«Το τελευταίο αντίο στη Darya» από τον Dugin
Γράφει ο Νίκος Βοματίδης
Παρακάτω παραθέτουμε τον λόγο του Αλεξάντρ Ντούγκιν από το πολιτικό μνημόσυνο εις μνήμην της Ντάρια, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 23 Αυγούστου από τον τηλεοπτικό σταθμό Οστάνκινο της Μόσχας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο μας να τιμήσουμε με τη σειρά μας τη μνήμη όσων «έφυγαν» πολεμώντας το τέρας της παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής αποικιοκρατίας, όπως και τους πάσης φύσεως συνοδοιπόρους τους (φιλελεύθερους, δεξιούς και νεοναζί).
.«Το τελευταίο αντίο στη Darya» από τον Dugin
μτφρ. Νίκος Βοματίδης
«Ήθελα να μεγαλώσω την κόρη μου με τον τρόπο που εγώ βλέπω τον ιδανικό άνθρωπο. Πρώτα απ’ όλα με Πίστη: πέρασε όλη την παιδική της ηλικία σε ορθόδοξες κατασκηνώσεις και πήγαινε στην εκκλησία. Αυτό είναι σημαντικό, αλλά ήθελα επίσης να είναι ένας έξυπνος ορθόδοξος άνθρωπος, γι’ αυτό και η μητέρα της και εγώ τη συμβουλεύσαμε να γίνει φιλόσοφος. Και έγινε φιλόσοφος. Δεν μπορώ να πω αν είναι βαθιά σαν φιλόσοφος. Αλλά προσπάθησε να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα, ίσως αποκαλύψει πράγματα που δεν έχουμε δει, που δεν έχουμε προσέξει.
Από την παιδική της ηλικία οι πρώτες της λέξεις, τις οποίες φυσικά δεν της μάθαμε, ήταν “Ρωσία”, “η δύναμή μας”, “ο λαός μας”, “η αυτοκρατορία μας”. Και αυτό είναι που την έκανε τόσο τέλεια. Μέσα από δύσκολες δοκιμασίες, έγινε πολύ καλύτερος άνθρωπος από εμάς.
Στην οικογένειά μας ήταν πάντα, από την αρχή, καθιερωμένο: πρέπει να γίνεις καλύτερος, πρέπει να γίνεις ανώτερος, πρέπει να γίνεις γενναιότερος, πρέπει να γίνεις εξυπνότερος, πρέπει να γίνεις τελειότερος. Δεν την επαινούσαμε και υπέφερε. Είπαμε: αυτό είναι ένα ελάττωμα, γίνε καλύτερη, καλύτερη, ανώτερη. Και ίσως το παρακάναμε. Δεν φοβόταν, πραγματικά. Και την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο Φεστιβάλ Παράδοσης, μου είπε: «Θέλω να είμαι με τους ανθρώπους μου, με τη χώρα μου, θέλω να είμαι στο πλευρό των δυνάμεων του φωτός, αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα».
Στην τελευταία μου συνάντηση με σας, σας είπα ότι η ιστορία είναι μια μάχη μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ του Θεού και του αντιπάλου του. Και η πολιτική μας κατάσταση, ο πόλεμός μας στην Ουκρανία, αλλά όχι με την Ουκρανία, είναι επίσης μέρος αυτού του πολέμου. Του φωτός και του σκότους. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Και όταν φεύγαμε, ένα λεπτό πριν από τον θάνατό της, τον θάνατο που έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια μου, έπαιζε το τραγούδι του Άκιμ Απάτσεφ, “Στο Αζοφστάλ θάψανε τους δαίμονες”. Ήθελε να το ακούσει, αλλά φύγαμε νωρίς. Τίποτα δεν θα άλλαζε.
Η ζωή της -αυτό είναι το εντυπωσιακό- ήταν σημαντική, ήταν δύσκολη, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν νέο κορίτσι, ότι δεν έζησε ούτε τριάντα χρόνια, ότι έφυγε, αλλά κινήθηκε στη γραμμή αυτής της λογικής, που έγινε και η δική της λογική. Είμαι πολύ ευγνώμων και συγκινημένος: Δεν πίστευα ότι την ήξεραν και την αντιμετώπιζαν με αυτόν τον τρόπο.
Ήταν αυτό που ήταν. Πόση διπροσωπία υπάρχει στη ζωή μας, πόση δειλία, και εκείνη δεν ήταν έτσι, είχε ακεραιότητα, είχε μεγαλώσει έτσι, και ο τρόπος της είναι ένα απίστευτο επιχείρημα, το πιο τρομακτικό, ίσως τερατώδες, σπαρακτικό επιχείρημα ότι είχε δίκιο. Ότι αυτός ήταν ο δρόμος που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Έτσι δεν θα ήθελε μια διαφορετική μοίρα, μια διαφορετική ζωή.
Της άρεσε η φήμη που της έλειπε, ήταν υποτιμημένη. Και τώρα, όταν ο Πρόεδρος της απένειμε το «Βραβείο Ανδρείας», ακούω πόσο χαρούμενη είναι, πώς λέει: “Βλέπεις, μπαμπά, πόσο καλή είμαι, και το είπες εσύ”. Να αγαπάς τη φήμη για τις καλές της πλευρές: τι κακό έχει αν είναι ελαφριά; Όχι για την άλλη πλευρά. Αν πέσεις στο βωμό της πατρίδας σου, της πίστης σου, της αλήθειας σου, τι κακό έχει αυτό, αν σου δίνουν τα εύσημα, αυτό είναι το σωστό.
Λυπάμαι, δεν μπορώ να μιλήσω, είμαι απλά πολύ ευγνώμων σε εσάς, είμαι ευγνώμων σε όλους, σε όλους τους ανθρώπους μας -δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να είναι έτσι- και σε όλους όσους ήρθαν, και σε όλους όσους απάντησαν, σε όλους όσους έγραψαν. Αποδείχθηκε ότι δεν ήξερα ποιος ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος και ο πιο στενός φίλος των άλλων.
Συγγνώμη, υποθέτω ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να πω είναι ότι για εκείνη η ζωή είχε νόημα, το νόημα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για εκείνη, ζούσε σύμφωνα με αυτό το νόημα. Αν ο τραγικός της θάνατος, η προσωπικότητά της, η ακεραιότητά της, είχε επηρεάσει κάποιον, θα είχε μόνο μια ευχή: μη με θυμάστε, μη με δοξάζετε, πολεμήστε για τη μεγάλη μας πατρίδα, υπερασπιστείτε την πίστη μας, την αγία μας Ορθοδοξία, αγαπήστε τον Ρωσικό Λαό, γιατί πέθανε για τον λαό, πέθανε για τη Ρωσία στο μέτωπο, και το μέτωπο είναι εδώ. Όχι μόνο εκεί, αλλά και εδώ, μέσα στον καθένα από εμάς.
Το υψηλότερο τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από το τελικό αποτέλεσμα, από τη νίκη. Έζησε την ώρα της νίκης και πέθανε την ώρα της νίκης. Η ρωσική μας νίκη, η αλήθεια μας, η Ορθοδοξία μας, η χώρα μας, η δύναμή μας».
