Giorgia Meloni, ένα φαινόμενο της σύγχρονης ιστορίας
Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Η Giorgia Meloni είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης πολιτικής. Ανέλαβε την προεδρία του κόμματος Fratelli d’ Italia μόλις το 2014 μετά από εκλογές. Το 2018 έλαβε στις εκλογές μόλις 4,35%. Σήμερα το κόμμα της ξεπέρασε το 20% και ενδέχεται να αγγίξει το 26% μόλις ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων των χθεσινών εκλογών της Ιταλίας. Το 2018 βρισκόταν πίσω από το 17,35% του Σαλβίνι και του 14% του Μπερλουσκόνι. Όλα αυτά άλλαξαν μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια. Το σύνθημά της ήταν: «Είμαι η Giorgia. Είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή. Δεν θα μου τα στερήσετε αυτά».
Η Giorgia όμως είχε να ξεπεράσει πολλά, έπρεπε να καινοτομήσει, έπρεπε να κοιτάξει το μέλλον αφήνοντας πίσω το παρελθόν και την ιστορία. Στα 31 της χρόνια έγινε η νεαρότερη υπουργός. Μεταξύ άλλων είχε και τις εξής επιτυχίες που αναφέρει στο βιβλίο της: «Όταν κοιτάζω πίσω, συνειδητοποιώ ότι η ζωή μου ήταν μια συνεχής πρόκληση. Βγήκα μπροστά σε μια γεροντοκρατούμενη χώρα σαν τη δική μας και έκανα πολλά ρεκόρ: ήμουν η πρώτη γυναίκα επικεφαλής ενός δεξιού κινήματος νεολαίας, η νεότερη υπουργός στην ιστορία της Δημοκρατίας, η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε κόμματος και, πρόσφατα, η πρώτη Ιταλίδα που ηγήθηκε μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας, της ECR».
Ως υπουργός, και μάλιστα ως η νεαρότερη στην ιστορία της δημοκρατικής Ιταλίας, ενήργησε με το ακόλουθο σκεπτικό:
«Στο υπουργείο ξεκινήσαμε με την αλλαγή επωνυμίας, η οποία άλλαξε από Υπουργείο Πολιτικών για τη Νεολαία σε Υπουργείο Νεολαίας. Αν ρωτήσετε φωτισμένους και ευφυείς ανθρώπους όπως ο Gad Lerner, θα σας πουν ότι το όνομα ήταν αποτέλεσμα μιας από τις πάρα πολλές φασιστικές μνήμες που κουβαλάω. Για όσους δεν θολώνουν από τις ιδεολογικές εμμονές, η απάντηση είναι πολύ πιο γραμμική. Απλώς πίστευα, και σήμερα το πιστεύω ακόμα, ότι οι πολιτικές για τη νεολαία, όπως οι πολιτικές για τις γυναίκες, που νοούνται ως τομεακές πολιτικές, δεν υπάρχουν. Και, όταν υπάρχουν, είναι ακριβοδίκαιες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η πρόκληση της κατοχύρωσης του δικαιώματος της ιθαγένειας στους φορείς της νεολαίας και των γυναικών σε όλες τις μεγάλες πολιτικές επιλογές. Για να είμαι ξεκάθαρη, δεν καταπολεμώ τη γυναικεία ανεργία ως απλό πρόβλημα των γυναικών, αλλά ως εθνικό ζήτημα»
«Με αυτή τη νοοτροπία έχω δουλέψει τέσσερα χρόνια. Με μια μικρή αλλά συμπαγή ομάδα, ένα ξεκάθαρο όραμα και θάρρος για περιπέτεια, κάναμε το Υπουργείο Νεολαίας μια ευέλικτη και μάχιμη δομή, ικανή να κινείται γρήγορα ανάμεσα στα θωρηκτά των μεγάλων υπουργείων. Και ίσως σε αυτή την ταχύτητα με βοήθησε και το γεγονός ότι προτιμούσα να κυκλοφορώ με μοτοποδήλατο παρά με μπλε αυτοκίνητο. Θυμάμαι την έκφραση απογοήτευσης των ανδρών που μου είχαν ορίσει ως συνοδό όταν τους είπα ότι θα αρνιόμουν αυτό το προνόμιο, προτιμώντας να οδηγώ μόνη και μάλιστα το δικό μου αυτοκίνητό. Δεν ήταν μόνο λόγω της συνέπειας με τη μάχη που είχαμε δώσει για χρόνια ενάντια στη σπατάλη της πολιτικής, αλλά κυρίως ήταν ένας τρόπος να παραμείνω ο εαυτός μου, να μην επιτρέψω σε αυτό το σύστημα να με παρακάμψει και να γίνει απαραίτητο για μένα»
