Η Απάτη της Αιολικής Ενέργειας
Θα μπορούσε να αποδεχθεί κανείς τη θυσία της εγκατάστασης ανεμογεννητριών, εάν ως αντάλλαγμα υπήρχε πραγματικό όφελος για τον πλανήτη, για την κοινωνία και για την οικονομία – κάτι που όμως δεν συμβαίνει, αφού παρά τη διαρκή αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των ΑΠΕ στη συνολική παραγωγή ενέργειας τα τελευταία 20 χρόνια, οι εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν. Εκτός αυτού, ο μύθος του φθηνού ρεύματος με τη βοήθεια των ΑΠΕ έχει ήδη καταρρεύσει – αφού το ρεύμα είχε γίνει κατά πολύ ακριβότερο, πριν ακόμη τον πόλεμο. Εάν εδώ προσθέσουμε τις τεράστιες περιβαλλοντικές καταστροφές που προκαλούν, για να ωφελείται η μικρή μειοψηφία των κατασκευαστών τους που κάνουν τα πάντα για να αυξήσουν τα κέρδη τους, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα πως πρόκειται για μία μεγάλη απάτη – με θύματα όλους εμάς.
.
Ανάλυση
Έχουμε αναφερθεί ήδη στην παγίδα των φωτοβολταϊκών (ανάλυση) και στην απάτη των ανεμογεννητριών (ανάλυση), χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες της Καλιφόρνια – σημειώνοντας πως ενώ η Ελλάδα δρομολογεί με κατεπείγοντα νομοσχέδια την κατασκευή αιολικών πάρκων στην ξηρά, ακόμη και σε περιοχές NATURA, καθώς επίσης στις θάλασσες (υπεράκτια), έχει αναφερθεί από τη Γερμανία πως οι χειριστές πάρκων αιολικής ενέργειας μεταφέρουν χιλιάδες τόνους απορριμμάτων ανεμογεννητριών σε χώρες του τρίτου κόσμου, αφήνοντας πίσω στο έδαφος τις τεράστιες τσιμεντένιες βάσεις τους.
Εν τούτοις αυτές οι γιγαντιαίες βάσεις, οπλισμού σκυροδέματος των 3.000 τόνων, ορισμένες από τις οποίες φτάνουν σε βάθος 20 μέτρων και διεισδύουν σε πολλαπλά στρώματα εδάφους, οφείλουν να αφαιρούνται σύμφωνα με τους γερμανικούς νόμους – όπου όμως οι χειριστές των αιολικών πάρκων καταστρατηγούν τους νόμους, για να αποφύγουν αυτήν την τεράστια δαπάνη.
Ειδικότερα, αφαιρούν μόνο τα δύο πρώτα μέτρα της βάσης σκυροδέματος και χάλυβα, ενώ στη συνέχεια κρύβουν το υπόλοιπο με ένα στρώμα εδάφους – σύμφωνα με την ελβετική εφημερίδα Baseler Zeitung, σε άρθρο της από το 2018. Εάν αυτό συμβαίνει στη Γερμανία, τι θα συμβεί αλήθεια στην Ελλάδα, όπου οι Ολιγάρχες των ΑΠΕ είναι πανίσχυροι; Έχουν καμία σχέση όλα αυτά με την προστασία του περιβάλλοντος;
Σύμφωνα πάντως με αρκετές μελέτες, η αλλοίωση που προκαλούν οι ανεμογεννήτριες είναι τέτοια που μπορεί να διαταράξει το γεωλογικό υπόβαθρο – με συνέπειες ακόμη και στην κατείσδυση των υπογείων υδάτων. Εν προκειμένω κατείσδυση είναι η διαδικασία, κατά την οποία το νερό εισέρχεται στα επιφανειακά στρώματα του εδάφους και στη συνέχεια κινείται στα βαθύτερα στρώματα – έως ότου συναντήσει τον υδροφόρο ορίζοντα.
