Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Οδεύοντας προς έναν σύγχρονο βενιζελικό ολοκληρωτισμό
Πριν λίγες ημέρες στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ντύθηκε πατριώτης φορώντας μια γραβάτα με τσολιαδάκια. Εδώ και ένα χρόνο έχω παρατηρήσει το σταδιακό αβαντάρισμα του Καραμανλή από διάφορα μέσα με φιλοκαραμανλικό προσανατολισμό. Κύριο γνώρισμά τους είναι η αντιμητσοτακική γραμμή κι η σκληρή κριτική κατά της Προέδρου της Δημοκρατίας, συνήθως μάλιστα με τίτλους στα πρωτοσέλιδα συγκεκριμένων εφημερίδων που παρουσιάζουν ένα δήθεν συντηρητικό και πατριωτικό προφίλ. Δεν είναι πολύς καιρός που κυκλοφόρησε κι ένα βιβλίο το οποίο με έμμεσο τρόπο έσπαγε τη μακροχρόνια σιωπή του Καραμανλή δια των μαρτυριών του συγγραφέα που αποτύπωνε διάφορες πληροφορίες από συζητήσεις με τον πρώην πρωθυπουργό.
Παρατήρησα επίσης και συχνά δημοσιεύματα από διάφορες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες που παρουσίαζαν διάφορες ειδήσεις με επίκεντρο τον Καραμανλή και τις εμφανίσεις του, επίσημες ή ανεπίσημες, συνήθως με την οικογένειά του. Η φωτογραφία του Καραμανλή άρχισε να εμφανίζεται αρκετά συχνά σε πολλά μέσα χωρίς κάποια ιδιαίτερη είδηση. Απλώς με τον τρόπο αυτό θύμιζαν όλο και περισσότερο την ύπαρξή του.
Έτσι γίνεται πάντα. Τους παίζουν λίγο-λίγο, η προβολή αυξάνεται σταδιακά και τους πλέκεται το εγκώμιο για να προετοιμαστεί το έδαφος. Μόλις υπάρξει η κατάλληλη στιγμή αποφασίζεται η δυναμική εμφάνιση του προσώπου κι όλα μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Δείτε πως προετοίμαζαν τον Μπογδάνο και πως στήθηκε η διαγραφή του για να προσχωρήσει στη γνωστή συμμαχία. Η φωνή του Δένδια εκείνη τη μέρα είπε «αντιμετωπίζουμε εθνική απειλή».
Η ΝΔ είναι εξαιρετικά προβλέψιμη. Κι όσα κάνουν οι φιλελεύθεροι είναι μια επανάληψη της ιστορίας. Αν ξέρεις βασική ιστορία όλα γίνονται αντιληπτά πολύ εύκολα. Θα δούμε μπόλικο φιλελεύθερο εθνικισμό από τη Νέα Δημοκρατία. Γραμμή Φουκουγιάμα, για την οποία έγραψα πριν λίγες ημέρες. Η οποία ακολουθείται ήδη κι από περιφερειακούς της ΝΔ… Τους ξέρετε κι ονόματα δεν χρειάζονται.
Ο Καραμανλής ανήκει κι αυτός στο παραδοσιακό βενιζελικό στρατόπεδο. Έχει γράψει μάλιστα και το βιβλίο «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές μας σχέσεις 1928-1932». Αν θέλει να αντιληφθεί κάποιος ποιος είναι φίλα προσκείμενος στη ΝΔ, αρκεί να κάνει συζήτηση μαζί του για τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αμέσως θα διαπιστώσει ότι είναι βενιζελικός και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις. Θα τον παρουσιάσει ακόμα και ως εθνικιστή με επιχείρημα την Μικρασιατική Εκστρατεία που απέφερε την τεράστια καταστροφή του Ελληνισμού, γεγονός που δικαίωσε όλα όσα υποστήριξε ο Μεταξάς για το συγκεκριμένο εγχείρημα προβλέποντας τη θλιβερή κατάληξη με την στρατηγική ανάλυσή του. Αρκεί να μελετήσει κάποιος όσα παρουσίασε στον Βενιζέλο το 1915 κι όσα υποστήριξε σε μια ιδιαίτερη συζήτηση με εκείνους που του πρότειναν να αναλάβει την αρχιστρατηγία. Αυτά θα τα βρει κάποιος στο ημερολόγιο του Μεταξά.
Η ΝΔ είναι ένα σκληρό βενιζελικό κόμμα με φιλελεύθερους, αλλά και νεοφιλελεύθερους. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι ήταν φιλελεύθερο κόμμα όταν ανέλαβε την κυβέρνηση κι ότι ο ίδιος δεν ήταν ποτέ δεξιός. Πριν μερικά χρόνια δήλωσε το ίδιο κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέγοντας «δεν είμαι δεξιός, ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι». Πριν τρεις ημέρες η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε σε τηλεοπτική της εμφάνιση ότι είναι φιλελεύθερη βενιζελικιά. Άλλωστε το μητσοτακέικο έχει συγγένεια με τον Βενιζέλο. Ο δε Αντώνης Σαμαράς ως εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα είναι απόγονος της βενιζελικής οικογένειας Μπενάκη.