Πρόκειται για μια γυναίκα που ουδέποτε φοβήθηκε να τσαλακωθεί μιλώντας για τη ζωή της και τις αδυναμίες της. Χαρακτηριστικά ενός ηρωικού χαρακτήρα. Για τον λόγο αυτό αποφάσισε να γράψει το βιβλίο της:
«Είδα πάρα πολλούς ανθρώπους να μιλούν για μένα και τις ιδέες μου για να συνειδητοποιήσω πόση απόσταση έχουμε στην πραγματικότητα εγώ και η ζωή μου από την ιστορία που μας πλάθουν. Και αποφάσισα να ανοιχτώ, να πω σε πρώτο πρόσωπο ποια είμαι, σε τι πιστεύω και πώς έφτασα εδώ».
Πρόκειται για μια γυναίκα που πριν απ’ όλα έκανε την αυτοκριτική της κι έπειτα ακολούθησε τον δρόμο της στην πολιτική. Σκέφτηκε, και σκέφτεται, ως εξής: ««Η Ιταλία θα αλλάξει πραγματικά όταν καταλάβουμε επιτέλους ότι ο καθένας μας είναι μέρος του συνόλου, όταν μάθουμε ότι δεν μπορούμε να κοιτάμε πάντα την Ιταλία από έξω, σαν να μην είμαστε μέρος της. “Ξεκινάω με τον άνθρωπο στον καθρέφτη”, θα έλεγε ο Μάικλ Τζάκσον. Αν θέλετε να αλλάξετε, ξεκινήστε με τον άνθρωπο στον καθρέφτη. Όλα τα λάθος πράγματα που έχω κάνει στη ζωή, αυτά που με θυμώνουν, αυτά που δεν μου αρέσουν, γι’ αυτά που δεν καταλαβαίνω πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ να διερευνήσω τις αιτίες. Πρέπει να πω την αλήθεια στον εαυτό μου για να ξέρω ποια είμαι»
Δε φοβήθηκε καθόλου τις κατηγορίες που την ταύτιζαν με το φασιστικό παρελθόν της Ιταλίας, ένα παρελθόν που φέτος κλείνει έναν ολόκληρο αιώνα από την ημέρα της εμφάνισής του στην ιταλική και την παγκόσμια ιστορία. Η Giorgia σκέφτηκε ώριμα και συνειδητοποιημένα έχοντας ως στόχο την επιτυχία, τη νίκη και την άμεση επικοινωνία με τον απλό ιταλικό λαό που ανέμενε κάποια λύση. Η ίδια η Giorgia μιλάει ανοιχτά για την πολιτική της σκέψη γύρω από τη νοσταλγία του παρελθόντος που πρέπει να ξεπεραστεί και να γραφτεί μια άλλη, σύγχρονη ιστορία βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα του σήμερα με σκοπό να χτίσει το αύριο:
«Γνωρίζαμε ότι με νοσταλγία δεν θα χτίζαμε ποτέ τίποτα. Εάν θέλεις πραγματικά να είσαι πολιτικός, πρέπει να θέσεις το πρόβλημα της συναίνεσης. Πρέπει να γίνεις κατανοητός από τον άνθρωπο του δρόμου, που είναι ξένος στις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά αναζητά την καθοδήγηση. Εάν οι ιδέες σου δεν πείθουν κανέναν, αν παραμείνουν αποκλειστικά για λίγους εκλεκτούς, τότε δεν τις υπερασπίζεσαι. Τις υπερασπίζεσαι όταν τις μοιράζεσαι και η πιο δύσκολη και συναρπαστική πρόκληση, και σήμερα όπως και χθες, είναι να μπορείς να πείσεις όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους χωρίς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι».