Όσον αφορά τώρα τη διασύνδεσή των ανεμογεννητριών, απαιτείται ένα πυκνό δίκτυο καλωδίωσης υψηλής τάσης και μετασχηματιστές – ενώ είναι αποδεδειγμένο πλέον το ότι, παρόμοιες εγκαταστάσεις έχουν προκαλέσει πολύ καταστροφικές πυρκαγιές, όταν οι συνθήκες το ευνοήσουν. Με σπινθήρες δηλαδή από καλώδια υψηλής τάσης – κατά τη διάρκεια καύσωνα, συνδυασμένου με ισχυρούς τοπικούς ανέμους.
Πάνω από 30.000 ανεμογεννήτριες τώρα στη Γερμανία έχουν φτάσει στα ανώτατα όρια της λειτουργίας τους – ενώ ο Γερμανός υπουργός οικονομίας, ευρισκόμενος σε κατάσταση απελπισίας λόγω της μείωσης των ροών του φυσικού αερίου από τη Ρωσία, σχεδιάζει πλέον να τις διπλασιάσει έως το 2030 (πηγή). Δυστυχώς, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν η χώρα είχε περιορίσει σε μεγάλο βαθμό την παροχή αδειών – λόγω των αντιδράσεων των Πολιτών, εξαιτίας των περιβαλλοντικών και λοιπών προβλημάτων που δημιουργούσαν.
Μπορεί τώρα το ενεργειακό μίγμα της Γερμανίας, όσον αφορά την παραγωγή ηλεκτρισμού, να μην έχει μεγάλη εξάρτηση από το φυσικό αέριο (γράφημα), αλλά δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη θέρμανση και με τη βιομηχανία της χώρας – όπου η εξάρτηση από το φυσικό αέριο είναι πολύ μεγάλη. Αυτός είναι ο λόγος που συνολικά η Γερμανία εξαρτάται κατά 40% από τις ρωσικές εισαγωγές – ενώ η αναπλήρωση τους με αμερικανικό LNG, οι τιμές του οποίου είναι περί τις 8 φορές ακριβότερες από τις ΗΠΑ, μάλλον δεν αποτελεί λύση.
Η δήθεν ανανεώσιμη ενέργεια
Περαιτέρω υπενθυμίζουμε πως αρκετοί πιστεύουν ότι, η εναλλακτική «πράσινη» ενέργεια, θα αντικαταστήσει τις περισσότερες ή όλες τις πηγές ενέργειας των υδρογονανθράκων – κάτι που όμως δεν είναι ρεαλιστικό, αφού όλες οι δήθεν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν υπερβαίνουν το 3% της συνολικής ενέργειας που καταναλώνεται, συν αυτήν από τα υδροηλεκτρικά (γράφημα). Δήθεν ανανεώσιμες, αφού ο σωστός όρος είναι αντικαταστάσιμες – με την έννοια πως κάθε 20 περίπου χρόνια όλα τα συστήματα ΑΠΕ και οι δομές τους πρέπει να αντικαθίστανται.
Μόνο ένα μικρό μέρος δε από τα υλικά που χρειάζονται για την εξόρυξη, κατασκευή και μεταφορά τους, μπορούν να πραγματοποιηθούν με την εναλλακτική ηλεκτρική ενέργεια που οι ίδιες παρέχουν – ενώ για το μεγαλύτερο απαιτούνται υδρογονάνθρακες και ειδικά πετρέλαιο. Υπάρχουν επί πλέον πολλές άλλες αντιξοότητες, όπως οι παρακάτω:
(1) Η αιολική και η ηλιακή ενέργεια δεν είναι συνεχείς και σταθερές – οπότε απαιτούν αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως να μη χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά μηχανήματα (πλυντήρια, φούρνοι κλπ.) το βράδυ ή όταν υπάρχει άπνοια. Ειδικά αφού η αποθήκευση τους σε μπαταρίες σε μεγάλη κλίμακα δεν είναι επαρκής ή/και πρακτική – όσον αφορά τα απαιτούμενα υλικά για την κατασκευή τους.
