Κυβέρνηση Μητσοτάκη: Η μαύρη τετραετία της ελληνικής πολιτικής – Η Ελλάδα σε περιδίνηση, η κοινωνία σε απόγνωση
Οι επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη προσπάθησαν να τον «ηγετοποιήσουν». Τον εμφάνιζαν ως «Μωυσή» και άλλα τερπνά, και τα, ήδη εξαγορασμένα, ΜΜΕ εξαφάνισαν κάθε κριτική στη διακυβέρνησή του.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Με τη νίκη της ΝΔ το 2019 η επικοινωνιακή πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη προσπάθησε να τον λανσάρει ως τον «καλύτερα προετοιμασμένο πρωθυπουργό».
Στην πραγματικότητα ήταν ο καλύτερα εξασφαλισμένος πρωθυπουργός: παρέλαβε διαχειρίσιμη οικονομία, ρυθμισμένο δημόσιο χρέος, τη χώρα εκτός Μνημονίου, το κράτος με λεφτά – και για έξι μήνες κυβερνούσε με τον προϋπολογισμό του προκάτοχου του.
Οταν έληξε αυτή η περίοδος είχαν αρχίσει ήδη να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της -πρόωρης- αποτυχίας του. Τόσο που σκέφτονταν να πάει σε εκλογές για «να κάψει την απλή αναλογική».
Αλλά τότε ενέσκηψε ο COVID-19. Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί καταργήθηκαν, το χρήμα -δανεικό και κοινοτικό- έρεε χωρίς έλεγχο και η προπαγάνδα του φόβου με την καραντίνα έκλεισε τον κόσμο στα σπίτια οπότε και ακύρωσε τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Οι επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη προσπάθησαν να τον «ηγετοποιήσουν». Τον εμφάνιζαν ως «Μωυσή» και άλλα τερπνά, και τα, ήδη εξαγορασμένα, ΜΜΕ εξαφάνισαν κάθε κριτική στη διακυβέρνησή του.
Χρειάσθηκε να κλείσει και ο δεύτερος χρόνος της θητείας του για να αναδειχθεί ότι επρόκειτο για τον χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, με τη χειρότερη κυβέρνηση -από σούργελα και ακροδεξιούς, ως ανίκανους και εξανδραποδισμένους- με τις χειρότερες μεθόδους.
Καθώς εκπνέει η βασιλεία του αποδεικνύει ότι ήταν η μαύρη τετραετία της ελληνικής πολιτικής ζωής. Το επισφράγισε η τραγωδία των Τεμπών, ως φυσική κατάληξη της διακυβέρνησης που ασκήθηκε.
Εχει ό,τι δεν πρέπει να υπάρχει στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία και σε ευνομούμενη πολιτεία σε μια Ευρωπαική χώρα.
Φαύλος υδροκεφαλισμός, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σκάνδαλα, αυταρχισμός, αλαζονεία, κοινωνική αδικία, αφαίρεση δικαιωμάτων, παραβίαση της νομιμότητας, κατάλυση των θεσμών, υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού, οικογενειοκρατία, πρακτικές των υπονόμων, ευτελής δημόσιος λόγος, αυτό-θεοποίηση του «κυβερνήτη», άλωση της ενημέρωσης, διάλυση του κράτους, έκθεση της Ελλάδας στον διεθνή χώρο.
Ως κερασάκι αυτής της νοσηρής διακυβέρνησης αναδείχθηκαν οι υποκλοπές. Από την πρώτη στιγμή ο Μητσοτάκης πήρε την ΕΥΠ στη «δούλεψή του και κυβερνούσε ακούγοντας τους άλλους, είτε από την Κατεχάκη, είτε από τα συνεργαζόμενα παράνομα λογισμικά.
Τα είδαμε όλα. Έναν πολιτικό γόνο, χωρίς πολιτικές αρετές να παριστάνει τον ηγέτη σκηνοθετούμενος σε κάθε του κίνηση. Μεταφέροντας τη δημόσια προσοχή στη σύζυγο του, έκλεινε διαρκώς τον κύκλο εξουσίας στην οικογένειά του και τους λίγους «κάπο» της.
Το υπουργικό Συμβούλιο καταργήθηκε ως κυβερνητικό όργανο λήψης αποφάσεων και οι υπουργοί καταδικάσθηκαν σε δουλικές συμπεριφορές, υπό τις εντολές μετακλητών υπαλλήλων. Έχασαν κάθε εξουσία και η νομοθετική πρωτοβουλία ασκούνταν εκ μέρους τους εικονικά, αφού τα νομοσχέδια κατασκευάζονταν στο μέγαρο Μαξίμου και τα παραλάμβαναν, έτοιμα προς κατάθεση.