Η Giorgia συνειδητοποίησε το πιο απλό και λογικό πράγμα. Κάθε γενιά γράφει τη δική της ιστορία σύμφωνα με τις συνθήκες και το ιστορικό περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε:
«Κάθε γενιά έχει την ευθύνη να χαράξει το δικό της μονοπάτι σε αυτό το ταξίδι. Όποιος σκέφτεται να κάνει πολιτική μιμούμενος αυτό που έκαναν άλλα παιδιά πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, δεν θα πάει πουθενά. Θέλαμε να δείξουμε τι μπορούσε να κάνει η γενιά μας»
Η Giorgia είχε να αντιμετωπίσει πολλά ως προσωπικότητα, ουσιαστικά ήταν εκτεθειμένη απέναντι στις ύαινες της παγκόσμιας φιλελεύθερης ελίτ και των σκυλιών της που, μέσω της δημοσιογραφίας, κατασπαράζουν τους ανθρώπους εκείνους που δε συμβιβάζονται με τα σχέδια των ελίτ. Για αυτούς τους δήθεν συντηρητικούς η Giorgia ήταν ένα μπάσταρδο, αφού ο πατέρας της την είχε εγκαταλείψει. Γεννήθηκε επειδή η μητέρα της αρνήθηκε τελευταία στιγμή να κάνει έκτρωση. Σήμερα η ίδια είναι μια γυναίκα με παιδί εκτός γάμου. Έχει επιλέξει να συζεί με έναν άνδρα αρκετά νεότερό της χωρίς να είναι παντρεμένη. Επίσης, το πολιτικό της παρελθόν την συνέδεε με το MSI. Κι όμως, η γυναίκα αυτή δε φοβήθηκε τίποτα από όλα αυτά και μίλησε ανοιχτά στο βιβλίο της, άμεσα απευθυνόμενη προς τον ιταλικό λαό:
«Πάντα πίστευα ότι η βαθύτερη πρόκληση όσων επιλέγουν τον δρόμο της πολιτικής είναι να μπορούν να αφήσουν ένα σημάδι από το πέρασμά τους χωρίς να αρνηθούν να παραμείνουν πιστοί στο πιο αγνό τους κομμάτι, συνήθως σε αυτό που τους ώθησε να δεσμευτούν στο πρώτο πρόσωπο. Στο τέλος του ταξιδιού, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να απαντήσει σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα: “Κατάφερα να αλλάξω κάτι στο σύστημα ή άφησα το σύστημα να με αλλάξει;”. Θέλω να γράψω ποια είμαι σήμερα για να ξαναδιαβάσω τον εαυτό μου σε δέκα, είκοσι, ίσως και τριάντα χρόνια και να μην μπορώ να του πω ψέματα»
«Σε έναν κόσμο όπου όλοι στοχεύουν να γίνουν κάποιοι, η πρόκληση που έχω επιβάλει στη ζωή μου είναι να μπορώ να παραμείνω ο εαυτός μου, όποιο κόστος κι αν έχει αυτό. Για να το κάνω όμως αυτό, πρέπει να το πω στον εαυτό μου και να σας πω ποια είμαι»
Όπως είπαμε και παραπάνω, η Μελόνι θα μπορούσε να μην είχε γεννηθεί. Στη ζωή όλα είναι οι επιλογές του ανθρώπου. Ό,τι κι αν επιλέξεις κάτι θα συμβεί. Ακόμα κι αν επιλέξεις κάτι που δε θα φέρει τίποτα, ακόμα κι αυτό έχει συμβεί από την απόφαση που πήρες. Η μητέρα της Giorgia λίγο πριν κάνει την έκτρωση άλλαξε γνώμη και σήμερα η Meloni είναι η πρώτη πολιτικός της Ιταλίας κι όλος ο κόσμος μιλάει για αυτήν. Στη ζωή συνήθως τις κρίσιμες αποφάσεις τις έχουν πάρει άνθρωποι που δεν ήταν πρωταγωνιστές, που έκριναν και αποφάσισαν σύμφωνα με τη δική τους επιθυμία, μη γνωρίζοντας το τι θα συμβεί. Ας δούμε τι έγραψε στο βιβλίο της για όλα αυτά:
«Αλλά τότε κατάλαβα τον αγώνα μιας ανύπαντρης γυναίκας που έκανε τον εαυτό της Ανώτατο Δικαστήριο: να σε γεννήσει ή να σε επιστρέψει στο τίποτα. Το πρωί των κλινικών εξετάσεων που προηγούνται της διακοπής της εγκυμοσύνης, ξυπνά και βαδίζει προς το εργαστήριο. Σε αυτό το σημείο, μου έλεγε πάντα, σταματά ακριβώς μπροστά στην πόρτα, διστάζει, παραπαίει. Δεν μπαίνει. Αναρωτιέται: Είναι πραγματικά επιλογή μου το να σταματήσω να γίνω μητέρα για ακόμαμία φορά; Η απάντησή της είχε καθαρό ένστικτο: “όχι, δεν θέλω να τα παρατήσω, δεν θέλω να κάνω έκτρωση. Η κόρη μου θα έχει μια αδερφή”. Είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό με έναν γλυκό και καθαρό αέρα. Νιώθει ότι έχει πάρει τη σωστή απόφαση. Τώρα απλά πρέπει με κάποιο τρόπο να το επικυρώσει. Είτε έτσι είτε αλλιώς… Στον απέναντι δρόμο βλέπει ένα μπαρ, διασχίζει το δρόμο και μπαίνει. “Καλημέρα σας. Θα ήθελα έναν καπουτσίνο και ένα κρουασάν». Σπασμένα γρήγορα, μποϊκοτάζ αναλύσεων, έκτρωση διαλυμένη σε σαπουνόφουσκα. Σε εκείνο το πρωινό, στη μητέρα μου, στην επίμονη επιλογή της κόντρα στον άνεμο, οφείλω τα πάντα… “Μετά από λίγους μήνες θα κυλούσα νικηφόρα στον ήλιο», όπως το έθεσε η Oriana Fallaci….”».
Για την εγκατάλειψη από τον πατέρα της και τα συναισθήματα που της γεννήθηκαν μετά από αυτό το πικρό γεγονός για ένα μικρό κορίτσι, έγραψε με ειλικρίνεια:
«Πρώτον, όταν η μητέρα μου βγήκε από το νοσοκομείο μετά τη γέννα, δεν ήρθε καν να μας πάρει. Με λίγα λόγια, δεν ήταν ακριβώς το πρότυπο του ιδανικού συντρόφου… Όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρή, αποφάσισε να φύγει για τα Κανάρια νησιά με ένα σκάφος που λεγόταν “Τρελό Άλογο”. Απογειώθηκε κι εξαφανίστηκε από τον ορίζοντά μας. Δεν θυμάμαι την ημέρα που εξαφανίστηκε. Απλώς δεν θυμάμαι να έχω ζήσει ποτέ μαζί του. Αυτό πρέπει να το κατάλαβα σιγά σιγά. Η αντίληψη ενός πατέρα που δεν είναι πια εκεί, που χάνεται, είναι κάτι που δεν εξηγείται. Είναι ίσως μια πιο βαθιά πληγή από έναν ετοιμοθάνατο πατέρα, γιατί σε αυτή την περίπτωση μπορείς να ελπίζεις ότι σε κοιτάζει από τον παράδεισο, ενώ όταν φεύγει αναγκάζεσαι να ασχοληθείς με το φάντασμά του»
Όταν ήρθε η σειρά της να μείνει έγκυος αντιμετώπισε όλη την αθλιότητα των πολιτικών της αντιπάλων. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν έναν διαχωρισμό μεταξύ προσωπικής ζωής και ιδεών του αντιπάλου. Είναι όχλος, λειτουργούν μικρόψυχα, είναι κατώτεροι κι από τα ζώα όταν τους τυφλώνει το μίσος και ο φανατισμός. Περιγράφει αυτές τις εμπειρίες στο βιβλίο της η ίδια η Giorgia:
«Περνούν λίγες ώρες για να διαδοθεί η είδηση και αμέσως εξαπολύεται μια τεράστια επίθεση με χυδαίο σαρκασμό, όλα ως συνήθως ενισχύονται από το θανατηφόρο μπλέντερ του ιστού των κοινωνικών δικτύων, από τα οποία προέρχονται και άγριες προσβολές. Έχω συνηθίσει να με προσβάλλουν, τόσο που κάποια στιγμή έπαθα ανοσία στο κακό, αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Διαβάζοντας ότι κάποιος μου ευχήθηκε να κάνω έκτρωση πόνεσα, και μάλιστα πολύ. Όχι για μένα, που δεν φοβήθηκα ποτέ τέσσερις δειλούς του πληκτρολογίου, αλλά για εκείνη την ανήμπορη ζωή που είχα στα σπλάχνα μου και που, εν αγνοία μου, την είχα εκθέσει σε αυτή την κακία. Ήταν σαν να είχα αποτύχει στην πρώτη μου αποστολή ως μαμά»
Η Giorgia δε φοβήθηκε ποτέ τον ανήθικο πόλεμο της πολιτικής και τα κτήνη που έπρεπε να αντιμετωπίσει μέσα σε αυτόν. Έμαθε να ζει με τους εχθρούς της και συνειδητοποίησε ότι οι εχθροί είναι πάντοτε χρήσιμοι για την εξέλιξη και την πορεία της. Στην πραγματικότητα οι εχθροί μας είναι ένα πολύτιμο δώρο, τους έχουμε ανάγκη. Ο Νίτσε έλεγε ότι πρέπει να αναζητούμε τους εχθρούς μας και να είμαστε συνεχώς σε πόλεμο, μιλώντας πάντα για πόλεμο ιδεών φυσικά. Όπως έκανε κι ο ίδιος άλλωστε. Η Giorgia δεν απέχει καθόλου από τη σκέψη αυτή:
«Χρόνια αργότερα, πλέον τους ευχαριστώ. Πρώτα μου έμαθαν ότι οι εχθροί είναι χρήσιμοι. Είναι ένα κίνητρο για να κάνεις πράγματα που διαφορετικά θα πίστευες ότι μπορείς να τα αναβάλεις, εν τέλει τα κάνεις για να ξεπεράσεις τα όριά σου και να διορθώσεις τα λάθη σου. Φυσικά, ο Πλούταρχος το εξηγεί πολύ καλύτερα από εμένα όταν μιλάει για τη “χρησιμότητα των εχθρών”».
Ένα στοιχείο βασικό της ατομικής ταυτότητας, όπως είδαμε και νωρίτερα, είναι ότι η ίδια είναι μητέρα. Στόχος της είναι η καταπολέμηση της υπογεννητικότητας στην χώρα της κι υποστήριξη της μητρότητας: «Θέλω σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν ολοένα και λιγότερα παιδιά, η μητρότητα να θεωρείται αξία που πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε, όχι πρόβλημα ή περιορισμός».
Στην πολιτική της αυτή την έχουν χτυπήσει άπαντες οι πολιτικοί της αντίπαλοι επειδή είναι ανύπαντρη μητέρα. Εκείνη έχει απαντήσει ως εξής:
«Έχω έντονη μνήμη από κωμικούς με τακτική παρουσία στο κανάλι RAI με συνήθειες τηλεοπτικών κομμωτηρίων που δεν έχασαν την υπέροχη ευκαιρία να κάνουν παλιά και κοινά ανέκδοτα, όσο ωμά κι αν είναι: για εκείνους τους λαμπρούς προοδευτικούς στοχαστές, για εκείνες τις σύγχρονες και φιλελεύθερες γυναίκες δεν είχα το δικαίωμα να ανακοινώσω ότι θα γίνω μητέρα σε μια διαδήλωση για την υπεράσπιση της οικογένειας αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν ήμουν παντρεμένη. Πολύ συχνά την έχω ακούσει αυτή την ανοησία. “Εάν δεν είστε παντρεμένοι, δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε τη φυσική οικογένεια που βασίζεται στον γάμο”. Είναι σα να λες ότι αν είσαι νέος δεν μπορείς να νοιαστείς για το πρόβλημα των ηλικιωμένων ή ότι αν είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να φροντίσεις για την ευημερία των ζώων.»