Ο Βενιζέλος ήταν ο εμπνευστής της ελληνοτουρκικής φιλίας και την πραγματοποίησε το 1930 με τη διαμεσολάβηση του Μπενίτο Μουσολίνι, κάτι που αποτελεί αποσιωπημένη λεπτομέρεια αλλά εντοπίζεται ευκόλως στον τύπο της εποχής. Έπειτα πρότεινε τον Κεμάλ για νόμπελ ειρήνης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος ήταν κουμπάρος του Ερντογάν.
Γνωρίζοντας λοιπόν σε γενικές γραμμές με ποιους έχουμε να κάνουμε, καθώς η ιστορία είναι ο καλύτερος οδηγός μας, οι τακτικές τους μας προϊδεάζουν για τις μελλοντικές τους κινήσεις. Επίσης, αραιά και πού οι φιλελεύθεροι νεοδημοκράτες κάνουν ένα πατριωτικό σόου με υψηλή ένταση κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τότε παρατηρούμε ότι διάφοροι περιφερειακοί του ευρύτερου πατριωτικού χώρου σπεύδουν να δώσουν τα συγχαρίκια τους. Το είδαμε με τον Δένδια πέρυσι, το είδαμε και με τον Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, το είδαμε και προχτές με την ομιλία του Καραμανλή.
Ο φιλελεύθερος νεοδημοκρατικός καρνάβαλος μεταμφιέζει τον πατριωτισμό που καταχράται άλλοτε με τον αντικομμουνισμό, άλλοτε με τον αντιφασισμό και, στις μέρες μας πλέον, πότε με τον αντι-ισλαμισμό και πότε με τον αντιρωσισμό. Αυτά είναι τα κύρια στοιχεία της ρητορικής ενός φιλελεύθερου που δηλώνει πατριώτης χωρίς να αναφέρει ποτέ την πραγματική ιδεολογία του, ειδικά όταν αυτή αφορά οικονομικά ζητήματα που θα τον καταστήσουν αντιδημοφιλή στην πλατιά λαϊκή μάζα.
Επιστρέφω στο αρχικό μέρος του άρθρου και στο κυρίως θέμα. Πριν ένα χρόνο είδα στο Facebook την ανάρτηση ενός πρώην υποψήφιου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, όπου υποστήριξε ανοιχτά ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να φύγει και να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας προτείνοντας ως καταλληλότερο πρόσωπο στην ηγεσία της τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Φαίνεται ότι η ώρα αυτή πλησιάζει κι ότι η ΝΔ θεωρεί ότι τώρα πρέπει να εξασφαλίσει ότι δε θα χάσει ψήφους ως κόμμα και θα χρεώσει όλες τις πολιτικές που εξόργισαν την κοινή γνώμη στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεκαπέντε μέρες πριν την ομιλία του Καραμανλή, στις 12-5-2022, είχα γράψει και πάλι στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook για την επιστροφή του: «Σας το έχω πει από καιρό ότι αυτόν τον ετοιμάζουν για επιστροφή. Δεν έχω πληροφορίες, παρατηρητικότητα έχω. Τώρα ΠτΔ θα είναι, πρωθυπουργός εθνικής ενότητας θα είναι, πρόεδρος και πάλι της ΝΔ θα είναι… Θα το δούμε… Πάντως τον ξεπλένουν, τον προβάλλουν, κάνει δειλά-δειλά κάποιες δηλώσεις και κάποια δεξιά φιλοκαραμανλικά μέσα χτυπούν με λύσσα τον Μητσοτάκη…».
Αυτά λοιπόν παρατηρήθηκαν κι επισημάνθηκαν κατ’ επανάληψη από τον Τρίτο Δρόμο που έχει ως ιδεολογικό του οδηγό τον Δραγούμη και τον Μεταξά, δηλαδή τα πιο δυναμικά πρόσωπα του αντιβενιζελισμού. Εξορίστηκαν κι οι δύο στην Κορσική από τον Βενιζέλο, ενώ ο Δραγούμης δολοφονήθηκε από τον τραμπούκο του εθνικού ολετήρα, Παύλο Γύπαρη.