(2) Ειδικά όσον αφορά τις μπαταρίες, είναι επίσης αντικαταστάσιμες και όχι ανανεώσιμες – ενώ δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. Εκτός αυτού, το ποσοστό των ιόντων λιθίου που ανακυκλώνονται παγκοσμίως, είναι σχεδόν μηδενικό – με τελικό αποτέλεσμα να χρειάζεται ο δαπανηρός και τοξικός «ενταφιασμός» τους. Αναφορικά δε με τις τεχνολογίες των μπαταριών, είναι περιορισμένες σε σχέση με την αποθήκευση ενέργειας και με τα υλικά τους – ενώ η μεταφορά των νέων τεχνολογιών από τα εργαστήρια στην παγκόσμια παραγωγή, δεν είναι ασήμαντη από την πλευρά του κόστους.
Για παράδειγμα, η ετήσια παραγωγή του Gigafactory της Tesla, του μεγαλύτερου εργοστασίου μπαταριών στον κόσμο, θα μπορούσε να αποθηκεύσει την ετήσια ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας των Η.Π.Α. μόλις για τρία λεπτά. Θα χρειαζόταν 1.000 χρόνια παραγωγής, για να δημιουργηθούν αρκετές μπαταρίες για την αμερικανική ηλεκτρική ενέργεια δύο ημερών. Εν τω μεταξύ, 25-50 κιλά υλικών εξορύσσονται, μεταφέρονται και επεξεργάζονται, για κάθε κιλό μπαταρίας που παράγεται.
(3) Τα υλικά και οι ενεργειακοί πόροι που απαιτούνται για την κατασκευή πηγών εναλλακτικής ενέργειας, οι οποίες θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν όλη την ενέργεια που παρέχεται από τους υδρογονάνθρακες, την «παλαιά ενέργεια» όπως αποκαλείται, υπερβαίνουν τα αποθέματα υλικών και ενέργειας που είναι διαθέσιμα στον πλανήτη μας – οπότε κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, εκτός εάν χρησιμοποιηθούν άλλοι πλανήτες.
(4) Το εξωτερικό κόστος της «παλαιάς ενέργειας», δεν συμπεριλαμβάνεται στο κόστος της «νέας ενέργειας», της εναλλακτικής – ενώ κανένας δεν προσθέτει το τεράστιο κόστος των περιβαλλοντικών ζημιών που προκαλούνται από τα ορυχεία λιθίου, στην τιμή των μπαταριών λιθίου.
Εάν συμπεριλαμβάνονταν όλα αυτά, τότε το κόστος της νέας ενέργειας δεν θα ήταν πλέον προσιτό – ενώ μπορεί να θεωρούν όσοι αγωνίζονται για το περιβάλλον πως οι αντικαταστάσιμες και όχι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι προς όφελος του περιβάλλοντος, αλλά στην ουσία δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλά χρησιμοποιούνται ως πιόνια, από αυτούς που κερδίζουν τεράστια ποσά από τις «πράσινες business» – μέσω των επιδοτήσεων της πράσινης ενέργειας από τα κράτη, οπότε από τα φορολογικά υποζύγια τους.
(5) Καμία από τις δήθεν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν έχει αντικαταστήσει τους υδρογονάνθρακες – αφού το μόνο που έχουν καταφέρει είναι η αύξηση της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας. Εν προκειμένω, ισχύει το παράδοξο του Jevon στην οικονομία – σύμφωνα με το οποίο η τεχνολογική πρόοδος που επιτρέπει την πιο αποτελεσματική χρήση μίας πρώτης ύλης, οδηγεί τελικά στην αυξημένη χρήση αυτής της πρώτης ύλης, αντί στη μείωση της.
