Του κλώτσου και του μπάτσου το νεοελληνικό κρατίδιο 
Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Ενοχλούνται για την ανακοίνωση της ρωσικής πρεσβείας στην Άγκυρα υπέρ του Κεμάλ κι ανήμερα της Γενοκτονίας των Ποντίων. Δικαίως, έχουν δίκιο όσοι θίγονται από το εν λόγω μήνυμα. Το μήνυμα της ρωσικής πρεσβείας ανέφερε τα εξής: «Τιμούμε με σεβασμό τη μνήμη του Μεγάλου Ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ και των συμπολεμιστών του στην 103η επέτειο από την έναρξη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, στον οποίο η Σοβιετική Ρωσία τάχθηκε στο πλευρό του. Ευτυχισμένη Ημέρα Νεολαίας και Αθλητισμού».
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Όταν η κυβέρνηση ενός κράτους στέλνει όπλα στην Ουκρανία, φέρνει τους ΑΖΟΦ και τον Ζελένσκι στη Βουλή, διώχνει από την χώρα δέκα Ρώσους διπλωμάτες και εξαπολύει επίθεση ο πρωθυπουργός της μέσα από το Κογκρέσο εναντίον του ηγέτη της Ρωσίας, τι περιμένετε; Επίσης, η κυβέρνηση μας θα εισάγει το φυσικό αέριο των ΗΠΑ από την Αλεξανδρούπολη όπου έδωσε αμερικανική βάση, ενέργεια που πλήττει οικονομικά την Ρωσία στην εξαγωγή του δικού της φυσικού αερίου.
Από την άλλη πλευρά, ο ηγέτης της Τουρκίας μεσολαβεί για να γίνει ειρήνη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και ασκεί βέτο για ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό το τελευταίο σαφώς και είναι επωφελές για τον Πούτιν και την Ρωσία.
Εν κατακλείδι, η Ρωσία κι η Τουρκία κοιτούν τα συμφέροντά τους. Η ελληνική κυβέρνηση κοιτάζει τα αμερικανικά συμφέροντα. Κι όμως, παρότι ακολουθεί πιστά τις αμερικανικές επιταγές σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, η αμερικανική πρεσβεία στην Τουρκία επίσης χαιρέτισε θερμά την ημέρα γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και την μνήμη του Κεμάλ Ατατούρκ. «Happy May 19, Commemoration of Attaturk», έγραψε στα social media η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τουρκία.
Η Ρωσία το δήλωσε ξεκάθαρα ότι η πολιτική της Ελλάδας εναντίον της θα πληρωθεί με τόκο. Δε φταίει κανείς λοιπόν. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση.
Από την άλλη καλό είναι να μην ξεχνάμε και την δική μας ιστορία. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το ιερό τοτέμ του νεοελληνικού κράτους και πρόγονος της οικογένειας Μητσοτάκη, είχε προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον Κεμάλ Ατατούρκ μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1919 είχε στείλει τρεις ελληνικές μεραρχίες εναντίον της Ρωσίας μαζί με τους Αγγλογάλλους. Αυτό εξαργυρώθηκε με τη στήριξη του Λένιν στον Κεμάλ Ατατούρκ εναντίον του μικρασιατικού ελληνισμού. Η δράση φέρνει αντίδραση.
Κι η Σοβιετική Ρωσία ως το Κραχ ήταν με την Τουρκία, κι η Γερμανία ήταν με τον Κεμάλ. Όλη η Δύση πάντα είναι με την Τουρκία, το κράτος-φύλακα των Στενών. Κι ο Αδόλφος Χίτλερ θαύμαζε τον Κεμάλ και ποθούσε όσο τίποτα να ξανασυνδέσει τις δύο χώρες σε μια συμμαχία αντίστοιχη του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου. Η οικονομική συνεργασία με την Γερμανία κατά τη δεκαετία του ’30 ήταν εξαιρετικά ευεργετική για την Τουρκία, αλλά και για τη Γερμανία. Και κράτησε μέχρι την τριμερή συμμαχία Αγγλίας-Γαλλίας-Τουρκίας, αλλά το 1941 τα ξαναβρήκαν Τούρκοι και Γερμανοί μετά την εισβολή στην Ελλάδα και την κατοχή από τις Δυνάμεις του Άξονα. Κι όταν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάλιν στράφηκε στην εξωτερική πολιτική του Μεγάλου Πέτρου και στόχευε να καταλάβει τα Στενά, ο Τσώρτσιλ μεσολάβησε στον Ρούζβελτ για να μπει η Τουρκία στους νικητές. Όπως κι έγινε, τον Φεβρουάριο του 1945 η Τουρκία κήρυξε, εκ του εσφαλούς, τον πόλεμο κατά της Γερμανίας του Χίτλερ.
