Σὲ κάθε μπαλκόνι νὰ ἀνεμίσει περήφανα καὶ μιὰ Ἑλληνικὴ σημαία, σὲ πεῖσμα ὅσων τὴ θεωροῦν σύμβολο τοῦ «χθές»
Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ὅλα τὰ σπίτια ἂς ὑποδεχτοῦν μὲ μιὰ Ἑλληνικὴ σημαία τὴν Ἐθνικὴ Ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου – Εἶναι χρέος μας νὰ ἀπαντήσουμε σὲ ὅσους ἀποδομοῦν τὴ γαλανόλευκη.
Μὲ τὴν ἔλευση τῆς φετινῆς Ἐθνικῆς Ἐπετείου τοῦ «ΟΧΙ», εἶναι εὐκαιρία νὰ δώσουμε μιὰ συμβολικὴ ἀπάντηση σὲ ὅσα «ἀπολειφάδια» τοῦ διεθνισμοῦ θεωροῦν «ξεπερασμένη» τὴν τιμὴ στὴν ἑλληνικὴ σημαία. Εἶναι εὐκαιρία νὰ δώσουμε ἕνα δυνατὸ στίγμα ἀντίστασης στὰ σχέδια τους.
Ἂν αὐτοὶ προσπαθοῦν νὰ κατεδαφίσουν τὴν ἐθνικὴ παιδεία, ἐμεῖς θὰ τὴν ἀναστηλώνουμε μέσα ἀπὸ τὶς οἰκογενειακὲς… ἑστίες μας.
Ἔκαναν «ἔξωση» στὴν ἔπαρση σημαίας στὰ σχολεῖα; Νὰ τὴν ὑψώσουμε ἐμεῖς μὲ κάθε περηφάνια στὶς γειτονιές μας. Ἐξόρισαν τὸν ἐθνικό μας ὕμνο γιὰ νὰ μὴν τὸν ἀκοῦνε οἱ μαθητὲς στὸ προαύλιο; Νὰ τὸν ψάλλουμε ἐμεῖς στὶς μαθητικὲς παρελάσεις, ὅπου καὶ θὰ σπεύσουμε νὰ τὶς πυκνώσουμε. Νὰ τὸν τραγουδήσουμε μαζὶ μὲ τὰ παιδιά μας. Νὰ διδάξουμε τὴν ἱστορία του καὶ τοὺς ποταμοὺς μαρτυρικοῦ αἵματος ποὺ κλείνει μέσα του ὁ παιᾶνας τῆς Ἐλευθερίας.
Κάθε σημαία σὲ κάθε σπίτι εἶναι καὶ μιὰ σιωπηλὴ μαρτυρία τιμῆς στὰ ἐθνικὰ ἰδεώδη, εἶναι μιὰ τοποθέτηση ὅτι δὲν ἐγκαταλείψαμε τοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας στὸ ἔλεος τῆς ἱστορικῆς λήθης. Ἡ σημαία μὲ τὴ γαλανόλευκη θωριά της καὶ τὸν τίμιο σταυρό της, γίνεται ἕνας κήρυκας ποὺ φωνάζει «Ἑλλάδα» ἀπὸ κάθε μπαλκόνι, καὶ ὅποιοι ἔχουν ἀνοιχτὰ αὐτιὰ νὰ ἀκούσουν, θὰ ἀκούσουν.
Εἶναι λάθος νὰ νομίζουμε ὅτι οἱ σημαῖες στὰ μπαλκόνια δὲν ὑπολογίζονται ἀπὸ κανέναν καὶ ὅτι δὲν ἔχουν κάποιο ἀντίκτυπο. Ἔχουν καὶ παραέχουν. Ἀφοῦ βλέπουμε ξεκάθαρα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ σημαία ἐνοχλεῖ τὸ ἀνθελληνικὸ κατεστημένο καὶ ξηλώνεται νῆμα – νῆμα ἀπὸ τὰ δημόσια πράγματα, αὐτὸ καὶ μόνο δείχνει ὅτι ἡ τιμὴ στὴ σημαία ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει μεγάλο ἐκτόπισμα ὡς στάση ἀντίδρασης στὸν ἀνθελληνισμό.
Ρωτῆστε τοὺς δοκιμαζόμενους ὁμογενεῖς μας στὰ χωριὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου τί εὐλογία, τί τιμὴ καὶ τί πολυτέλεια εἶναι νὰ μπορεῖς νὰ ὑψώσεις στὸν τόπο σου τὸ ἐθνικό σου σύμβολο. Ρωτῆστε τους χαροκαμένους γονεῖς τοῦ ἐθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα, ποὺ ὁ γιός τους δολοφονήθηκε ἀπὸ Ἀλβανοὺς ἐθνικιστὲς ἐπειδὴ φρόντιζε νὰ σημαιοστολίζει τους Βουλιαράτες γιὰ νὰ κρατάει ψηλὰ τὸ πατριωτικὸ φρόνημα τῆς ὁμογένειας.
Ρωτῆστε τοὺς ἑλληνορθόδοξους στὴν ἐμπόλεμη ζώνη τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τί σημαίνει νὰ κρατοῦν ψηλὰ τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὰ προσκυνήματα, ὅσο βρέχει φωτιὰ καὶ θειάφι ἀπὸ τὸν οὐρανό. Τί σημαίνει νὰ ὑψώνεται ἀκόμα ἡ γαλανόλευκη σὲ ἐκείνους τοὺς τόπους ποὺ κάποτε χρειάζονταν ὁλόκληρες ἐκστρατεῖες πολέμων γιὰ νὰ καταληφθοῦν.