Ως παράδειγμα ο W.S.Jevon ανέφερε την αύξηση της κατανάλωσης του άνθρακα, μετά την εισαγωγή του κινητήρα ατμού με την καύση άνθρακα του J. Watt – η οποία ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από την προηγούμενη, οπότε οδήγησε στην αυξανόμενη χρήση του άνθρακα ως μία πιο οικονομικά αποδοτική πηγή ενέργειας. Με ένα άλλο παράδειγμα, η κατασκευή ενός νέου αυτοκινητοδρόμου, δεν μειώνει στην πραγματικότητα την κίνηση στον παλαιό, αλλά ενθαρρύνει τους ανθρώπους να κυκλοφορούν περισσότερο – κάτι που συμβαίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση, μια βιομηχανική ανεμογεννήτρια δεν θα παράγει ποτέ αρκετή ηλεκτρική ενέργεια σε ολόκληρη τη διάρκεια ζωής της, για να αντισταθμίσει το λεγόμενο «αποτύπωμα άνθρακα» που απαιτείται – για την κατασκευή, την εγκατάσταση και τη συντήρησή της.
Εκτός από τα φορολογικά δολάρια, η αιολική ενέργεια εξαρτάται επίσης απόλυτα από «συμβατικούς» σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής (άνθρακας, φυσικό αέριο, κλπ. – επειδή όταν ο άνεμος δεν φυσάει, το αιολικό πάρκο εξακολουθεί να «χρωστάει» στο ηλεκτρικό δίκτυο την ονομαστική δυναμικότητα παραγωγής (πηγή).
Συμπερασματικά λοιπόν, όλοι αυτοί που είναι ευαίσθητοι με το περιβάλλον και θεωρούν εξέλιξη, όσον αφορά την προστασία του, τις δήθεν ανανεώσιμες και στην ουσία αντικαταστάσιμες πηγές ενέργειας, προκαλούν τεράστιες περιβαλλοντικές ζημίες – χωρίς να μειώνεται η χρήση των υδρογονανθράκων που, αντίθετα, αυξάνεται. Ειδικά όσον αφορά τις ανεμογεννήτριες, είναι χαρακτηριστικό το εξής κείμενο που μας στάλθηκε – αν και ο πόλεμος έχει αλλάξει τις συνθήκες, προς όφελος των κατασκευαστών ΑΠΕ που θα συνεχίσουν πιθανότατα να επιδοτούνται με τα χρήματα των φορολογουμένων:
«…Καταποντίζεται η αγορά ανεμογεννητριών στη Γερμανία – στην οποία οι πωλήσεις ανεμογεννητριών έχουν πέσει κατά 80%, επειδή οι πολίτες και οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν σφοδρά βλέποντας να υποβαθμίζεται το φυσικό τους περιβάλλον.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της Νορβηγίας σταμάτησε τις εργασίες που αφορούν το εθνικό πλαίσιο αιολικής ενέργειας – μετά από τις μαζικές αντιδράσεις των Πολιτών, αλλά και τη γνωμοδότηση ειδικών. Σύμφωνα με αυτήν, το μέλλον των αιολικών κρίνεται πλέον αβέβαιο μετά το 2021, με την κατάργηση του προγράμματος επιδοτήσεων.
Γενικότερα δε χιλιάδες δήμοι και κοινότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη γυρίζουν την πλάτη στις ανεμογεννήτριες – ενώ στις ΗΠΑ, μετά από 25 χρόνια και αφού οι ανεμογεννήτριες ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ζωής τους, οι κατά τόπους αρχές ψάχνουν να βρουν τι θα κάνουν τα μεταλλικά κουφάρια που σκουριάζουν στις βουνοκορφές τους. Η «αποκαθήλωσή» τους είναι εξαιρετικά δαπανηρή και κανένας δεν θέλει να αναλάβει αυτό το κόστος.
Αντίθετα, στην Ελλάδα προσπαθούμε να τα ρημάξουμε όλα – εκποιώντας το σημαντικότερο εθνικό μας κεφάλαιο που δεν είναι άλλο από τον φυσικό μας πλούτο. Ο χάρτης του τρόμου αλλάζει την τοπιογραφία της Ελλάδας. Εάν ψάξουμε, θα δούμε με απόλυτη σαφήνεια πώς θα έχει διαμορφωθεί σε λίγα χρόνια η ελληνική τοπιογραφία – όταν δηλαδή θα έχουν εγκατασταθεί οι περίπου 20.000 ανεμογεννήτριες, στις πιο περήφανες οροσειρές μας, στα πιο γοητευτικά σημεία των κατοικημένων νησιών μας, στα γνωστά για την άγρια ομορφιά τους ακρωτήριά μας.
