Τί κατέθεσε ἡ ψυχίατρος Κ. Προκοπάκη στὴ Βουλὴ γιὰ τὴν τεκνοθεσία ἀπὸ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια: Παγιδεύει τήν σκέψη τῶν παιδιῶν ἡ ψευδής νομιμοποίησις ὁμοφυλόφιλου συντρόφου!
Τούς ἐπιβάλλεται νά πιστέψουν τό ἀσύλληπτο, ὅτι εἶναι προϊόν ἐπιστημονικῆς τεχνογνωσίας καί ὄχι δημιούργημα τῆς φύσεως! – Τά ἀχαρτογράφητα νερά – Ἡ κατάθεσις σόκ τῆς ψυχιάτρου παιδιῶν καί ἐφήβων Καλλιόπης Προκοπάκη στήν Ἐπιτροπή Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων τῆς Βουλῆς – Στοιχεῖα σόκ ἀπό ἔρευνες τῆς Σουηδίας – Ἄγχος, κατάθλιψη, μειωμένες σχολικές ἐπιδόσεις, σύγχυση γιά τήν ταυτότητα φύλου προκαλοῦν οἱ τεκνοθεσίες.
ΣΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ πού προκαλεῖ στήν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητος τῶν παιδιῶν ἡ ἀνατροφή μέσα σέ ὁμόφυλες οἰκογένειες ἀναφέρεται ὑπόμνημα σόκ τῆς ψυχιάτρου παιδιῶν καί ἐφήβων Καλλιόπης Προκοπάκη, τό ὁποῖο κατετέθη στήν Ἐπιτροπή Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων τῆς Βουλῆς μέ ἀφορμή τό νομοσχέδιο γιά τόν γάμο τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν.
Στό συγκλονιστικό κείμενό της ἡ ψυχίατρος –τό ὁποῖο ἔφερε στήν δημοσιότητα… τό capital.gr τοῦ Θεοχάρη Φιλιππόπουλου, ἐπισημαίνει τήν ἀνάγκη τῶν παιδιῶν νά ἔχουν τήν φροντίδα δύο ἑτερόφυλων γονέων, «μέ τίς διαφορετικές συνεισφορές τους στόν ψυχισμό του.» Θέτει ὡς ἐρώτημα τήν σταθερότητα πού ἐγγυᾶται στό παιδί ἕνας ὁμόφυλος «γάμος», παραθέτοντας στοιχεῖα ἀπό τήν Σουηδία, τήν πρώτη χώρα πού καθιέρωσε τέτοιους «γάμους», ἀπό τά ὁποῖα προκύπτει –μέ βάση μελέτη εἰκοσαετοῦς διάρκειας– ὅτι οἱ ὁμόφυλοι λεσβιακοί γάμοι εἶναι ἐξαιρετικά ἀσταθεῖς.
Ἐπί πλέον, ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς ὅτι ὡς πρός τήν ἐπιστημονική ἔρευνα γιά τήν ψυχική ὑγεία, σχολική καί κοινωνική προσαρμογή τῶν παιδιῶν πού ζοῦν μέ ὁμόφυλα ζευγάρια, τά ἀποτελέσματα εἶναι ἀντικρουόμενα. «Ἀκόμη κι ἄν πολλές μελέτες δέν ἐντοπίζουν κάποιο πρόβλημα, ὑπάρχουν ἀρκετές πού ἀναφέρουν προβλήματα ὅπως ἄγχος, κατάθλιψη, μειωμένες σχολικές ἐπιδόσεις, δυσκολίες στόν ρόλο καί στήν ταυτότητα φύλου καί ὁμοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό» τονίζει. Ὑπογραμμίζει πώς πρόκειται γιά ἀποφάσεις πού ἔχουν μεγάλη βαρύτητα, καθώς ἀνατρέπουν τούς ὑπάρχοντες θεσμούς πού βασίζονται στήν ἀνθρώπινη φύση καί μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀχαρτογράφητα νερά.
