Κόμμα Νίκη: 20 Ἰουλίου. Ἡ θλιβερὴ ἐπέτειος τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο
Δελτίο Τύπου “ΝΙΚΗΣ”
Συμπληρώνονται 49 χρόνια ἀπὸ τὴ θλιβερὴ ἐπέτειο τῆς 20 Ἰουλίου 1974, ὅταν ἡ Τουρκία κατὰ παράβαση κάθε διεθνοῦς νομιμότητας εἰσέβαλε στρατιωτικὰ στὴν Κύπρο, κατέλαβε τὸ 36% τοῦ ἐδάφους της, ἐκτόπισε 162.000 Ἕλληνες ἀπὸ τὶς πατρογονικές τους ἑστίες, καθιστώντας τους πρόσφυγες στὴν ἴδια τους τὴν πατρίδα.
Παράλληλα ἐφάρμοσε συστηματικὴ πολιτικὴ ἐποικισμοῦ, μὲ μαζικὴ μεταφορὰ 160.000 Τούρκων ἐκ Τουρκίας, γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ δημογραφικοῦ χαρακτήρα καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς πληθυσμιακῆς ἰσορροπίας στὸ νησί, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἐξάλειψη κάθε ἑλληνικοῦ καὶ χριστιανικοῦ στοιχείου καὶ στὴν τουρκοποίηση τῆς περιοχῆς.
Στὰ παραπάνω προστίθεται καὶ τὸ δράμα τῶν χιλιάδων Ἑλληνοκυπρίων αἰχμαλώτων πολέμου ποὺ παράνομα μεταφέρθηκαν σὲ φυλακὲς στὴν Τουρκία, ἢ ἐξαφανίστηκαν σὲ κατεχόμενες περιοχὲς καὶ μέχρι σήμερα ἡ τύχη τους ἀγνοεῖται…
Ἡ προσπάθεια διχοτόμησης τῆς Κύπρου ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της ὅταν στὶς 15 Νοεμβρίου 1983 τὸ κατοχικὸ καθεστὼς προχώρησε σὲ μονομερῆ ἀποσχιστικὴ ἀνακήρυξη τῆς αὐτοαποκαλούμενης «Τουρκικῆς Δημοκρατίας τῆς Βορείας Κύπρου», πράξη ἡ ὁποία καταδικάστηκε ἀπὸ τὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ὡς «παράνομη καὶ νομικὰ ἄκυρη».
Ὅλα τὰ παραπάνω συνιστοῦν ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ μένουν μέχρι σήμερα ἀτιμώρητα, παρὰ τὴν ἔκδοση καταδικαστικῶν ἀποφάσεων ἀπὸ τὴ Διεθνῆ Κοινότητα. Καὶ ἀναρωτιόμαστε, ἐδῶ γιατί ὑπάρχει ἀπροθυμία ἐπιβολῆς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου;
Ὅπως εἶχε πεῖ ὁ πρώην Πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, ἀκόμη καὶ νὰ μὴ ζοῦσε οὔτε ἕνας Τοῦρκος στὴν Κύπρο, γιὰ τὴν Τουρκία ὑπῆρχε θέμα Κυπριακοῦ καὶ δὲν θὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ αὐτό, καθόσον εἶναι ζωτικῆς σημασίας λόγω τῆς πολιτικῆς της στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.
Σήμερα ἡ Τουρκία, καὶ ἰδιαίτερα μετὰ τὸ 2019 ὅποτε τὸ δόγμα τῆς «Γαλάζιας Πατρίδας» υἱοθετήθηκε ὡς ἐθνικὴ στρατηγική της, ἀποσκοπεῖ στὴν διεύρυνση τοῦ ζωτικοῦ θαλάσσιου χώρου της εἰς βάρος τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐκφράζονται παράλογες ἀξιώσεις γιὰ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν φυσικῶν πόρων μας, τὴν ὁριοθέτηση τῶν χωρικῶν ὑδάτων καὶ τῆς ΑΟΖ, τὴν ἀποστρατιωτικοποίηση ἑλληνικῶν νησιῶν, τὶς ἁρμοδιότητες Ἔρευνας – Διάσωσης. Παράλληλα, ἔχει διακηρύξει μὲ θρασύτητα ὅτι «τυχὸν ἐπέκταση τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς Ἑλλάδος στὰ 12 ν.μ. ἀποτελεῖ αἰτία πολέμου (casus belli). Τελικὰ αὐτὸς ὁ μόνιμος ταραξίας τῆς περιοχῆς πῶς θὰ ἀντιμετωπισθεῖ;
Δυστυχῶς ὅμως πέραν τῶν πάγιων ἐπεκτατικῶν διεκδικήσεων τῆς Τουρκίας, ὑπάρχουν σοβαρὲς εὐθύνες καὶ ἀπὸ Ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν στάση τῶν ὑποτιθέμενων συμμάχων μας στὴν εὐρύτερη σκακιέρα τῶν γεωπολιτικῶν ἐπιδιώξεών τους. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης νὰ προταθεῖ Τοῦρκος ἀντὶ Κυπρίου γιὰ τὴν θέση τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα στὸ Διεθνῆ Ναυτιλιακὸ Ὀργανισμὸ (IMO), ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς «μετατροπῆς» τῆς Κύπρου σὲ «συντεταγμένες» στὰ ἐπιχειρησιακὰ σχέδια τοῦ ΝΑΤΟ, κατόπιν ἀπαιτήσεως τῆς Ἄγκυρας, εἶναι λίγα μόνο θλιβερὰ παραδείγματα ὑποτέλειας καὶ ἔλλειψης κάθε ἔννοιας ὑπεράσπισης τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων.
