Παττακός: «’Εδωσα υπηκοότητα στους τσιγγάνους»
Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Τις τελευταίες ημέρες λόγω του άρθρου μου για τον ανδριάντα που έστησε η 21η Απριλίου για προς τιμήν του Ελευθερίου Βενιζέλου έχουν ανοίξει πολλές συζητήσεις με αρκετούς ανθρώπους του πατριωτικού χώρου. Η αλήθεια είναι, κι αυτό δεν το περίμενα, ότι ως τώρα κανένας δε μου έχει μιλήσει θετικά για την δικτατορία και τα αποτελέσματα αυτής τα οποία κληρονομήσαμε. Πριν δυο μέρες ρώτησα έναν ακόμα άνθρωπο τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα και τον θεωρώ σοβαρό. Μου απάντησε ότι έχει τη χειρότερη γνώμη για την δικτατορία των Απριλιανών και δεν έμεινε μόνο εκεί. Μέσα σε όλα όσα μου ανέφερε εν τάχει ήταν και το ότι οι Απριλιανοί έδωσαν ιθαγένεια στους τσιγγάνους. Το συγκεκριμένο μου φάνηκε απίστευτο και είχα σκοπό να το ψάξω. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω καμία έρευνα επί του θέματος, αφού τις μέρες αυτές ερευνώ και μελετώ τα βιβλία του Στυλιανού Παττακού, τα οποία εμπιστεύομαι ως πρωτογενείς πηγές.
Άλλωστε ο στρατηγός Παττακός ήταν πάντα ειλικρινής σε βαθμό επικίνδυνο, όπως αναφέρει κι ο ίδιος πολλές φορές στα βιβλία του ότι του είχε πει ένας διοικητής του. Συγκεκριμένα: «Δέv λησμονώ τόv χαρακτηρισμόv “είλικριvής είς βαθμόv έπικίvδυvοv”, τόv όποίοv μου εχει δώσει προϊστάμενός μου … δι’ ο καί επιφυλάσσω είς έαυτόv τό δικαίωμα vά άρκεσθώ είς αύτά! (Ημέραι και έργα, σελ.490)
Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο του με τίτλο «Γενναίοι ως Έλληνες», όπου εξιστορεί δια αλληλογραφίας στον Δήμο Λεβιθόπουλο την ιστορία του Έπους του 1940 και εξυμνεί τον Ιωάννη Μεταξά, ξαφνικά κάνει μια παρένθεση και ομολογεί το απίστευτο: «Ως Υπουργός Εσωτερικών έδωσα υπηκοότητα στους τσιγγάνους». Παραθέτω επακριβώς το επίμαχο απόσπασμα από το βιβλίο του Παττακού:
«Συγκινήσεις τότε! Τώρα! Μαύρη απελπισία, μαύρες κουκούλες μέρα μεσημέρι στό κέντρο της Αθήνας, εμάς ευτυχώς, δέv μας καταδέχονται οί ήρωες της «μαλακίας καί πάσης βλακείας» κουκουλοφόροι των ‘Εξαρχείων καί του Κολωvακίου. Μας προτιμουv οί τσιγγάvοι της Άγίας Βαρβάρας, είς τούς όποίους ώς Υπουργός ‘Εσωτερικών, τήv περίοδον της Έθvικής ‘Επαναστάσεως 21ης Απριλίου 1967 – 1973, έδωσα Έλληvικήv ύπηκοότητα καί αντί γιά ευχαριστώ, τρεις εξ αύτωv, λίαν προσφάτως απεπειράθησαv vά μέ ληστεύσουv στό σπίτι πού κάθομαι καί απήτησαv χρήματα! Έτηλεφώvησα στό 100 καί ταχύτατα εντός δέκα λεπτών, κατέφθασαν δύο αστυνομικοί, ό εις Άρχιφύλαξ, όμως οί τρεις είχαv φύγει Περιέργως, ό εις εμπήκε στή σάλα, ό άλλος στήv κρεββατοκάμαρα καί ό αγριώτερος, στό γραφείοv μου! Αύτός έψαξε κατ’ ευθείαv τό συρτάρι των χρημάτων της συντάξεώς της … χήρας συζύγου μου αφού της xoρηγoύv μόνον τά πέντε δέκατα όλοκλήρου της συντάξεως, πού δέv Λαμβάνω ώς … αποβιώσας. Τό τραγικώτεροv όλωv: άπαvτες οί εμπvευσταί καί οί «πάτροvές» των τούτου του αθλίου νόμου, «ώς ουτος vά έχει αποβιώσει» έχουν αποβιώσει, καί ό μόνος ό όποιος ζει είμαι εγώ ό κατ’ αύτούς αποβιώσας! Συγγνώμην φίλε Δήμο διά τήv μεγάληv παρέvθεσιv, μέ επαναφέρετε αυστηρώς είς τήv τάξιν, ακολουθώ ευπειθώς καί επανέρχομαι είς τά ήρωικά κατορθώματα της ίδιαιτέρας μου πατρίδος.» (Παττακός, Γενναίοι ως Έλληνες, σελ.148)
Θα ξαναπώ ότι ο Στυλιανός Παττακός μου είναι συμπαθής ως άνθρωπος και τον θεωρώ έναν από τους αγνότερους που πέρασαν από την νεοελληνική ιστορία. Ευσεβέστατος χριστιανός, μετριόφρων, ειλικρινής σε βαθμό επικίνδυνο όπως προανεφέρθη, τίμιος και αλτρουιστής. Αλλά έκανε λάθη σημαντικά. Έστησε το πρώτο άγαλμα στον εθνικό ολετήρα Ελευθέριο Βενιζέλο, τον ηγέτη των αστών, και έδωσε υπηκοότητα στους τσιγγάνους. Καλό είναι να τα λέμε όλα και να μην κρύβουμε τίποτα. Κληρονομήσαμε τα αγάλματα του Βενιζέλου και την εγκληματικότητα των τσιγγάνων που νομιμοποίησε η 21η Απριλίου. Εγκληματικότητα που την βίωσε κι ο ίδιος ο Παττακός.
Σχόλιο Ρωμιού: Διαχωρίζομε κάπως την θέση μας σε σχέση με τον αξιότιμο αρθρογράφο τον οποίο εκτιμούμε βαθύτατα. Ο στρατηγός Πατακός γράφει ότι έδωσε υπηκοότητα στους τσιγγάνους. Όχι όμως ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ! Σήμερα δίνουν ιθαγένεια στον κάθε λαθροεισβολέα. Η ιθαγγένεια ΔΕΝ αποκτάται δια παραχωρήσεως, αλλά είναι γνώρισμα από της γεννήσεως. Το “Αθίγανος” αναφερόταν ως μειονότητα που ζούσε και στην Ελλάδα από αιώνων. Είναι ένας λαός χωρίς πατρίδα που ζει διασκορπισμένος σε πολλές χώρες της Ευρώπης και που καταδιώκεται διαχρονικά και ποικιλοτρόπως. Δεν μπορεί να απελαθεί, διότι δεν έχει δική του πατρίδα, δηλαδή δικό του εθνικό κέντρο. Κάπου όμως θα πρέπει να ζήσει και αυτός. Κάθε άνθρωπος έχει μία θέση κάτω από τον ήλιο. Ο αείμνηστος στρατηγός δεν έδωσε μόνον υπηκοότητα, αλλά τους έδωσε και την δυνατότητα να αποκτήσουν δίπλωμα οδηγήσεως αυτοκινήτου μόνο με προφορικές εξετάσεις και έτσι οι τσιγγάνοι παρατήσανε τα κάρα και απέκτησαν ντατσουν, μετατρεπόμενοι οι περισσότεροι σε πλανόδιους εμπόρους, αντί για πλανώδιους παραβατικούς που ήταν ως τότε. Καί χώρο μόνιμης κατοικίας τους έδωσε και δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία. Έτσι έχουν προκύψει οι διάφορες τσιγγανογειτονιές με σπίτια και όχι με τσαντήρια που ήταν έως τότε. Η σημερινή παραβατικότητα των τσιγγάνων, κάθε άλλο παρά με την απόκτηση υπηκοότητας έχει σχέση.