Ἀναλυτικῶς τό ὑπόμνημα σόκ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Κάθε παιδί ἀναζητᾶ ἀπάντηση στό ἐρώτημα “πῶς καί γιατί ἦρθα στόν κόσμο”; Ποιό θά εἶναι τό ἀφήγημα πού θά εἰπωθεῖ στό παιδί ὡς ἀπάντηση; Οἱ ἀφηγήσεις τύπου “σέ φιλοξένησε μιά κυρία στήν κοιλίτσα της”, ὅσο κι ἄν μοιάζουν εἰλικρινεῖς, δέν διαφωτίζουν τό μυστήριο τῆς ἔλευσης ἑνός ἀνθρώπου στόν κόσμο.Οἱ περιγραφικές ἐξηγήσεις προσπαθοῦν νά προτείνουν ἀπαντήσεις, ὅταν ἡ ἴδια ἡ κατάσταση οἰκογένειας πού βιώνει τό παιδί, τοῦ στερεῖ τήν δυνατότητα νά τίς σκεφτεῖ καί νά τίς κατανοήσει. Τό παιδί δέν ζητᾶ ἐξήγηση τοῦ “πῶς ἔγινε”, ἡ σύλληψή του, κάτι τέτοιο θά ἀποτελοῦσε μόνο κυριολεκτική κατανόηση τοῦ ἐρωτήματός του. Αὐτό πού στήν πραγματικότητα ρωτάει εἶναι ποιός εἶναι ὁ λόγος ὕπαρξής του. Ὅταν οἱ δύο γονεῖς εἶναι συνδημιουργοί (ἤ δυνητικά συνδημιουργοί), μπορεῖ νά συλλάβει μία ὕπαρξη μέ νόημα, μία δημιουργία μέ σκοπό, καί αὐτό μέ ὅλες τίς ὑπαρξιακές διαστάσεις. Ἀντίθετα, ὅταν ἀποδίδεται στούς ἐνηλίκους ἕνας ψευδής ρόλος δημιουργοῦ, πού δέν μποροῦν νά κατέχουν, παγιδεύουμε τήν σκέψη του. Ἡ ψευδής νομιμοποίηση τοῦ ὁμόφυλου συντρόφου ὡς γονέα σημαίνει ὅτι ἐπιβάλλουμε στό παιδί νά πιστέψει τό ἀσύλληπτο. Γιατί ἄραγε ἡ δική του σύλληψη νά ἀποφασίστηκε ἀπό τήν ἐπιστημονική τεχνογνωσία, ὅταν τῶν ἄλλων παιδιῶν ἀποφασίζεται ἀπό τήν φύση;
Γιατί οἱ δικοί του “γονεῖς” χρειάστηκαν ἐμπλοκή καί ἄλλων προσώπων, ὅταν οἱ ἄλλοι γονεῖς εἶναι συνδημιουργοί ζωῆς;
Ἄς δοῦμε ἐπίσης τήν περίπτωση ὅπου, ἕνας διαφυλικός ἄντρας (γυναῖκα βιολογικά μέ ἀντρική ταυτότητα) πού ἔχει ὡς σύντροφο γυναῖκα, διεκδικεῖ “ρόλο πατέρα”. Ἡ πατρότητα δέν εἶναι ἕνας ρόλος, εἶναι βιωματική σχέση πού ἔχει ρίζες στό παρελθόν καί προεκτείνεται στό μέλλον. Ὁ διαφυλικός ἄντρας δέν ὑπῆρξε ποτέ “γιός τοῦ πατέρα του”, ἀλλά “κόρη τοῦ πατέρα της”. Ἆρα εἶχε μία ἄλλης τάξης σχέση τόσο μέ τόν πατέρα ὅσο καί μέ τήν μητέρα, ἄλλη ψυχική θέση καί ἄλλες φαντασιώσεις, βάσει τῶν ὁποίων μετρήθηκε μέ τήν πραγματικότητα καί δόμησε τήν προσωπικότητα “του”. Τό μήνυμα πρός τό παιδί στήν περίπτωση αὐτή, εἶναι: “ἤμουν μιά κόρη πού ἤθελε νά εἶναι γιός, μιά γυναῖκα πού ἤθελε νά εἶναι ἄντρας, μιά ἐν δυνάμει μητέρα πού θέλει νά εἶναι πατέρας”.
Αὐτό τό διαγενεακό κενό στό βίωμα καί ἡ διαγενεακή σύγχυση ὡς πρός τά ψυχικά περιεχόμενα τῶν γονεϊκῶν ἰδιοτήτων, μεταβιβάζεται στό παιδί. Τό παιδί παγιδεύεται σέ ἕνα διπλό μήνυμα, μεταξύ αὐτοῦ πού φαίνεται καί αὐτοῦ πού εἶναι, ὄχι μόνο στό ψυχικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί στό σωματικό. Ἡ τεκνοθεσία ἀπό ἕνα μόνο ἄτομο διαφέρει, γιατί διατηρεῖ ἕνα κενό στήν θέση τοῦ δεύτερου γονέα καί ἔτσι ἡ προέλευση τοῦ παιδιοῦ ἀπό δύο φῦλα οὔτε διαστρεβλώνεται, οὔτε ἀκυρώνεται. (Christian Flavigny, 2020). Τέλος, ἕνα σημαντικό ἐρώτημα εἶναι ἡ σταθερότητα πού ἐγγυᾶται στό παιδί ἕνας ὁμόφυλος “γάμος”. Στήν Σουηδία, πού ἦταν ἡ πρώτη χώρα πού καθιέρωσε τέτοιους “γάμους”, προκύπτει ἀπό μελέτη εἰκοσαετοῦς διάρκειας, ὅτι οἱ ὁμόφυλοι λεσβιακοί γάμοι εἶναι ἐξαιρετικά ἀσταθεῖς (Kolk M, Andersson G, 2020).
