Ήττα της Δύσης”: Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Οι συνέπειες απο την ήττα του ΝΑΤΟ
Συνέντευξη του Εm. Todd στη Journal du Dimanche
Εμ. Τοντ: «Η Δύση ευνόησε τον εθνικισμό στην Ουκρανία για να θέσει τη Ρωσία σε στρατιωτικό έλεγχο». Στη φωτ. η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Victoria Nuland μοιράζει ψωμί σε διαδηλωτές στις παραμονές της ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Ουκρανίας (2014)…
JDD: Ενώ εκδίδετε την «Ήττα της Δύσης», στην Ουκρανία ο πληθυσμός έχει εξαντληθεί από τη σύγκρουση, οι συμμαχικές χώρες αρχίζουν να συζητούν για τη χρηματοδότησή τους… Είναι εξασφαλισμένη η νίκη της Ρωσίας;
Εμμανουέλ Τοντ. Οι Αμερικανοί έχουν πέσει σε παγίδα στην Ουκρανία. Από το 2005, και με τη συμμετοχή των Ευρωπαίων το 2014, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για άνοδο στην εξουσία του ουκρανικού εθνικισμού. Αυτός φαινόταν να δείχνει επαρκή σημάδια ζωτικότητας για να θέσει τη Ρωσία σε στρατιωτικό έλεγχο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν τα υλικά μέσα για να τροφοδοτήσουν αυτόν τον πόλεμο. Γιατί; Πρώτον, γιατί η παγκοσμιοποίηση έχει αφαιρέσει από την Αμερική την βιομηχανική παραγωγική της ικανότητα. Οι Αμερικανοί βρίσκονται ήδη σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για προμήθεια όπλων στην Ουκρανία, και αυτό εντελώς ανεξάρτητα από το τι αποφασίζεται στο Κογκρέσο, αφού εάν αυτό ψηφίσει υπέρ της αποστολής δολαρίων, δεν κάνουμε πόλεμο με δολάρια, αλλά με όπλα.
Με αυτή την αδυναμία παραγωγής όπλων κρύβεται μια εκπαιδευτική και πολιτιστική κατάρρευση, μια αδυναμία παραγωγής αρκετών μηχανικών, τεχνικών και ειδικευμένων εργατών. Αυτός είναι ο λόγος που οι Αμερικανοί θέλουν τώρα να κατασκευάσουν πυραύλους Patriot στη Γερμανία, όπου υπάρχουν ακόμα μηχανικοί και εργάτες.
Βαθύτερα, η αιτία της ήττας του ΝΑΤΟ είναι η κατάρρευση της ηθικής και της ικανότητας συλλογικής δράσης του αγγλοαμερικανικού προτεσταντισμού.
Είχα ήδη τονίσει σε προηγούμενα έργα τη μετάβαση από το ενεργό στάδιο στο στάδιο των ζόμπι της θρησκείας, ένα στάδιο όπου οι αξίες της πίστης επιβιώνουν. Φτάσαμε στο μηδέν στάδιο, που χαρακτηρίζεται από την εξαφάνιση των ίδιων των αξιών, ατομικών και κοινωνικών, άρα και της ικανότητας για συλλογική δράση. Ως στατιστικολόγος, μετρώ την επίτευξη αυτής της μηδενικής κατάστασης με την εξαφάνιση του βαπτίσματος, τη μαζική αύξηση της αποτέφρωσης και κυρίως την καθιέρωση «γάμου για όλους», που μας δίνει για κάθε χώρα, κατά κάποιο τρόπο, μια ημερομηνία άφιξης της μηδενικής κατάστασης της θρησκείας. Δεν εκφράζω νοσταλγική προκατάληψη. Μιλώ ως ιστορικός.
Είναι αναπόφευκτη αυτή η ήττα και για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη βρίσκεται σε έναν πόλεμο αντίθετο προς τα συμφέροντά της, αυτοκαταστροφικό, ενώ για τουλάχιστον τριάντα χρόνια, οι υποστηρικτές της μάς πουλούσαν μια ολοένα βαθύτερη Ένωση που, χάρις στο ευρώ, θα γινόταν αυτόνομη δύναμη, αντίβαρο στους γίγαντες Κίνα και Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν κατέρρευσε ο κομμουνισμός, η Ευρώπη τα πήγαινε καλύτερα από τις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, υπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έβαλε σε εφαρμογή ένα ενιαίο νόμισμα που δεν λειτουργεί, οδηγώντας στην καταστροφή της βιομηχανίας της, εκτός από τη Γερμανία. Αυτό το σύστημα επεκτάθηκε προς τα ανατολικά. Με τον πόλεμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαφανίστηκε πίσω από το ΝΑΤΟ, υποταγμένη στις ΗΠΑ περισσότερο από ποτέ. Ο άξονας Βερολίνο-Παρίσι έχει αντικατασταθεί από έναν άξονα Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο που διαχειρίζεται η Ουάσιγκτον, ενισχυμένος από τις Σκανδιναβικές και Βαλτικές χώρες που έχουν γίνει άμεσοι δορυφόροι του Λευκού Οίκου ή του Πενταγώνου. Είναι παράδοξο, αλλά επιβεβαιώνω ότι η ήττα του ΝΑΤΟ θα είναι μια νίκη για την Ευρώπη που θα βρει τότε την ευκαιρία να υπάρξει.
