Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό φράκτη και αποθήκη ψυχών
Καθόλου τυχαία, η ρύθμιση «για την εργασία των μεταναστών» από την Βουλή συνέπεσε με την ολοκλήρωση των παζαριών στην ΕΕ για την νέα συμφωνία μετανάστευσης και ασύλου για τις χώρες της Ένωσης. Η εν λόγω συμφωνία προβλέπει αυστηρότερες πολιτικές ελέγχου των «μεταναστευτικών ροών» στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ και αυστηροποίηση των διαδικασιών ασύλου. Παράλληλα με τον μηχανισμό της «υποχρεωτικής αλληλεγγύης» δίνει την δυνατότητα σε χώρες που δεν επιθυμούν να δεχτούν «πρόσφυγες και μετανάστες» στο έδαφός τους, να το πράττουν πληρώνοντας ένα ποσό ως «πέναλτι» προς ενίσχυση του ευρωπαϊκού μηχανισμού μετανάστευσης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πανηγυρίζει για την συμφωνία αυτή, προβάλλοντας ως καρπό και της δικής της διαπραγμάτευσης την διάταξη της υποχρεωτικής αλληλεγγύης, αλλά και την πρόβλεψη για διαδικασίες προελέγχου στα σύνορα της ΕΕ, με δυνατότητα επαναπατρισμού όσων δεν, προδήλως, δικαιούνται χορήγηση ασύλου.
Στην πράξη, ο μηχανισμός αλληλεγγύης δίνει το δικαίωμα στις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου να εξαγοράζουν το δικαίωμα αποχής από τον επιμερισμό των μεταναστευτικών ροών, όταν το επιθυμούν. Έτσι, οι χώρες πρώτης υποδοχής, με το «αζημίωτο», γίνονται και επίσημα τόποι εγκλωβισμού των «προσφύγων και μεταναστών». Ταυτόχρονα, η πρόβλεψη για προκαταρκτικό έλεγχο των αιτήσεων ασύλου που θα απορρίπτει πριν καν την κατάθεση αίτησής όσους δεν έχουν πρόδηλα προσφυγικό προφίλ, δημιουργεί ένα επιπλέον βάρος διαχείρισης αυτών των «απορριπτόμενων». Η αναφορά σε επαναπροωθήσεις και επιστροφές, είτε στις χώρες εισόδου είτε στις χώρες προέλευσης, μοιάζει με ανέκδοτο, αν λάβουμε υπόψη την εμπειρία από ανάλογες αποφάσεις στο παρελθόν, όπως η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, για το «μεταναστευτικό», που προέβλεπε ρητά επιστροφές και οι οποίες ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν να μοιάζει λες και μια μερίδα των εγχώριων ελίτ ζει ξανά «το όνειρο» των Olympic Games 2004, όταν «μετανάστες» εργάτες δούλεψαν στα έργα για να θησαυρίζουν μερικοί ολιγάρχες και εργολάβοι, πείθοντας δυστυχώς και μερίδα της κοινωνίας ότι αυτό είναι «ανάπτυξη». Την θλιβερή συνέχεια την γνωρίζουμε ή μάλλον την βιώνουμε ακόμη… Έτσι και τώρα, ξενοδόχοι, εργολάβοι, κατασκευαστές έργων και άλλοι, βλέπουν ξανά μια μεγάλη ευκαιρία. Όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία. Το περιβάλλον γεωπολιτικής έντασης και τα ενεργά πολιτικά μέτωπα που γεννούν νέα καραβάνια ξεριζωμένων, η δημογραφική μετατόπιση προς την Ανατολή και η γήρανση της Ευρώπης -και ειδικά της Χώρας μας-, ο μεθοριακός ρόλος της Ελλάδος σε μια Ευρώπη που την πετάει απ’ έξω από τους υπολογισμούς της, καθιστούν το «μεταναστευτικό» ζήτημα ένα ζωτικής σημασίας θέμα – πρόβλημα για την Χώρα μας.
Ο υπουργός εργασίας του Πακιστάν προδίδει τα μελλούμενα, όταν κάνει λόγο σε δημοσίευμα του στο Χ (πρώην Twitter) για συζητήσεις με τον ομόλογο του, Σπύρο – Άδωνη Γεωργιάδη στην κάλυψη των αναγκών της Ελλάδος σε «500.000 ειδικευμένους εργάτες στον κατασκευαστικό τομέα», κι ας έσπευσε να μιλήσει για συζητήσεις και όχι για συμφωνία, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσίευση στην Ελληνική κοινωνία. Αυτά συζητούν, αυτά παζαρεύουν με τους ευρωπαίους, ό,τι κι αν λένε στο φιλοθεάμον κοινό. Την στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες υψηλά καταρτισμένοι νέοι έχουν φύγει από την Χώρα κατά την προηγούμενη δεκαετία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παζαρεύει την προσέλκυση φθηνού εργατικού δυναμικού από χώρες, όπως το Πακιστάν, η Αίγυπτος, το Μπανγκλαντές και άλλες. Δικαιολογημένα, μια τέτοια προοπτική προκαλεί φόβους και ανασφάλεια στην Ελληνική κοινωνία, η οποία βλέπει στην πράξη που οδηγεί ο εγκλωβισμός αναρίθμητων χιλιάδων ανθρώπων στην Χώρα μας, που οδηγεί ο κατακερματισμός της κοινωνίας και η μετατροπή της Χώρας σε χώρο με πολυπολιτισμικές ζώνες (νησιά, κέντρα των πόλεων και αλλού) και του Ομοιογενούς Λαού σε ετερογενή πληθυσμό, χωρίς στρατηγική για τα σημαντικά ζητήματα και διαρκώς υποκείμενο σε λογής – λογής πειραματισμούς από τους ισχυρούς του πλανήτη.
Για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την κοινωνική συνοχή αυτής της Χώρας, η άρνηση αυτού του μέλλοντος που μας σχεδιάζουν αποτελεί μονόδρομο. Η μετατροπή της Ελλάδος σε φράκτη και κέντρο διαλογής «μεταναστών» για λογαριασμό της ΕΕ δεν μπορεί να είναι μια βιώσιμη επιλογή για την Πατρίδα και τον Λαό. Η δήθεν «κανονικοποίηση» αυτού του εγκλωβισμού, με την αξιοποίηση των «απορριπτόμενων» ως αναλώσιμα εργατικά χέρια στις επιδοτούμενες (με κρατικό χρήμα) «μπίζνες» των εργολάβων, δεν είναι μια βιώσιμη λύση, πόσο μάλλον μια «προοδευτική» πρόταση. Μια μεγάλη στροφή στο μοντέλο ανάπτυξης της Χώρας, βασισμένη στις ενδογενείς παραγωγικές δυνατότητες, την περιφερειακή ανάπτυξη και την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος, αποτελεί τον πραγματικό όρο βιωσιμότητας γι’ αυτόν τον Τόπο.
Γιώργος Μάστορας