Τα υπερήφανα βουνά μας που στέκουν από την απαρχή του χρόνου αναλλοίωτα, ακλόνητα, αιώνια βάθρα, σήμερα αλλάζουν μορφή καθώς βαθμηδόν μετατρέπονται σε βιομηχανική ζώνη – ενώ αυτή τη νέα όψη θα έχουν πια για τους επόμενους αιώνες. Το γεγονός αποσιωπάται, αλλά η αλήθεια είναι πως τα φαραωνικά έργα των ΑΠΕ θα επισπεύσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής!
Οι επιστήμονες ανά τον κόσμο επισημαίνουν πως τα υγιή οικοσυστήματα είναι αυτά που ρυθμίζουν το κλίμα και αποτελούν τη φυσική ασπίδα του κάθε τόπου απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Εμείς εδώ γράφουμε στα παλαιοτέρα των υποδημάτων μας αυτές τις επισημάνσεις, επιτρέποντας στις κατασκευαστικές εταιρείες και στα εργοτάξιά τους να στήνουν με ελλιπείς και ατεκμηρίωτες μελέτες τα αιολικά τους εργοστάσια όπου αυτές επιλέγουν – αφανίζοντας με αυτόν τον τρόπο, τον φυσικό πλούτο της πατρίδας μας!
Απ’ όπου και αν πέρασαν οι περίφημοι «πράσινοι επενδυτές» είναι σαν ένα γιγαντιαίο τσουνάμι να σάρωσε τον τόπο. Στην αρχή ξεκινούν οι μπουλντόζες θηρία, επειδή θα πρέπει να διανοιχθούν νέοι δρόμοι – καταστρέφοντας ορεινά λιβάδια, παρθένες ακτογραμμές, απάτητα δάση και ανέγγιχτες παραλίες. Συνήθης πρακτική των εργολάβων είναι τα μπάζα να πετάγονται στα παρακείμενα ρέματα ή να ρίχνονται στη θάλασσα δημιουργώντας έτσι επιπλέον προβλήματα.
Οι δρόμοι θα πρέπει να έχουν τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να περάσουν τα τεράστια σε μήκος φορτηγά που θα μεταφέρουν τα εξαρτήματα των μεταλλικών γιγάντων – ενώ μετά έρχονται οι εκσκαφείς που κυριολεκτικά κονταίνουν τα βουνά. Πλαταίνουν δε τα νησιά, σκάβοντας γιγαντιαίες τρύπες για να τις πακτώσουν με χιλιάδες κυβικά μέτρα τσιμέντο – έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι βάσεις που θα κρατήσουν όρθια τα μεταλλικά θηρία των 200 μέτρων ύψους!
Το χειρότερο είναι πως όλες αυτές οι καταστροφικές ενέργειες γίνονται σε προστατευόμενες, ανέγγιχτες από ανθρώπινη δραστηριότητα περιοχές, ορεινές ή θαλάσσιες – τις οποίες η φύση μας παρέδωσε αυτούσιες μέχρι τις ημέρες μας…»
Σε κάθε περίπτωση, το πραγματικό κόστος της δήθεν ανανεώσιμης ενέργειας δεν έχει καθόλου υπολογισθεί – αφού δεν συμπεριλαμβάνει ούτε το εξωτερικό κόστος, ούτε το κόστος αντικατάστασης, ενώ το πλήρες κόστος ζωής της είναι πολύ υψηλότερο, από όσο ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της.
Εάν σημειώσει δε κανείς εδώ πως κάθε ηλεκτρικό όχημα περιέχει μεγάλες ποσότητες πλαστικού, ενώ το πλαστικό συνεχίζει να παράγεται από πετρέλαιο και όχι από ηλεκτρισμό, τότε θα καταλάβει πως η ενεργειακή ωφέλεια είναι πολύ περιορισμένη, ουτοπική