Σκεφτεῖτε τους τρεῖς ἥρωες ἀξιωματικοὺς τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ποὺ παραμέρισαν τὰ ὄνειρά τους καὶ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴ γαλανόλευκη στὰ Ἴμια, ἀρνούμενοι νὰ δεχτοῦν ὅτι ἁπλῶς τὴν πῆρε ὁ τουρκικός… ἀέρας.
Ἡ ἐθνική μας κυριαρχία δὲν διακινδυνεύεται μόνο στὰ σύνορα μέσῳ ὑπόγειων συνεννοήσεων ποὺ γίνονται χωρὶς ἐμᾶς – γιὰ ἐμᾶς. Διακινδυνεύεται καὶ μέσα στὶς πόλεις μας, στὶς γειτονιές μας καὶ στὰ χωριά μας. Διακινδυνεύεται ὁπουδήποτε ἀποδομεῖται ἡ παράδοσή μας. Διακινδυνέυεται ὅπου ἐκτοπίζεται ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ ἕναν πολυπολιτισμικὸ «χυλὸ» ποὺ ἰσοπεδώνει τὰ γνωρίσματα αὐτῆς τῆς πατρίδας.
Σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς ποὺ ἡ κλεψύδρα τοῦ πληθυσμοῦ μας ἀδειάζει ἐπικίνδυνα καὶ ἡ ἐθνική μας ὑπόσταση ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴ μαζικὴ εἰσβολὴ ἑτερόκλητων λαῶν, ἡ μόνη συνεκτικὴ οὐσία ποὺ κρατᾶ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Ἔθνους εἶναι τὰ λάβαρα τῆς ταυτότητάς μας.
Ὅσο ἔχει νόημα νὰ ἀνεμίζει ἡ ἑλληνικὴ σημαία στὴν ἐρημιὰ μιᾶς ἀκριτικῆς βραχονησῖδας, ἄλλο τόσο καὶ περισσότερο ἔχει νόημα νὰ ἀνεμίζει στὴν ἐρημοποιημένη «Βαβυλῶνα» τῶν πόλεων μας. Ἡ 5η φάλαγγα τοῦ ἀνθελληνισμοῦ μπορεῖ νὰ ἐκτελεῖ μεθοδικὰ τὰ σχέδιά της ἐντὸς συνόρων, ὅμως εἶναι ἀδιανόητο νὰ βάζουμε κι ἐμεῖς τὸ λιθαράκι μας στὸν ἐθνικὸ ἀποχρωματισμὸ τῆς Ἑλλάδας μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ θεωροῦμε δεδομένη τὴν ἑλληνικότητά της.
Στὸ σάρωμα τῆς παγκοσμιοποίησης ποὺ βιώνουμε στὴν ἐποχή μας, κανένα ταυτοτικὸ στοιχεῖο τῆς πατρίδας μας δὲν εἶναι δεδομένο καὶ ἀσφαλὲς ἂν δὲν τὸ διεκδικοῦμε κάθε μέρα καὶ πόσο μᾶλλον στὶς ἐθνικές μας ἑορτές.
Σὲ αὐτὸν τὸν καιρὸ ποὺ οἱ ἐξουσίες λυσσοῦν γιὰ νὰ ἀποκαθηλώσουν σύμβολα καὶ ἰδανικά, ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὰ προβάλλουμε μπροστὰ στὴ «μύτη» τους. Νὰ τιμήσουμε αὐτὴ τὴ δοξασμένη σημαία σὲ πεῖσμα τῶν προσκυνημένων καὶ τῶν νερόβραστων, τῶν μισελλήνων καὶ τῶν ξενομανῶν.
Αὐτοὶ ποὺ κρύβουν τὴν ἀνθελληνικὴ μανία τους πίσω ἀπὸ τὴν ταμπέλα «σύγχρονος… πατριωτισμός», πρέπει νὰ μάθουν ὅτι τὰ αἰώνια σύμβολα δὲν ἀκολουθοῦν πολιτικὲς «μόδες». Δὲν εἶναι σύμβολα τοῦ «χθές», ἄλλα σύμβολα ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ χθὲς καὶ ἐπεκτείνονται στὸ διηνεκὲς στὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο. Τὸ παρελθὸν δὲν ἀλλάζει καὶ ἡ ἱστορία δὲν ἐκσυγχρονίζεται. Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ «ἐκσυγχρονίζει» ἕνα ἐθνικὸ σύμβολο, εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἀμνησία.
Ζοῦμε σὲ μιὰ χώρα ποὺ παρελαύνουν γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοποὺς ἕνα σωρὸ σημαῖες, ἀπὸ τῆς Οὐκρανίας μέχρι τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἀπὸ τοῦ «οὐράνιου τόξου» μέχρι τῆς Παλαιστίνης, ὅμως ἡ ἑλληνικὴ σημαία ἔχει φτάσει νὰ θεωρεῖται τεκμήριο «ἀκροδεξιοῦ». Ἔ ὄχι λοιπόν, δὲν θὰ ἐνδώσουμε ποτὲ σὲ αὐτὴν τὴ μηδενιστικὴ παράνοια.
Ἄλλοι κόπτονται γιὰ τὴ «διαφορετικότητά» τους στὰ δικαιώματα τῶν… ὑπογαστρίων, ἐμεῖς ἂς προβάλλουμε τὴ διαφορετικότητά μας στὴν πατρίδα ποὺ ἀγαποῦμε καὶ σεβόμαστε. Ὄχι μὲ ὁποιαδήποτε αἴσθηση ἀνωτερότητας, οὔτε μὲ διάθεση ἐχθρότητας καὶ σύγκρουσης, ἄλλα γιὰ νὰ δηλώσουμε παρόντες καὶ ἐνάντιοι σὲ αὐτὴν τὴν προσπάθεια οὐδετεροποίησης τοῦ Ἔθνους.
Ψηλὰ οἱ σημαῖες λοιπόν!