Η άποψή της για τον γάμο είναι ενδιαφέρουσα κι έχει άμεση σχέση με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Κάποια πράγματα στην πορεία της ιστορίας αλλάζουν, αναθεωρούνται κι αναδιαμορφώνονται. Και δεν είναι όλα για όλους. Αυτή η εξαιρετική προσωπικότητα δε φοβήθηκε ούτε στιγμή να ηγηθεί μιας πολιτικής παράταξης που υπερασπίζεται την αξία της οικογένειας, παρότι η ίδια έχει ακολουθήσει μια άλλη επιλογή για την προσωπική της ζωή. Γιατί στην τελική το καθετί είναι δικαίωμα προσωπικής επιλογής, δεν υπάρχει πρέπει. Και πάλι, λοιπόν, μίλησε ανοιχτά και με ειλικρίνεια απέναντι στον ιταλικό λαό:
«Το πιο μεγάλο πρόβλημα, δηλαδή αυτό της υπογεννητικότητας, είναι εκείνο που η Δύση αντιμετωπίζει. Η υπογεννητικότητα θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την κοινωνική μας θέση, αλλά και την οικονομική. Το σύστημα της κοινωνικής μας πρόνοιας, για να μπορεί να διατηρηθεί, έχει ανάγκη από αντικατάσταση. Οι κοινωνίες μας συνεχίζουν να γερνάνε, η μέση ηλικία, ευτυχώς, επεκτείνεται και το σύστημα κοινωνικής προστασίας δε μπορεί να αντέξει, ενώ οι ηλικιωμένοι αυξάνονται, τα παιδιά αντιθέτως μειώνονται. Προχωρώντας παρακάτω θα έχουμε όλο και πιο πολλούς ανθρώπους να συντηρήσουμε και όλο και λιγότερους ανθρώπους που δουλεύουν για να τους συντηρήσουν. Το να επιστρέψουμε στο να κάνουμε παιδιά είναι αναγκαίο και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο θα πρέπει να ενδυναμώσουμε την νομοθεσία για χάρη της οικογένειας, αντί να την υπονομεύουμε, όπως κάνουμε, τυφλωμένοι από ιδεολογική μανία. Ξέρω τι θα σκέφτεαι ο καθένας από εσάς, όσο διαβάζει αυτές τις γραμμές. “Μιλάς πολύ για οικογένεια βασισμένη στον γάμο, ενώ δεν είσαι παντρεμένη”. Είναι αλήθεια. Προσωπικά, αν το έκανα θα παντρευόμουν στην εκκλησία, επειδή όπως το βλέπω εγώ, αν αποφασίσεις να δεσμευθείς με έναν άλλον άνθρωπο, να κάνεις ότι μπορείς για να διασώσεις αυτή την ένωση, “στις χαρές και στις λύπες, στην υγεία και στην ασθένεια, όλες τις ημέρες της ζωής σου”, έχει σημασία να το κάνεις ενώπιον του Θεού. Αλλά αυτή είναι μια προσωπική επιλογή. Αν αποφασίσεις να το κάνεις ενώπιον του Κράτους, ξέρεις ωστόσο πως αυτό θα αναμείψει αυτή την δέσμευση με την σταθερότητα την οποία αναλαμβάνεις. Μπορείς να αποφασίσεις να μη το κάνεις, σίγουρα, και είναι αυτό που για την ώρα εγώ έχω κάνει, συνειδητοποιημένη πως χάνω κάτι. Αλλά το θέμα είναι πως δεν απαιτώ το Κράτος να αναγνωρίσει σε εμένα τα ίδια προνόμια που κρατά για εκείνον που αυτή την δέσμευση την υπέγραψε. Γιατί το πρόβλημα είναι πως ζούμε σε μία κοινωνία, στην οποία φαίνεται να μην υπάρχει πια κανένας σύνδεσμος ανάμεσα σε δικαιώματα και καθήκοντα. Κάθε επιθυμία γίνεται ένα δικαίωμα, μέχρι κάθε καπρίτσιο, και απ’ την άλλη εξαφανίστηκε οποιαδήποτε αναφορά στην ευθύνη. Εγώ διεκδικώ μια κοινωνία στην οποία είναι ξεκάθαρο πως σε κάθε επιλογή θα αναλογούν και συνέπειες. Στην ελευθερία χρειάζεται ευθύνη. Αντιθέτως, σε εμάς ο εγωϊσμός μετατρέπεται εύκολα σε πολιτικό πρόγραμμα. “Θέλω να κυοφορήσω ένα παιδί στα εξήντα μου χρόνια, θέλω να γίνω μάνα αν και είμαι άνδρας, θέλω τo επίδομα αν και μπορώ να δουλέψω, θέλω την ιταλική υπηκοότητα αν και μόλις πάτησα το πόδι μου στην Ιταλία” και μπορείς να κάνεις μια μακρά λίστα με άλλες αξιώσεις που καταλήγουν να γίνονται πολιτικές αιτήσεις, ακόμη και όταν δεν είναι νόμοι του Κράτους.»
«Πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα το τρομερό ή το ανάρμοστο στην υπεράσπιση της οικογένειας ιδρυθείσας μέσω γάμου. Και λέω επίσης ότι πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα το μεροληπτικό απέναντι στους άλλους τύπους ενώσεων. Ο καθένας είναι ελεύθερος να αγαπά όποιον θέλει, προφανώς, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τους νόμους. Γιατί οι νόμοι ενός Κράτους δεν ρυθμίζουν τα συναισθήματα, κι αυτό θα μας έλειπε. Το Κράτος τείνει να ενθαρρύνει αυτό που θεωρεί χρήσιμο και αναγκαίο για να βελτιώσει τη λειτουργία της κοινωνίας. Έτσι, οι πατέρες και ιδρυτές μας, κι όχι ύποπτοι μισαλλόδοξοι, επέλεξαν να εισάγουν στο Σύνταγμα το επονομαζόμενο favor familiae, έναν νόμο αφιερωμένο στο να κινητοποιήσει, διά μέσου μιας σειράς πλεονεκτημάτων, την σταθερή ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Για έναν ασήμαντο λόγο, που δεν έχει να κάνει με την στοργική σφαίρα κανενός: επειδή στο Κράτος η οικογένεια που αποτελείται από έναν άνδρα και μια γυναίκα που παντρεύονται, είναι χρήσιμη. Ως κοινωνικό αμορτισέρ, εν τω μεταξύ, επειδή οι θεσμοί δε θα μπορούσαν να φορτωθούν το βάρος όλου αυτού που η οικογένεια εξασφαλίζει. Και κατά δεύτερο λόγο, επειδή ένας άνδρας και μία γυναίκα που ενώνονται με γάμο, το κάνουν πάντα και από την οπτική του να κάνουν παιδιά και στην κοινωνία χρειάζονται τα παιδιά. Ο ιταλικός λαός εξαφανίζεται. Είναι ένα γεγονός, όχι μία άποψη.»
