Δερβιτσάνη Βορείου Ηπείρου: Οι λυγμοί του κλαρίνου αποδίδουν το ηπειρώτικο μοιρολόι
Ηπειρώτισσα γη…
Σε ξαναβρίσκω μέσα στου τσάμικου τα βήματα,
στα πανηγύρια να γλεντάς ολημερίς,
και να κερδίζεις μέσα στο χρόνο τα στοιχήματα,
μ’ένα κλαρίνο σταυροπόδι καταγής.
~Κώστας Νέος
Είναι ιδιαίτερη η στιγμή όταν πρέπει σαν νεολαία να σφραγίσουμε ακόμη ένα πανηγύρι. Είναι αυτό το αντάμωμα των γενεών, φίλων και συγγενών που το περιμένουμε κάθε χρόνο με ανυπομονησία.
Και με ποιον τρόπο το κάνουμε;
Με τον δικό μας χορό της νεολαίας ο οποίος ξεκινάει με μοιρολόι.
Τα ηπειρωτικά μοιρολόγια αντικατοπτρίζουν γεγονότα από τον βίο του καθενός και μιλούν στην ψυχή μας.
Αν και η μάστιγα της ξενιτιάς δέρνει καθημερινώς τον τόπο μας, εμείς επιλέγουμε πάντα να ξεκινούμε τον χορό μας με μοιρολόι του θανάτου.
Όχι όμως τυχαία…
Αναμφίβολα, κάθε χρόνο έχουμε τους δικούς μας «αποχαιρετισμούς». Η αίσθηση της απουσίας αγαπημένων προσώπων από κοντά μας την ημέρα αυτή, γίνεται πιο έντονη.
Το μοιρολόι είναι ο ομφάλιος λώρος της επίγειας με την ουράνια ζωή και η μουσική ατμόσφαιρα καταφέρνει να μπολιάσει τα συναισθήματα με τους λυγμούς του κλαρίνου.
Αναγκάζει την μνήμη να βουτήξει στο παρελθόν και ας πνίγεται στον καημό και αναστεναγμό. Υποχρεώνοντας την να βγάλει τις αναμνήσεις στην επιφάνεια του μυαλού.
Τα μάτια βουρκώνουν.
Η καρδιά μας πλημμυρίζει…
Δάκρυα χαράς και λύπης ξεσπάνε.
Τι μένει όμως όταν σταματήσει το μοιρολόι;
Ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας για όλα αυτά που περάσαμε μαζί τους, αλλά και για την αίσθηση πως ήταν έστω και για λίγο εκεί κοντά μας. Από την άλλη, το χαμόγελο είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τη ζωή και ψυχική δύναμη.
Όλα αυτό, γιατί οι Ηπειρώτες ξέρουμε να γλεντούμε, αλλά ξέρουμε και να πενθούμε!