O Πούτιν στηρίζεται στην αυταρχικότητα των Ρωμανώφ…
Χαρακτηρίζετε τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία ως «ηθικά αμφίβολη». Ωστόσο, είναι ο Πούτιν που εισβάλλει στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022…
Και αναφέρω αμέσως τους λόγους. Πρώτον, εάν υπάρχουν πράγματι πολλοί άνθρωποι που μπορούν να οριστούν ως εθνικά Ουκρανοί και που είναι ρωσόφωνοι, αυτό δεν ισχύει για την Κριμαία ή το Ντονμπάς. Σε αυτές τις περιοχές, ο πληθυσμός πιστεύει ότι είναι Ρώσοι. Η επιθυμία των Ουκρανών για ανακατάκτηση, που υποστηρίζεται από τη Δύση, είναι ηθικά αμφίβολη γιατί στοχεύει να θέσει τους ρωσικούς πληθυσμούς υπό ξένη εποπτεία. Φυσικά, τα σύνορα διαλύθηκαν, αλλά αυτά τα σύνορα κληρονομήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση. Η ιεροποίηση των εσωτερικών συνόρων της ΕΣΣΔ από τους Δυτικούς, που καθιέρωσε ο κομμουνισμός, είναι θεμελιωδώς γελοία.
Δεύτερη διάσταση αμφιβολίας για την ηθική μας: διεξάγουμε πόλεμο με πληρεξούσιο. Προμηθεύουμε όπλα, σε ανεπαρκείς ποσότητες, και στέλνουμε Ουκρανούς στρατιώτες στο θάνατο. Φοβάμαι ότι ο αριθμός των ουκρανικών στρατιωτικών απωλειών θα είναι τελικά πολύ μεγαλύτερος από ό,τι φαντάζεται κανείς. Ο τρόπος με τον οποίο οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί απαίτησαν τη δολοφονική αντεπίθεση του καλοκαιριού από το Κίεβο θα παραμείνει ως ηθικός λεκές για τη Δύση. Μας αποκάλυψε επίσης την ασχετοσύνη των στρατιωτικών του Πενταγώνου που κατέστρωσαν τα σχέδια. Με αυτό το a priori τραγικοκωμικό ότι ο ρωσικός στρατός ήταν απλώς ένας ακόμη ιρακινός στρατός για να πολεμήσει.
Ένα τρίτο στοιχείο αμφιβολίας για την ηθική μας προκύπτει από τον ισχυρισμό του δυτικού στρατοπέδου ότι εκπροσωπεί τη δημοκρατία. Αλλά τώρα είμαστε φιλελεύθερες ολιγαρχίες παρά φιλελεύθερες δημοκρατίες. Στον κόσμο μας, υπάρχει ελευθερία έκφρασης. Το οποίο είναι υπέροχο, και το απολαμβάνω. Αλλά είναι ένας κόσμος όπου, ακόμη και σύμφωνα με τους πιο φοβισμένους πολιτικούς επιστήμονες, ο απλός πληθυσμός δεν εκπροσωπείται πλέον από κανένα τμήμα των ελίτ και δεν μπορεί πλέον να ακουστεί από το πολιτικό σύστημα. Εάν οι εκπρόσωποι αρνούνται να εκπροσωπήσουν ολόκληρο τον πληθυσμό, δεν είμαστε πλέον σε δημοκρατία.
Ωστόσο, είναι δίκαιο να χαρακτηρίζουμε τη Ρωσία ως «αυταρχική δημοκρατία»;
Όταν μιλάμε για πόλεμο, υπάρχουν σημασιολογικοί αυτοματισμοί. Από τη μια, θα υπήρχε το στρατόπεδο των φιλελεύθερων δημοκρατιών εναντίον, από την άλλη, αυτού του απολυταρχισμού, του νεοσταλινισμού, του νεοτσαρισμού, του πουτινισμού. Αυτές οι λέξεις δεν έχουν νόημα, μόλις το έδειξα για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Ας κάνουμε το ίδιο για την έννοια που ισχύει για τη Ρωσία, ας αλλάξουμε όλη την ορολογία μας.