Όλα αυτά μου φέρνουν στη μνήμη εκείνα που έγραφε στο ημερολόγιό του στις 2 Νοεμβρίου του 1919 ο Ίων Δραγούμης: «Έκαμα μια φράση: ”Δεν είναι η Ελλάς πόρνη ή κίναιδος για να της αρέσουν τα χάδια ή η βία των ξένων”. Μα άραγε οι πόρνες και οι κίναιδοι θέλουν τη βία; Μάλλον οι υστερικές γυναίκες».
Το νεοελληνικό κρατίδιο είναι μια υστερική γυναίκα που οι ξένοι την έχουν του κλώτσου και του μπάτσου. Και βγάζουν τα βίτσια τους χωρίς να πληρώσουν το αντίτιμο που εισπράττει μια πόρνη κι αυτό τουλάχιστον την κάνει πιο αξιοπρεπή. Το έθνος το ελληνικό δεν είναι το κρατίδιο αυτό, δεν είναι η πόρνη των Φράγκων. Άλλο το κρατίδιο των κωλεττομαυροκορδάτων και των βενιζελικών κι άλλο το έθνος των Αγωνιστών, των ποιητών, των φιλοσόφων, των φαντάρων του 1940 και του Ίωνος Δραγούμη. Όποιος είναι Έλληνας πραγματικός πρέπει να νιώθει ακριβώς όπως περιέγραψε ο Δραγούμης τα δικά του συναισθήματα για το κράτος:
«Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και εμείς και εκείνα που είναι δικά μας δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας… Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια· άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σ’ όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει ό,τι γίνει. Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ποιος τον μέλει για την κυβέρνηση την ελληνική; Ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν; Τι με νοιάζει αν κινδυνεύει να πέσει η Κυβέρνηση, ο Βασιλιάς, οι Βουλευτές, οι Υπουργοί και να ποδοπατηθεί το Σύνταγμα και η καθολική ψηφοφορία και να μείνει στους δρόμους ο τμηματάρχης, ο ψηφοφόρος, ο νομομηχανικός – αφού ξεχνούν το Έθνος; Τι αντιπροσωπεύει η ελληνική κυβέρνηση; Βέβαια όχι το Έθνος. Αν το αντιπροσώπευε, έπρεπε να είχαμε προ πολλού απελπισθεί. Οι Έλληνες κοντεύουν να πιστέψουν πως το ελληνικό το κράτος είναι πραγματικότητα. Και εγώ αρνούμαι την πραγματικότητα αυτή. Οι Έλληνες πάνε να πιστέψουν πως η αλήθεια είναι το κράτος και το κράτος η αλήθεια. Και όμως μπορεί η ελληνική αλήθεια να είναι κάθε άλλο παρά το κράτος, να είναι κάτι που να μην το βλέπουν οι πολλοί και όμως να υπάρχει… ».
Το μόνο που μας συνδέει με το κράτος και την κυβέρνηση είναι οι φόροι. Τίποτα άλλο.
Ο Χίτλερ κι ο Γκαίμπελς μαζί με τον γλύπτη του Γ’ Ράιχ δίπλα στην προτομή του Κεμάλ Ατατούρκ που φιλοτέχνησε ο τελευταίος κατόπιν παραγγελίας του Φύρερ του Γ’ Ράιχ.
Σύμφωνο Φιλίας Γ’ Ράιχ και Τουρκίας τον Ιούνιο του 1941
Ρούζβελτ, Ινονού, Τσώρτσιλ
