όλο και πιο πικρή, το ζήτημα της λογοκρισίας και ακόμη και της καταστολής γίνεται όλο και πιο επείγον.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι η λογοκρισία και η καταστολή υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Χτίζεται πάντα γύρω από μια καλά καθορισμένη ιδεολογία, ένα σύστημα βασικών στάσεων και αρχών. Ταυτόχρονα, ποτέ δεν διατυπώνονται αυστηρά στο ποινικό ή διοικητικό δίκαιο, αλλά μάλλον προκαθορίζουν έναν ιδεολογικό φορέα που λειτουργεί ως πρόσθετος οδηγός του νόμου και της εφαρμογής του. Το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι, τι μπορεί να γίνει ανεκτό και τι απαιτεί την παρέμβαση του κράτους με την βία, δεν καθορίζεται ποτέ από τον αλλοτριωμένο νόμο. Αντίθετα, οι νόμοι υιοθετούνται από τους φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας, δίνουν κι αυτοί την ερμηνεία τους και χτίζουν και μια ιεραρχία – πότε, σε ποιον και σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να εφαρμόζονται λίγο πολύ αυστηρά. Επίσης παρακολουθούν την εφαρμογή και το σύστημα τιμωρίας. Επομένως, ο κοινωνιολόγος Βέμπερ προσδιόρισε επακριβώς ότι «μόνο το κράτος έχει νόμιμο δικαίωμα στην βία».
Η σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν αποτελεί εξαίρεση με αυτή την έννοια και ουσιαστικά δεν διαφέρει από άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα των τελευταίων αιώνων, είτε πρόκειται για κομμουνισμό είτε για φασισμό. Η διαφορά έγκειται μόνο στην ιδεολογία και τις μεθόδους, αλλά κατά τα άλλα κάθε κυρίαρχη ιδεολογία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο: ό,τι αντιστοιχεί σε αυτήν γίνεται αποδεκτό, ό,τι ξεφεύγει από το πλαίσιό της ή, επιπλέον, αμφισβητεί τα ιδεολογικά θεμέλια (στην περίπτωση αυτή, ο νέο-φιλελευθερισμός – σ.σ. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ) γίνεται αντικείμενο λογοκρισίας και καταστολή.
(…)
Μένει μόνο να μάθουμε τι είδους λογοκρισία και τι είδους καταστολή θα πρέπει να υπάρχει στην σύγχρονη ρωσική κοινωνία μας.
Διεξάγουμε έναν πολιτισμικό πόλεμο με την Δύση, όπου η νέο-φιλελεύθερη (σ.σ. διεθνιστική) ιδεολογία έχει θριαμβεύσει. Επιβεβαιώνουμε τις παραδοσιακές μας αξίες και ο πρόεδρος εξέδωσε ακόμη και το διάταγμα αριθ. 809 για την ανάγκη προστασίας τους από την πλευρά του κράτους. Και αυτές οι αξίες – αγάπη για την Πατρίδα, δικαιοσύνη, μια ισχυρή οικογένεια, ο θρίαμβος του πνεύματος επί της ύλης, η αλληλεγγύη και ούτω καθεξής – έχουν λίγα κοινά με τον νέο-φιλελευθερισμό. Επομένως, είναι προφανές ότι η λογοκρισία και η καταστολή μας πρέπει να προκύψουν από άλλα κριτήρια διαφορετικά από εκείνα της σύγχρονης νέο-φιλελεύθερης Δύσης.
(…)
Για τους νέο-φιλελεύθερους, οι κλασικοί αντίπαλοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν είτε εθνική (δεξιά) είτε ταξική (αριστερή) συλλογική ταυτότητα. Ως εκ τούτου, υπόκεινται κυρίως σε λογοκρισία και καταστολή, αφού κάθε αντίρρηση στον νέο-φιλελευθερισμό και τον ατομικισμό -και σήμερα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την LGBT, την κριτική φυλετική θεωρία, την πολυπολιτισμικότητα και τον διανθρωπισμό- θεωρείται ήδη «έγκλημα σκέψης». Ταυτόχρονα, οι νέο-φιλελεύθεροι -εξάλλου είναι ο ιδεολογικός ηγεμόνας! – θεωρούνται κανονιστικοί φορείς της κυρίαρχης κοσμοθεωρίας. Οι νέο-φιλελεύθεροι κατατάσσουν αμέσως τους εχθρούς τους στην κατηγορία των «φασιστών» (δεξιά) ή των «σταλινικών» (αριστερά)!
Πώς να οικοδομήσουμε την κυρίαρχη λογοκρισία μας και τι πρέπει να επιλεγεί ως κριτήριο για αντικειμενικά αναπόφευκτες καταστολές;
Μέχρι στιγμής έχουν εισαγάγει την αρχή της απαγόρευσης της κριτικής στον πρόεδρο και τον στρατό στο πλαίσιο στρατιωτικών επιχειρήσεων. Αρκετά σαφή και διαφανή κριτήρια. Υπάρχει επίσης μια διάταξη που έχει ήδη εγκριθεί για την απαγόρευση της δημόσιας κριτικής για την ίδια την ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Και όσο πιο σοβαρή είναι η σύγκρουση, τόσο πιο αυστηρά θα εφαρμόζονται αυτά τα κριτήρια.
(…)
Ένας νέο-φιλελεύθερος δεν μπορεί να είναι καθόλου Ρώσος πατριώτης, αφού θεωρεί τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου» και φορέα των αξιών του δυτικού πολιτισμού.
(…)
Η ιδιότητα του ξένου πράκτορα μπορεί να εκδοθεί προκαταρκτικά σε όλους τους νέο-φιλελεύθερους.
(…)
Είναι απαραίτητο να υπερβούμε και τις τρεις πολιτικές ιδεολογίες της ευρωπαϊκής σύγχρονης εποχής (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός και εθνικισμός) και να δημιουργήσουμε την δική μας αυθεντική κυρίαρχη κοσμοθεωρία στη βάση των θεμελιωδών αξιών του λαού μας και του κράτους μας. Και μετά, ξεκινώντας από αυτό, ας χτίσουμε την δική μας στρατηγική λογοκρισίας και καταστολής. Ας στραφούμε στο όνομα της ενότητας, της δύναμης και της πίστης ενάντια στους ιδεολογικούς εχθρούς της Ρωσίας – φανερούς και κρυφούς.