Όλοι συμφωνούν ότι οι Ρώσοι υποστηρίζουν συντριπτικά τον Πούτιν. Δεν με ξεγελάνε: οι εκλογές ελέγχονται. Όμως η στήριξη του πληθυσμού είναι πραγματική. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτό που ορίζει μια φιλελεύθερη δημοκρατία, οι μειονότητες δεν προστατεύονται. Γι’ αυτό προσθέτω τον χαρακτηρισμό αυταρχικός. Αυτός ο χαρακτηρισμός βαραίνει στο μυαλό μου τόσο βαρύς όσο εκείνος της δημοκρατίας: η Ρωσία είναι μια δημοκρατία που δεν σέβεται τις μειονότητες της. Τούτου λεχθέντος, δεν αποδίδω αυτόν τον αυταρχισμό ούτε στον μακιαβελισμό ούτε στη θέληση ενός ανθρώπου. Ως ανθρωπολόγος, το συσχετίζω με μια εθνική, κοινοτική ιδιοσυγκρασία, η οποία προέρχεται από αρχαίες ρωσικές οικογενειακές δομές. Έχουμε τη σύγκρουση της ρωσικής αυταρχικής δημοκρατίας και των δυτικών φιλελεύθερων ολιγαρχιών, μιας αντίθεσης που λειτουργεί πολύ καλά διανοητικά. Είμαι σίγουρος ότι ο Θουκυδίδης, ο πατέρας της ιστορικής επιστήμης, που εντόπισε μια σύγκρουση δημοκρατιών και ολιγαρχιών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, θα έβλεπε σε μένα έναν καλό μαθητή.
Εξηγείτε ότι ο σκληρός πυρήνας της Δύσης περιλαμβάνει την Αγγλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία. Γιατί αποκλείετε τη Γερμανία; Και την φέρετε πιο κοντά στη Ρωσία;
Έτσι θα διαμέλιζε τη Ρωσία ο Ουκρανός επιτελικός Κυρύλο Μπουντάνοφ…
Η Λουθηρανική Γερμανία ήταν στο επίκεντρο της ανάπτυξης της Δύσης, αλλά, θα ομολογήσουμε, δεν συνέβαλε καθόλου στην ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Είναι σαν τη Ρωσία, αυταρχική στην ιδιοσυγκρασία.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι προσπάθειες των ΗΠΑ να χωρίσουν τη Γερμανία από τη Ρωσία –μια από τις στρατηγικές εμμονές της από το 2004– θα αποτύχουν τελικά.
Στον χάρτη της Ευρώπης ξεχωρίζουν δύο μεγάλες δυνάμεις, η Γερμανία και η Ρωσία. Η κοινή τους γονιμότητα 1,5 παιδιών ανά γυναίκα τους ηρεμεί και τους φέρνει κοντά. Δεν μπορούν πλέον να κάνουν πόλεμο· οι οικονομικές τους εξειδικεύσεις τις χαρακτηρίζουν ως συμπληρωματικές. Αυτό αποδεικνύεται από το Nord Stream 1 ή 2. Αργά ή γρήγορα, θα συνεργαστούν. Η αμερικανο-ουκρανική ήττα θα ανοίξει τον δρόμο για την επαναπροσέγγισή τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ανακόψουν επ’ αόριστον τη δύναμη, θα λέγαμε βαρυτική, που έλκει αμοιβαία τη Γερμανία και τη Ρωσία.
Πώς μπορούμε να φανταστούμε την ανασύνθεση του κόσμου σε περίπτωση ήττας της Δύσης;
Η αμερικανική ταυτότητα βασίστηκε στην αναζήτηση της ευτυχίας. Η μηδενική κατάσταση του Προτεσταντισμού βυθίζει τις ΗΠΑ σε μια μαύρη τρύπα, τον μηδενισμό. Αν θέλουμε να προλάβουμε τις στρατηγικές επιλογές της Αμερικής, πρέπει επομένως, επειγόντως, να εγκαταλείψουμε το αξίωμα του ορθολογισμού.
Υπάρχουν δύο πιθανότητες: είτε οι ΗΠΑ καταλήξουν να αποσυρθούν από τις χώρες του κόσμου που διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται (εμάς, για παράδειγμα, την Ευρώπη) και ανακαλύπτουμε με έκπληξη ότι ο ήλιος ανατέλλει σε έναν κόσμο ανακουφισμένο. Ή ο αμερικανικός μηδενισμός μας οδηγεί σε όλο και πιο βίαιες και επικίνδυνες περιπέτειες. Και μετά, όλοι στα κρησφύγετα!
