Για Μια Μεγάλη Ελλάδα Σε Μια Ελεύθερη Ευρώπη Των Εθνών
Κάτι παραπάνω από δυο χρόνια έχουν περάσει από την έναρξη της ρωσοουκρανικής σύρραξης. Τι διαπιστώνουμε σήμερα να συμβαίνει επί της ουσίας;
α) Η Ευρώπη αντιμετωπίζει, για ακόμη μια φορά, έναν πόλεμο στην καρδιά της, που την βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Φορτώνεται μια πολεμική σύγκρουση που την προκάλεσαν οι ΗΠΑ. Μια σύγκρουση, η οποία ήδη έχει οδηγήσει στην διάλυση των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων που είχε η Ευρώπη (για την ακρίβεια η ΕΕ) με την Ρωσία. Της επιβάλλεται μια μεγάλη ΝΑΤΟϊκή στρατοπέδευση, η οποία ανατινάζει όλες τις γέφυρες συνεργασίας και συνεννόησης Ευρώπης – Ρωσίας.
β) Για να νομιμοποιηθεί αυτή η διαίρεση, οικοδομείται ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα», μόνο που αυτήν την φορά το περιεχόμενό του δεν είναι κομμουνιστικό, αλλά νεοφιλελεύθερο. Κτίζεται, στήνοντας μια πολιτική – στρατιωτική συμπαράταξη εντελώς εχθρική απέναντι στην Ρωσία. Μονιμοποιείται μια κατάσταση πολέμου, με τις κυριότερες ευρωπαϊκές χώρες να σπρώχνονται στην επιλογή της στρατιωτικοποίησης και των εξοπλιστικών προγραμμάτων για «άμυνα υπέρ τρίτου», ενώ το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μετατρέπονται σε ένα στρατιωτικό – οικονομικό σύμπλεγμα με άκρως επιθετικό χαρακτήρα απέναντι στην Ρωσία (κατ’ αρχάς).
Η επιλογή του πολέμου αποτελεί μια κεντρική επιλογή και όλοι προετοιμάζονται για την κλιμάκωσή του. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι εμπρηστικές ενέργειες συντελούνται σε μια στιγμή που:
1) Εντείνεται η εσωτερική κρίση στην καρδιά των ΗΠΑ.
2) Η οικονομική στασιμότητα και κρίση αποτελεί ξανά μεγάλο γεγονός για Γερμανία και Γαλλία
3) Ο αγροτικός κόσμος ξεσηκώνεται σε όλη την Ευρώπη, αντιστεκόμενος σθεναρά στα σχέδια οριστικής εξόντωσής του
4) Η σφαγή αμάχων στην Γάζα από τον πάνοπλο ισραηλινό στρατό παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, ξεσηκώνοντας έναν τεράστιο και παγκόσμιο κύμα διαμαρτυρίας απέναντι στο Ισραήλ και τους δυτικούς προστάτες του.
Επί της ουσίας η ΕΕ σπαράσσεται από εσωτερικές αντιθέσεις και δεν μπορεί να συγκροτήσει ένα «στρατόπεδο» με ενιαία στόχευση, ακόμα κι αν εντάξει όλα τα δυτικά βαλκάνια στο ΝΑΤΟ. Η ΕΕ είναι ο πρώτος μεγάλος χαμένος του πολέμου, βλέποντας να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο η συμπάθεια προς την Ρωσία και η αντιπάθεια απέναντι στο καθεστώς – μαριονέτα του «κλόουν» Ζελένσκι.
Γιατί ένας Έλληνας, Ιταλός, Ισπανός, Γάλλος ή οποιοσδήποτε άλλος Ευρωπαίος να πρέπει να πολεμήσει για την Ουκρανία; Γιατί να νιώθει εχθρός της Ρωσίας; Γιατί να μην επιθυμεί τερματισμό του πολέμου και ένα νέο σύμφωνο ασφάλειας στην Ευρώπη (στην οποία ασφαλώς ανήκει, από όλες τις απόψεις και οπτικές γωνίες, και η Ρωσία) με μια εκτεταμένη αποστρατιωτικοποιημένη και αποπυρηνικοποιημένη ζώνη; Γιατί να επιθυμεί η Ευρώπη (απελευθερωμένη κατά το ήμισυ σχεδόν από την σοβιετική υποδούλωση) να βρίσκεται ξανά υπό την αμερικανική – φιλελεύθερη μπότα και κυριαρχία;
Οι τραγικές επιλογές που γίνονται από τις εντολοδόχες κυβερνήσεις της ΕΕ προδιαγράφουν την αυτοκτονία της Ευρώπης. Μια Εθνική Επανάσταση των Ευρωπαϊκών Λαών μπορεί και πρέπει να αποτρέψει τον όλεθρο που μας ετοιμάζουν. Όσο κι αν αυτήν την στιγμή φαντάζει ουτοπικό, η αποNATOποίηση της Ευρώπης, η αποτίναξη της ΝΑΤΟϊκής προβιάς, είναι όρος απαράβατος για την ίδια την ύπαρξή της, για να μπορέσει να υπάρξει Μια Μεγάλη Ελλάδα Σε μια Ελεύθερη Ευρώπη Των Εθνών (για να θυμηθούμε, ελαφρώς προσθετικά αλλαγμένο, ένα παλιότερο Εθνικιστικό Σύνθημα… ).
Γιώργος Μάστορας
