Δημογραφικός θάνατος: Ἡ Ἑλλάδα πέταξε στά σκουπίδια τό δῶρο τῆς ζωῆς καί πλέον ἔχει τό χαμηλότερο ρυθμό ἀναπαραγωγής σέ ὅλη τήν Εὐρώπη!
Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ἡ Ἑλλάδα αὐτοκτονεί δημογραφικά ὅσο ἐλάχιστες χῶρες διεθνῶς -Χάνοντας τήν ταυτότητά μας, χάσαμε καί τό νόημα νά κρατήσουμε ὄρθια τή χώρα.
Ὁ πληθυσμός στήν Ἑλλάδα ἔχει ἀρχίσει νά μειώνεται σέ ἀπόλυτα νούμερα ἀπό τό 2010. Πλέον οἱ θάνατοι εἶναι περισσότεροι ἀπό τίς γεννήσεις. Ἐνῶ τό 2010 καταγράφηκαν 114.766 γεννήσεις ἔναντι 109.084 θανάτων δέκα χρόνια ἀργότερα καταγράφηκαν 84.717 γεννήσεις ἔναντι 131.084 θανάτων. Στή χώρα μας ὁ ρυθμός ἀναπαραγωγής εἶναι ὁ χαμηλότερος στήν Εὐρώπη καί ἕνας ἀπό τούς χαμηλότερους παγκοσμίως. Ἐνῶ τό ὅριο σταθερότητας ἀναπαραγωγής εἶναι 2,1 παιδιά ἀνά γυναίκα, στήν Ἑλλάδα εἶναι 1,3.
Αὐτά εἶναι τά λόγια τοῦ ὁμότιμου καθηγητῆ τοῦ….Πανεπιστημίου Πειραιῶς καί ἐπί κεφαλῆς τῆς ἐρευνητικῆς ὁμάδας τῆς ἐπικείμενης μελέτης γιά τό θέμα «τῆς ὑγιοῦς καί ἐνεργούς γήρανσης στήν Ἑλλάδα», Μιλτιάδη Νεκτάριου στή διάρκεια ἐκδήλωσης γιά τό δημογραφικό, τήν ὑπογεννητικότητα καί τή γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ πού διοργάνωσε ὁ Ἰατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης στό πλαίσιο τῆς 87ης ΔΕΘ.
Δέκα χρόνια σκληρών μνημονίων, δύο χρόνια πανδημικοῦ ἀπολυταρχισμοῦ, ἐνάμισος χρόνος διεθνούς ἀναταραχής λόγῳ τῆς εἰσβολῆς τῆς Ρωσίας στήν Οὐκρανία, καί δεκαετίες καλλιέργειας τῆς κουλτούρας τοῦ ἀτομικισμοῦ στήν ἑλληνική κοινωνία, μᾶς ἔφεραν σήμερα στό σημεῖο νά ἔχουμε τόν ταχύτερο δημογραφικό θάνατο σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη. Δύο γονείς γερνάνε καί πορεύονται πρός τή δύση τῆς ζωῆς τους, ἀφήνοντας πίσω τους 1,3 παιδιά ὡς μέσο ὅρο. Νά τό ποῦμε τελείως ὠμά γιά νά συνειδητοποιήσουμε τό δράμα τῆς πατρίδας μας; Γιά κάθε κλάμα νεογέννητου στό μαιευτήριο, ἀντιστοιχούν 2 ταφόπλακες στό κοιμητήριο.
Τά στοιχεία μιᾶς μελλοθάνατης πατρίδας
Γιά τό 2021, ἡ ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε 85.346 γεννήσεις καί 143.919 θανάτους. Ἡ φυσική μεταβολή τοῦ πληθυσμοῦ μόνο γι’ αὐτό τό ἔτος ἦταν 58.573 λιγότεροι ἄνθρωποι. Δηλαδή μέ αὐτό τό ἀρνητικό ἰσοζύγιο χάνουμε κάθε χρόνο μία πόλη μέ μέγεθος ἀντίστοιχο τῆς Ξάνθης, τῆς Καλαμάτας, τοῦ Ἀγρινίου, τῆς Ἀλεξανδρούπολης ἤ τῶν Χανίων. Κάθε πρωτοχρονιά πού παρακολουθοῦμε τά πυροτεχνήματα στόν οὐρανό καί εὐχόμαστε… «καλή χρονιά», ὁ «γέρος χρόνος» φεύγοντας, ἔχει πάρει μαζί του τόν πληθυσμό μιᾶς ὁλόκληρης πόλης, κλειδώνοντας τήν στό χρονοντούλαπο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας.