Μητέρα καί “Παρένθετη Μητέρα”
Ὁ ρόλος τῆς μητέρας πού κυοφορεῖ εἶναι πολύ σημαντικός. Ἡ μητέρα κατά τήν κύηση εἶναι τό περιβάλλον καί ταυτόχρονα ὁ ρυθμιστής τοῦ περιβάλλοντος τοῦ ἐμβρύου. Οἱ ἀλλαγές στήν φυσιολογία τοῦ μητρικοῦ σώματος συνοδεύονται ἀπό ψυχολογικές ἀλλαγές πού εὐαισθητοποιοῦν τήν γυναῖκα στίς ἀνάγκες τοῦ μωροῦ πού ἀναπτύσσεται μέσα της. Ἡ μητέρα καί τό βρέφος ἀποτελοῦν μία ἀδιάσπαστη σωματική καί ψυχική ἑνότητα, ἡ ὁποία σέ ἕνα βαθμό συνεχίζεται καί μετά τήν γέννηση. Στήν ψυχολογία τοῦ βάθους, στήν ἔννοια βρέφος ἐμπεριέχεται ἡ φροντίδα πού αὐτό λαμβάνει ἀπό τήν μητέρα. Μετά τήν γέννηση, ἡ ταύτιση τῆς μητέρας μέ τό μωρό τῆς ἐπιτρέπει νά ἀντιλαμβάνεται καί νά συναισθάνεται τίς ἀνάγκες του, νά τό φροντίζει, νά τό προστατεύει καί νά θέτει τήν σχέση τους σέ ἀπόλυτη προτεραιότητα στίς σκέψεις της, στά συναισθήματά της, στίς ἀνησυχίες καί στίς πράξεις της. Χάρι σέ αὐτή τήν εὐαίσθητη σωματική καί ψυχική φροντίδα, τό μωρό ἀρχίζει νά ἀποκτᾶ μία αἴσθηση συνέχειας τῆς ὕπαρξής του καί νά ἀναπτύσσει τό δυναμικό πού ἔχει κληρονομήσει (Winnicott DW, 1960).
Ἡ ἱκανότητα τῆς μητέρας νά “διαβάζει τό παιδί”, δηλαδή νά τό κατανοεῖ χωρίς λόγια, εἶναι προϋπόθεση γιά τήν παροχή ἐπαρκοῦς φροντίδας. Μελέτες δείχνουν ὅτι αὐτή ἡ ἱκανότητα τῆς μητέρας διευκολύνει τά θετικά συναισθήματα τοῦ βρέφους καί ἐνισχύει τήν συναισθηματική του ρύθμιση καί τήν ψυχική του ἀνθεκτικότητα (Hanford LC et al, 2018). Τό αἴσθημα ἐμπιστοσύνης πού δημιουργεῖ στό παιδί ἡ ἀξιόπιστη καί εὐαίσθητη φροντίδα, ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τοῦ αἰσθήματος ταυτότητας. (Κ. Προκοπάκη, 2020).
Τί σημαίνει “παρένθετη μητέρα”; Μιά μητέρα πού παύει νά εἶναι μητέρα μόλις γεννήσει ἕνα τέκνο πού δέν κυοφορήθηκε ἀπό τήν μητέρα τῆς ὁποίας φέρει (ἤ καί δέν φέρει κἄν) τό γενετικό ὑλικό.
Τί συμβαίνει ὅταν κλείσει ἡ παρένθεση τῆς “παρένθετης”; Τί βιώνει ἡ μητέρα πού πιά δέν “παρεμβάλλεται”; Πῶς νοιώθει μιά γυναῖκα ἀφοῦ “χρησιμοποιηθεῖ” ὡς μητέρα; Τί σημαίνει γιά ἕνα βρέφος νά ἀποκλεισθεῖ ἀπό τό σῶμα πού τοῦ προσέφερε τήν δυνατότητα νά ζήσει; Πῶς ἐπηρεάζει τήν ἐξέλιξή του; Πρακτικές πού ὑπερβαίνουν τά ὅρια τῆς φύσης καί μετατρέπουν τήν γυναῖκα σέ μηχανή ἀναπαραγωγῆς καί τό βρέφος σέ ἀπόκτημα. Παρά τήν μή-κερδοσκοπική ἐπίφαση, πρόκειται πολύ συχνά γιά μία ἀμειβόμενη ἐργασία καί ἐμπορευματοποίηση τῆς ἐγκυμοσύνης. Αὐτή εἶναι μία συζήτηση πού δεοντολογικά καί ἐπιστημονικά ἐκκρεμεῖ.»
