«ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ» για Κρατικό Προϋπολογισμό 2024: Αλήθειες VS Ψέματα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη
Την ώρα που συνεχίζεται στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού του 2024 οι «ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ» αναδεικνύουν ένα γεγονός το οποίο πυροδοτεί ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα.
Για ακόμα μία χρονιά, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν λαμβάνει επαρκή μέτρα για την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Με το Δημόσιο και Ιδιωτικό χρέος να αγγίζει σε απόλυτα μεγέθη τα 657 δισ. Ευρώ σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση της UBS, το οποίο αποτελεί ως ποσοστό το 305,8% του ελληνικού ΑΕΠ, η Κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει, τόσο τον ελληνικό λαό, όσο και τα πολιτικά κόμματα, ότι όλα βαίνουν καλώς και πως έχουμε περάσει πλέον στην ανάπτυξη, παραβλέποντας το γεγονός ότι το 2024 απενεργοποιείται η ρήτρα διαφυγής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Η «επιστροφή στην κανονικότητα» δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα ευχολόγιο.
Μετά από μία δεκαετία ασφυκτικών οικονομικών συνθηκών, τρία χρόνια πανδημικής κρίσης και δύο σχεδόν χρόνια ενεργειακής κρίσης, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και δεδομένης της νέας γεωπολιτικής κρίσης στη Μέση Ανατολή, οι πληθωριστικές πιέσεις στην ελληνική οικονομία είναι πολύ έντονες. Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τα υψηλότερα επίπεδα φτώχειας στην Ευρώπη, με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ να μαρτυρούν πως 2 στους 10 Έλληνες κινδυνεύουν από την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, συμπεριλαμβανομένης της παιδικής φτώχειας.
Ειδικά για τις πολύτεκνες οικογένειες, ο κίνδυνος φτώχειας είναι ιδιαίτερα αυξημένος καθώς μετρήσεις της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν 1 στις 3 πολύτεκνες οικογένειες κάτω από τα όρια της φτώχειας, θυμίζοντας μία αναπτυσσόμενη χώρα και όχι ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι πλέον «κανονικότητα» για τους Έλληνες οι καθημερινές ανατιμήσεις βασικών προϊόντων κατανάλωσης, με συνεπακόλουθη την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Τα μέτρα που λαμβάνει η Κυβέρνηση, όπως αυτά αποτυπώνονται στην Εισηγητική Έκθεση για τον κρατικό προϋπολογισμό, καλύπτουν πρόσκαιρα τις ανάγκες των πολιτών και, μάλιστα, μερικώς, χωρίς να επιλύονται σημαντικά θεμελιώδη προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας τα οποία μάλιστα επιτρέπει όχι μόνο να χρονίσουν αλλά και να παγιωθούν.