Ἄν προσθέσουμε δέ καί τό γεγονός ὅτι ἕνα σημαντικό μέρος τῶν γεννήσεων προέρχεται ἀπό ἀλλοδαπούς, καταλαβαίνει κανείς ὅτι τά νούμερα γιά τήν μείωση τοῦ γηγενούς πληθυσμοῦ εἶναι ἀκόμα πιό ἐφιαλτικά. Νά προσθέσουμε ἀκόμη ὅτι οἱ Ἕλληνες πού μετανάστευσαν στό ἐξωτερικό ἀπό τό 2010 ἕως σήμερα εἶναι γύρω στούς 500.000, μέ ὅτι συνεπάγεται αὐτό γιά τή μείωση τοῦ ἀπόλυτου ἀριθμοῦ γεννήσεων στήν Ἑλλάδα. Τά σημάδια τοῦ δημογραφικοῦ μας θανάτου εἶναι πρόδηλα, χρόνο μέ τόν χρόνο πλέον. Ἡ ἐπαρχία ἐρημώνει καί τό ὑπουργεῖο Παιδείας ἀνακοινώνει κάθε χρόνο σπαρακτικές λίστες μέ δεκάδες νηπιαγωγεία καί δημοτικά πού βάζουν λουκέτο, εἰδικά σέ ἐθνικά εὐαίσθητες περιοχές ὅπως ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καί τά ἀκριτικά νησιά μας. Καί ἔχουμε πεί ὅτι ὅπου κλείνει ἕνα σχολεῖο, μπαίνει ἀκόμα ἕνα καρφί στό φέρετρο τοῦ ἔθνους.
Σύμφωνα μέ τά στοιχεία τῆς ΕΛΣΤΑΤ καί πάλι, οἱ θρησκευτικοί γάμοι τό 2010 ἦταν 30.327 στό σύνολό τους. Ἕντεκα χρόνια μετά, τό 2021, οἱ θρησκευτικοί γάμοι πού ἔγιναν στήν Ἑλλάδα ἦταν 18.487. Μιλάμε γιά μείωση περίπου 40%! Ἀσφαλῶς πρέπει νά συνυπολογιστεί ὅτι τό 2021 ἦταν μιά χρονιά εἰδικῶν συνθηκών λόγῳ τῆς πανδημίας, ἄλλα καί πάλι δέν παύει νά φαίνεται μιά δραματική μείωση τῶν θρησκευτικῶν γάμων, ἀφοῦ καί τό 2019 (δηλαδή πρίν τό ξεκίνημα τῆς πανδημίας) ὁ ἀριθμός τους ἦταν 23.278.
Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ὅτι ἐνῶ μικρή μείωση παρουσιάζουν καί οἱ πολιτικοί γάμοι (22.272 τό 2021, ἔναντι 26.011 τό 2010), στόν ἀντίποδα τά σύμφωνα συμβίωσης παρουσιάζουν μιά πολύ θεαματική αὔξηση! Ἀπό τά 2.611 σύμφωνα συμβίωσης πού συνήφθησαν συνολικά τό 2015 ὅταν καί ψηφίστηκε ὁ σχετικός νόμος, τό 2021 ἔφτασαν τά 11.550, ἐνῶ ἡ αὐξητική τάση τους δέν ἐπηρεάστηκε καθόλου στά χρόνια τῆς πανδημίας! Μέσα σέ μόλις ἕξι χρόνια, ὑπερτετραπλασιάστηκε ὁ ἀριθμός τους!
Γιατί ὁ ἑλληνικός λαός «ἀγκαλιάζει» τόσο ἔνθερμα τά σύμφωνα συμβίωσης καί ἐγκαταλείπει τό ἱερό μυστήριο τοῦ γάμου; Μά γιατί τό σύμφωνο συμβίωσης ἐναρμονίζεται ἀπόλυτα μέ τήν κουλτούρα τοῦ «παρτακισμοῦ» πού ἔχει ἐγκολπωθεῖ ἡ κοινωνία μας. Νά πάρω ὅτι περισσότερο μπορώ ἀπό τόν σύντροφό μου, μέ τίς λιγότερες – δυνατόν – θυσίες, μέ τή λιγότερη «ἔκθεση» τοῦ ἑαυτοῦ μου, μέ τίς λιγότερες δεσμεύσεις, τήν περισσότερη ἐλευθερία καί τίς περισσότερες «ἐξόδους διαφυγής».
Τί μᾶς δείχνουν τά παραπάνω στοιχεία λοιπόν; Ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ἀπό τό κράτος καί τό ἐγωκεντρικό μοντέλο ζωής πού υἱοθέτησε ὁ Ἕλληνας, εἶναι οἱ κύριοι παράγοντες πού δημιουργούν τήν τέλεια δημογραφική «καταιγίδα» πού σαρώνει τήν πατρίδα μας.