Το περίεργο της όλης αυτής ιστορίας που αναλύσαμε παραπάνω έχει και άλλα σκοτεινά σημεία. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε δει συγκεκριμένη γκρούπα του νεοναζιστικού συρφετού να κατηγορεί και να λασπολογεί λυσσαλέα τον Δραγούμη και τον Μεταξά, δύο θεμέλιους λίθους του εθνικιστικού χώρου με σημαντική συμβολή στην ιστορία του νεότερου ελληνισμού, όπως η απελευθέρωση της Μακεδονίας και το ΟΧΙ του 1940. Πριν δύο χρόνια λοιπόν, με αφορμή την υποστήριξη του Βενιζέλου από νεοναζί καρικατούρες κατά του Δραγούμη και του Μεταξά, ξεκίνησα να γράφω κείμενα αρκετά συχνά εναντίον του βενιζελισμού. Τότε κατηγορήθηκα ότι γράφω για ένα θέμα που δεν είναι επίκαιρο και δεν έχει σημασία για την εποχή μας. Σήμερα παρατηρώ ότι το πρόσωπο Βενιζέλος κατηγορείται σε καθημερινή βάση από πολλούς, με ορθά επιχειρήματα και διαπιστώσεις, ενώ μέχρι πρότινος δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου στις διάφορες συζητήσεις ή ιστορικές αναφορές. Σε αυτό συμβάλλει σίγουρα κι η κυβέρνηση Μητσοτάκη λόγω συγγένειας. Από τότε υποστήριξα την άποψη ότι ο βενιζελισμός είναι νοοτροπία κι ότι έχει πολιτική συνέχεια λόγω πολιτικών επιγόνων (Σαμαράς, Παπανδρέου, Μητσοτάκης). Το ευτύχημα είναι ότι δεν κατάφερε να εισχωρήσει στον εθνικιστικό χώρο ο βενιζελισμός ως στοιχείο εθνικιστικό και πατριωτικό, πάρα την προπαγάνδα κατά του Δραγούμη και Μεταξά από τον νεοναζιστικό χώρο.
Κύριος σκοπός όλων μας είναι να αναθεωρήσουμε την ιστορία του νεοελληνικού κρατιδίου. Από εκεί θα μπουν οι βάσεις για να αποφύγουμε νέες παγίδες που θα στήσει ο φιλελευθερισμός για να προσεταιριστεί τον εθνικισμό. Επουδενί δεν πρέπει να εμπλακούμε σε φασιστικές κινήσεις που θα δράσουν ως βαλβίδα εκτόνωσης και θα υποκινούνται από τους φιλελεύθερους, όπως Η Τρία Έψιλον επί Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη που δραστηριοποιείτο με την ανοχή της βενιζελικής κυβέρνησης και πολλά στελέχη τους κατέβαιναν υποψήφιοι με το βενιζελικό κόμμα. Κάτι παρόμοιο συνέβη σήμερα στην Ουκρανία με τους νεοναζί ΑΖΟΦ, τους οποίους υποστήριξε σύσσωμος ο παγκόσμιος φιλελευθερισμός και ουδείς κατήγγειλε τα εγκλήματά τους, την ιδεολογία τους και τα φρικώδη τατουάζ τους, δηλωτικά της πραγματικότητας. Αντίθετα, είδαμε να δηλώνεται από τον Ζελένσκι κι από άλλα πολιτικά πρόσωπα ότι είναι πατριώτες και πολεμάνε για την πατρίδα τους. Κι ο Μητσοτάκης μας τους έφερε και στη Βουλή.
Έχουμε ακόμα ένα μήνυμα της ιστορίας που μας διδάσκει πόσο πρέπει να προσέξουμε τις ραδιουργίες του φιλελευθερισμού. Και μεταπολεμικώς αλλά και μεσοπολεμικώς ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας απαγορευόταν. Ο Χίτλερ όμως δημιούργησε στρατό ξανά και επανεξόπλισε την Γερμανία, με την ανοχή των Αγγλογάλλων να είναι μια αινιγματική πτυχή της ιστορίας. Του επέτρεψαν μάλιστα να προσαρτήσει την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία. Γιατί συνέβη αυτό; Ο Χίτλερ υποστήριζε πάντοτε και το έγραφε και στο Mein Kampf ότι η Γερμανία πρέπει να στραφεί για ζωτικό χώρο προς τα Ουράλια, δηλαδή προς τη Ρωσία. Αυτό που πίστευαν οι Άγγλοι ήταν ότι η Γερμανία του Χίτλερ θα πολεμούσε τη Ρωσία, άρα θα έβγαζε το φίδι από την τρύπα για την Δύση. Ο Χίτλερ άλλωστε πάντοτε δήλωνε ότι ήθελε συμμάχους τους Άγγλους, ενώ στον Όττο Στράσσερ είχε δηλώσει πώς το όραμά του ήταν να κυβερνηθεί ο κόσμος από τους νορδικούς, δηλαδή την Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Ο φύρερ του Γ’ Ράιχ ουσιαστικά ονειρεύτηκε τη δημιουργία του ΝΑΤΟ κι η μαρτυρία του Στράσσερ γράφτηκε στο βιβλίο «Ο Χίτλερ κι εγώ» (εκδόσεις Νέα Γενεά) το 1940: «Tο καλό της Γερμανίας πρέπει να έρχεται πρώτο. Γι’ αυτόν τον λόγο η συνεννόηση με την Αγγλία είναι αναγκαία. Πρέπει να εγκαθιδρύσουμε γερμανο-νορδική κυριαρχία στην Ευρώπη κι έπειτα, με τη συνεργασία της Αμερικής, σ’ ολόκληρο τον κόσμο… Η στεριά για ‘μας, οι θάλασσες για την Αγγλία…».