Ἡ Κύπρος δὲν εἶναι γεωτεμάχιο γιὰ νὰ εἶναι συντεταγμένες. Εἶναι Χώρα, ὄχι χῶρος. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ξεχνοῦμε ὅτι τὸ ΟΧΙ σὲ παράλογες ἀπαιτήσεις ἦταν αὐτὸ ποὺ μᾶς διέσωζε διαχρονικὰ ὡς Ἑλληνισμό. Ἕνα τέτοιο ΌΧΙ εἶπε καὶ στὸ διάγγελμά του στὶς 7 Ἀπριλίου 2004, ὁ Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, ὅταν κάλεσε τὸν Κυπριακὸ Λαὸ νὰ ἀπορρίψει τὸ σχέδιο Ἀνᾶν: “Παρέλαβα Κράτος διεθνῶς ἀναγνωρισμένο. Δὲν θὰ παραδώσω Κοινότητα χωρὶς δικαίωμα λόγου διεθνῶς καὶ σὲ ἀναζήτηση κηδεμόνα. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔναντι παραπλανητικῶν δῆθεν προσδοκιῶν, ἔναντι τῆς ἀνεδαφικῆς ψευδαίσθησης ὅτι ἡ Τουρκία θὰ τηρήσει τὶς δεσμεύσεις της».
Τὴν τρομερὴ αὐτὴ πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας, κάποιοι θέλουν νὰ τὴν ξεχάσουμε χάριν τῆς δῆθεν ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας καὶ τῆς εὐημερίας τῶν δύο λαῶν. Ἀκόμη καὶ στὰ σχολικὰ βιβλία ἐλάχιστα συναντᾶται ἡ κυπριακὴ τραγωδία σὰν ἱστορικὸ γεγονός, ἐνῶ ἥρωες ἀγωνιστὲς τοῦ ‘74, ὅπως ὁ καταδρομέας Ἠλίας Γλεντζές, δὲν ἀναφέρονται καθόλου. Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ βέβαια εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συμφωνίας γιὰ τὴ δῆθεν «πολιτιστικὴ συνεργασία» ποὺ ὑπογράφηκε τὸ 2001 μεταξύ του Παπανδρέου καὶ τοῦ Τζέμ, στὶς προβλέψεις τῆς ὁποίας, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρεται ἡ συνεργασία στὴν παρουσίαση τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἄλλης χώρας, ἰδιαίτερα στὰ σχολικὰ βιβλία καὶ ἡ διόρθωση τῶν «ἀνακριβειῶν». Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ βαπτίσαμε «συνωστισμὸ» τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης καὶ «παρέμβαση» τῆς Τουρκίας τὴν εἰσβολὴ της (βλέπε ἄρθρο 23/6/23 τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ).
Ἐὰν σήμερα ἐπισκεφθεῖ κάποιος τὸ Στρατιωτικὸ Μουσεῖο στὴν Κωσταντινούπολη θὰ διαπιστώσει ὅτι ἡ παράνομη εἰσβολὴ στὴν Κύπρο ἔχει μετονομασθεῖ ἀπὸ «ΑΤΙΛΛΑΣ» σὲ «εἰρηνευτικὴ ἐπιχείρηση». Ἀντίστοιχες ὀνομασίες («πηγὴ εἰρήνης», «κλάδος ἐλαίας» κλπ) χρησιμοποίησε ἡ Τουρκία γιὰ τὶς ἀπροκάλυπτες εἰσβολές της στὴν Συρία καὶ στὸ Ἰράκ, πάντοτε ἐπικαλούμενη λόγους ἐθνικῆς ἀσφαλείας, ἀλλὰ ἐκτὸς κάθε ἔννοιας διεθνοῦς νομιμότητας. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.
Ἡ ΝΙΚΗ δὲν ξεχνᾶ τὴν παράνομη εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν Τουρκία. Πιστεύει ὅτι ἡ Κύπρος «δὲν κεῖται μακράν», ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ μέρος τοῦ ἑνιαίου ἀμυντικοῦ μας χώρου, τὸ ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ ὑποστηρίζουμε καὶ νὰ ὑπερασπιζόμαστε μὲ κάθε μέσο ἐὰν ἀπαιτηθεῖ.
Τέλος, ἡ ὁποιαδήποτε λύση θὰ πρέπει νὰ προβλέπει:
● τὴν πλήρη ἀποχώρηση ὅλων τῶν Τουρκικῶν στρατευμάτων ἀπὸ τὰ κατεχόμενα
● τὴν κατάργηση τοῦ ἀναχρονιστικοῦ συστήματος ἐγγυήσεων
● τὴν ἀποχώρηση τῶν ἐποίκων
● τὴν ἑνότητα τοῦ κράτους, τῶν θεσμῶν, τῆς κοινωνίας καὶ τῆς οἰκονομίας
● καθὼς καὶ νὰ διασφαλίζει τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς θεμελιώδεις ἐλευθερίες ὅλων τῶν Κυπρίων.
Γιὰ τὴ ΝΙΚΗ, κάθε ἄλλη συζήτηση δὲν εἶναι ἀποδεκτή.
Ὄχι ἄλλες προδοσίες. Ὄχι ἄλλες χαμένες πατρίδες.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τὴν ΚΥΠΡΟ.