Μιά ζωή χωρίς Θεό καί χωρίς νόημα
Ὁ παράγοντας πού δρά πιό ἀρνητικά στή βιολογική ἀνανέωση τοῦ πληθυσμοῦ, εἶναι ἀναμφισβήτητα ὁ ἀτομοκεντρισμός. Συνηγορεί ὑπέρ αὐτοῦ, τό γεγονός ὅτι ὑπῆρξαν ἐποχές πού στήν Ἑλλάδα ἐπικρατοῦσε πολύ περισσότερη ἀνασφάλεια, πολύ περισσότερη φτώχεια, πολύ πιό ἀνίσχυρο κράτος, κι ὅμως οἱ ἀριθμοί τῶν γεννήσεων ἦταν θεαματικοί. Γιά παράδειγμα τό 1940 ἐν μέσῳ πολέμου, ἡ Ἑλλάδα εἶχε 179.500 γεννήσεις, ἔναντι 93.830 θανάτων, δηλαδή αὔξηση πληθυσμοῦ κατά 85.670 ἀνθρώπους. Ὀκτώ δεκαετίες μετά, ἔχοντας ἀσυγκρίτως καλύτερη ποιότητα ζωής καί μεγάλη αὔξηση τοῦ προσδόκιμου ζωής, φτάσαμε νά ἔχουμε μείωση πληθυσμοῦ κατά σχεδόν 60.000 ἀνθρώπους ἀνά ἔτος.
Γιατί; Διότι ἀπό λαός συλλογικής συνείδησης, μετατραπήκαμε σέ λαό ἀπό ὀχυρωμένες μονάδες. Τό κάθε ἄτομο γίνεται τό κέντρο τοῦ κόσμου, ἐνῶ ὁ τροχός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι ἔτσι κατασκευασμένος ὥστε νά γυρίζει μόνο ὅταν ἔχει τόν Θεό στό κέντρο του. Τή θέση τῆς πραγμάτωσης τῆς ἀποστολῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ σχέση μέ τόν Θεό, μέ τούς συνανθρώπους του καί τήν πατρίδα του, τήν ἀντικατέστησε ἡ ἠδονοκρατία. Μέ τήν ἀναζήτηση σαρκικής ἡδονῆς νά γίνεται ἐν πολλοίς τό μοναδικό νόημα στή ζωή. Τό ἀποτέλεσμα; Μιά κενή ὕπαρξη πού πορεύεται ἀπό τήν κούνια ἕως τόν τάφο προσπαθῶντας μάταια νά γεμίσει ἕνα ἀπύθμενο ἐσωτερικό κενό.
Στά ἀμείλικτα ἐρωτήματα: «ἀπό ποῦ ἤρθα, ποιός εἶμαι, τί ἤρθα νά κάνω σέ αὐτή τή ζωή, τί θά γίνω μετά τόν θάνατο;», ἡ ἀπάντηση εἶναι τό «ναρκωτικό» της κατανάλωσης τῶν παθών πού καταλαγιάζει στιγμιαία τήν ὀδύνη τῆς ὑπαρξιακῆς κενότητας. Οἱ ὑπαρξιακές ἀναζητήσεις ἔχουν γίνει ἀποκρουστικές γιά τόν ἄνθρωπο πού προτιμά πλέον νά μήν ἀναγνωρίζει καμία ὀντολογική διάσταση στόν ἑαυτό του, ἄλλα νά ἀπαρνεῖται ἀκόμα καί τή πολιτική του διάσταση ὡς κοινωνικό ὀν πού καλεῖται – ὑποτίθεται – νά προσφέρει κάτι θετικό στό κοινωνικό σύνολο.
Καί τί πιό θετικό ὑπάρχει ἀπό τό νά προσφέρεις τήν ἴδια τή ζωή μέ τή γέννηση ἑνός παιδιοῦ (ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καί ἄλλοι σημαντικότατοι τρόποι προσφοράς); Ὅμως ἡ φιλαυτία, ἡ ἔλλειψη ἀγάπης καί ἡ ἔλλειψη πίστης στραγγαλίζουν τήν ἴδια τή βιολογική μας συνέχεια. Χωρίς τήν πίστη στόν Θεό, ξεθωριάζει κάθε νόημα γιά νά ἀνταποκριθεῖ ὁ ἄνθρωπος στά κελεύσματα τῆς ζωῆς. Καί ἄν ἀνταποκρίνεται, ἐν πολλοίς τό κάνει μηχανικά ἤ γιά λόγους αὐταρέσκειας καί ὑπερηφάνειας. Δηλαδή τά παιδιά γίνονται προέκταση τοῦ ἐγωισμοῦ μας.
Ἡ πρόνοια καί ἡ προσφορά τοῦ Θεοῦ στό δῶρο τῆς ζωῆς ἐξορίζεται ὡς ἀνεπιθύμητη ἀπό τήν κοινωνία μας, καί οἱ γεννήσεις μπαίνουν σέ ἕνα πλαίσιο βιομηχανοποίησης. Τό «ἐργοστάσιο» τῆς ἀπληστίας τῶν ἀνθρώπων, παράγει ζωές μέ τό «σταγονόμετρο», ἴσα – ἴσα γιά νά ἱκανοποιεῖται ἡ ματαιοδοξία τους. Καταχραστήκαμε τό δῶρο τῆς ζωῆς πού ἁπλόχερα μᾶς ἔδινε ὁ Θεός καί τό κάναμε σπάνιο ἔκθεμα στή βιτρίνα μιᾶς κοινωνίας πού πεθαίνει…