Συνεπώς, και τώρα και τότε στο στόχαστρο ήταν η Ρωσία, γεωπολιτικά κι όχι ιδεολογικά. Ο Γκουντενχόβε Καλλέργι στην «Πανευρώπη» είχε προτείνει την αναθεώρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών κι ότι η σκληρή μεταχείριση της Γερμανίας μετά τον Α’ ΠΠ έπρεπε να αλλάξει προκειμένου να μην στραφεί σε συμμαχία προς τη Ρωσία. Όταν όμως ο Χίτλερ προχώρησε στο σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ οι Αγγλογάλλοι έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη Γερμανία και φοβήθηκαν ότι ο κοινοβουλευτισμός κι ο καπιταλισμός θα αντιμετωπίσουν μια ισχυρή συμμαχία που ενδέχεται να τους εξαφανίσει. Κι έτσι στράφηκαν αμέσως κατά της Γερμανίας επιλέγοντας τον πιο κοντινό τους κι ευάλωτο αντίπαλο, κυρίως λόγω της γεωγραφικής του θέσης που περιτριγυρίζεται από σύνορα και μπορεί ευκόλως να περικυκλωθεί ασφυκτικά. Οι εγγυήσεις που είχαν δοθεί στον εγχώριο και διεθνή φιλελευθερισμό με τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών είχαν πλέον εξανεμιστεί. Από το 1934 ο Χίτλερ εξόντωσε το σκληρό κι ασυμβίβαστο σοσιαλιστικό ρεύμα του ναζιστικού κόμματος που ζητούσε να συνεχιστεί η επανάσταση κατά της αστικής τάξης. Ο δε Στράσσερ ήταν αντίθετος με έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας, όπως είχε δηλώσει στον φύρερ σε συνομιλία τους προτού αποχωρήσει από το κόμμα. Όπως και τότε, έτσι και τώρα οι φιλελεύθεροι επέτρεψαν στη Γερμανία να επανεξοπλιστεί αμέσως μόλις άρχισε ο πόλεμος της Ρωσίας και της Ουκρανίας. Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από πουθενά, παρότι η Γερμανία από τη συνθηκολόγηση του 1945 έχει αφοπλιστεί και της απαγορεύεται να έχει στρατό.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι φιλελεύθεροι στη δύσκολη στιγμή έχουν πάντα ως δεύτερο πλάνο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τέτοιου τύπου. Ο δε Βενιζέλος ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι και έκανε αρκετά κινήματα για να ανατρέψει κυβερνήσεις και να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία. Οι αντίπαλοι των φιλελευθέρων διαπομπεύονται με συκοφαντίες, δολοφονούνται ή φυλακίζονται. Η σημερινή ιστορία της χώρας μας αποδεικνύει ότι ο σκληρός βενιζελισμός είναι εδώ με όλα του τα χαρακτηριστικά. Κι όταν τα πράγματα δυσκολέψουν λόγω επικείμενης κοινωνικής ανάφλεξης, ο ολοκληρωτισμός με δήθεν πατριωτικό μανδύα ελέω μιας εθνικής απειλής θα αποτελέσει και πάλι τη λύση για τον φιλελευθερισμό. Την αυταρχικότητα των φιλελευθέρων την έχουμε αντιληφθεί τα τελευταία χρόνια. Ο πατερναλισμός είναι καθαρό δείγμα ολοκληρωτισμού, δηλαδή το κράτος ξέρει τι είναι καλύτερο για τον λαό και θεσπίζει νόμους για να τον προστατεύσει περιορίζοντας τις ατομικές ελευθερίες, ενώ ταυτόχρονα ελέγχει όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης για να διαμορφώνει την κοινή γνώμη παρουσιάζοντας μία και μόνο πλευρά. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο γέρος Καραμανλής, με πρόσχημα τον αντικομμουνισμό και τον κίνδυνο ανατροπής της δημοκρατίας από το ΚΚΕ, περιόρισε σημαντικά την ελευθερία της έκφρασης και τις ατομικές ελευθερίες.
Η προστασία της δημοκρατίας είναι μια καλή δικαιολογία για να αυξάνεται η ένταση της τυραννίας ενός λαού.