Η Βουλή έγινε πλυντήριο κυβερνητών ανομημάτων και μηχανισμός παραγωγής δικαστηρίων κατά των πολιτικών αντίπαλων του συστήματος Μητσοτάκη – με τη συνδρομή της ολίγιστης ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας ως φορέας ρύθμισης του Πολιτεύματος καθυποτάχθηκε. Οι Ένοπλες Δυνάμεις εξευτελίσθηκαν με τους «κοριούς» στην ηγεσία της. Η έννοια της πολιτικής διασύρθηκε με υπουργούς ευτυχείς που τους παρακολουθούν. Υποταγμένους στη διαπλοκή, να τροφοδοτούν τη σήψη και τη διαφθορά με τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά τους.
Οι οικονομικοί πόροι -από τον προϋπολογισμό, τα κοινοτικά κονδύλια και το τραπεζικό σύστημα- διαχύθηκαν σε μια περιορισμένη κάστα ημετέρων και χορηγών.
Η βίαιη αναδιανομή εισοδήματος από τους πολλούς στους λίγους συρρίκνωσε το λαϊκό εισόδημα και ταυτόχρονα τη μεσαία τάξη, της όποιας η «ύλη» δραστηριότητας, μεταφέρθηκε σε «αλυσίδες» και τους «μεγάλους» της αγοράς.
Ακόμη και ο -τροφοδότης του Νεομητσοτακισμού- Κώστας Σημίτης, αντιλήφθηκε ότι εκποιείται σε ξένους η δημόσια περιουσία, με… τις καταθέσεις των Ελλήνων στις τράπεζες.
Η δημόσια αισθητική υπέφερε και ο πολιτισμός ισοπεδώθηκε, φτάνοντας ως την τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης και τα παιχνίδια με τα μάρμαρα του Παρθενώνα.
Η δημόσια Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Ασφάλιση, κατεδαφίσθηκαν και η ιδιωτικοποίηση έγινε θρησκεία. Η δημόσια Ασφάλεια διασφαλίζει μόνο τους εγκληματίες, η καταστολή σε βάρος των πολιτών κλιμακώνεται, η Αστυνομία προστατεύει… Φουρθιώτηδες. Η Δικαιοσύνη κατέπεσε στη διευκόλυνση του Λιγνάδη και τη χειραγώγηση από τον Ντογιάκο.
Η εξωτερική πολιτική έγινε ΙΧ υπόθεση με τη μυστική προσωπική διπλωματία του Μητσοτάκη, που οδηγεί σε αλλαγή των παγίων κατευθύνσεων στο Αιγαίο και εθνικής ήττες, όπως στη Λιβύη.
Η δακτυλοδεικτούμενη ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και του Καρατζαφέρη κατέλαβε το σαλόνι της διακυβέρνησης και δίνει τον τόνο, εκπροσωπώντας τη ΝΔ της οποίας οι καραμανλικές καταβολές εξαερώθηκαν.
Κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες» των απείθειας αναθέσεων -με εμπλοκή παραγόντων της ΝΔ- τυχοδιωκτικά στοιχεία και ανεμομαζώματα κατέλαβαν το κράτος. Και οι ελίτ διευθύνουνε τις τύχες της χώρας.
Η Ελλάδα του 2023 από υπόδειγμα Δημοκρατίας, έγινε συνώνυμη της Ουγγαρίας του Όρμπαν. Η υπερηφάνεια της υποτάχθηκε σε πολιτική υποτέλειας στους υπερατλαντικούς κοσμοκράτορες.
Η κοινωνία της έχασε κεκτημένα δικαιώματα, το κράτος Δίκαιου ακυρώνεται, η οικονομική δραστηριότητα τέμνεται σε τσιφλίκια των λίγων.
Μεγάλοι διεθνείς Οργανισμοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση καθίζουν τη χώρα στο σκαμνί και τα πιο έγκυρα ΜΜΕ του πλανήτη τη δείχνουν με το δάκτυλο.
Για να συμβούν όλα αυτά χρειάσθηκε η επίπονη παραπληροφόρηση των Γκρίνμπεργκ πριν το 2019, τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και μια τετραετία με τη χώρα στα χέρια μιας οικογένειας-καθεστώς.
Για να σταματήσουν, χρειάζεται απλώς μια Κυριακή με κάλπες, που θα βάλει τη χώρα σε άλλες ράγες. Η λαϊκή ετυμηγορία θα φροντίσει γι’ αυτό, αρκεί οι ηγεσίες των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων να κάνουν αυτό που πρέπει – έκαστος εφ ω ετάχθη.