Σήμερα η πολιτική της έχει ως στόχο να προστατεύσει την πρώτη κατοικία αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα πολύτιμο κι απαραίτητο αγαθό για κάθε άνθρωπο, για κάθε ελεύθερο πολίτη. Η σκέψη της γύρω από το ζήτημα αυτό είναι η ακόλουθη:
«Και έπειτα, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει κυμαινόμενες οικονομικές συνθήκες, πάντα φοβάμαι το αύριο, οπότε πρέπει να είμαι σίγουρη ότι είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Στη σχέση με το σπίτι είμαι όπως ο τυπικός Ιταλός: για πολλούς από τους συμπατριώτες μου το πρώτο σπίτι είναι το κύριο οικονομικό καταφύγιο και συμβολικά, αλλά και υλικά, αντιπροσωπεύει τον καρπό των θυσιών μιας ζωής, μερικές φορές πολλών γενεών, το τελευταίο δώρο που θα δοθεί στα παιδιά του, για να θυμούνται τι έχει χτιστεί. Η πρώτη κατοικία δεν είναι περιουσιακό στοιχείο που παράγει εισόδημα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εταιρεία ή επένδυση που αποσκοπεί στην απόκτηση εισοδήματος: η πρώτη κατοικία είναι απαραίτητο για την επιβίωση της οικογενειακής μονάδας. Είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, και επίσης για αυτόν τον λόγο εμείς, ως Fratelli d’ Italia, το θεωρούμε ιερό, αφορολόγητο και μη καταχρηστικό αγαθό»
Γιατί λοιπόν υποστηρίζω την Giorgia Meloni:
Γιατί ξεκίνησε από χαμηλά και διακρίθηκε με τις δικές της ικανότητες και το πείσμα της. Γιατί την κατάλληλη στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κίνημα με στόχο τη νίκη και το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια. Γιατί θα μπορούσε να μη ζει αν η μητέρα της είχε κάνει έκτρωση όταν την παράτησε ο πατέρας της. Γιατί έχει πάει κόντρα σε όλο το ιταλικό και ευρωπαϊκό σύστημα. Γιατί στο βιβλίο της, χωρίς κόμπλεξ και φόβο να “τσαλακωθεί”, αποκάλυψε τη ζωή της και τις αδυναμίες της. Γιατί υποστηρίζει τις ιδέες της χωρίς να καταπιέζει η ίδια τον εαυτό της και τη ζωή της και έχει κάνει τις δικές της επιλογές. Γιατί έχει παιδί χωρίς γάμο και ζει ανύπαντρη με τον σύντροφό της, επειδή έτσι γουστάρει αυτή. Γιατί ο λόγος της έχει πάθος κι ορμή. Γιατί έχει χιούμορ με το οποίο αντιμετωπίζει κάθε της αντίπαλο και κάθε κατηγορία. Γιατί ενώ την κατηγορούν για νοσταλγό άλλης εποχής, εκείνη κατάφερε να πείσει τον ιταλικό λαό. Γιατί σα γυναίκα βγάζει μια δυναμικότητα εξαιρετικά γοητευτική κι ελκυστική. Γιατί απέδειξε ότι αν εργαστείς με πάθος κι αφοσίωση για τον στόχο σου, κανένας δε μπορεί να σε σταματήσει όσο κι αν σε δυσφημίσει, γελοιοποιήσει, χλευάσει, βρίσει.
Αυτά είναι μερικά μόνο, αλλά και τα πιο σημαντικά. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον ιταλικό λαό που αδιαφόρησε για όσα κατηγορούσαν τη Meloni και την έβγαλε πρώτη σε ψήφους από όλα τα άλλα κόμματα της γειτονικής χώρας. Από τον ελληνικό λαό δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα τέτοιο όμως. Εδώ το επίπεδο είναι ουκρανικό, όχι ιταλικό. Θα έβγαζαν πρωθυπουργό κάποιον σαν τον Ζελένσκι, αν αυτός είχε ενσαρκώσει τον ρόλο του πρωθυπουργού της χώρας σε μια τηλεοπτική σειρά. Αυτό είναι το πολιτικό επίπεδο της Ελλάδας. Για αυτό και δεν του αξίζουν πολιτικοί σαν την Giorgia Meloni.
Αφήνω για το τέλος το μήνυμα που δημοσίευσε χτες απευθυνόμενη στην εξάχρονη κόρη της:
«Σ’ ευχαριστώ για την υπομονή που είχες όλα αυτά τα χρόνια, αγάπη μου. Σ’ ευχαριστώ για το πώς, παρά τα έξι σου χρόνια, κατάλαβες και άντεξες τις πάρα πολλές απουσίες μου. Ευχαριστώ για τον τρόπο που τρέχεις κοντά μου όταν γυρνάω σπίτι και που λες “μαμά καλή επιτυχία!”. Είναι όλα για σένα. Σ’αγαπώ.»
