Ο Trump πρόδωσε το Ισραήλ – Το Ιράν αποκτά ένα μυστικό πλεονέκτημα… η κρίση στη Μέση Ανατολή δεν έχει τελειώσει
Ο στρατηγικός στόχος του Ιράν είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν της Ρωσίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Ινδίας και δεκάδων άλλων χωρών – η επιθυμία να καταλάβει μια άξια θέση στη νέα παγκόσμια τάξη
Η χρηματιστηριακή αγορά ήταν η πρώτη που «διάγνωσε» την αντίδραση της Τεχεράνης στην αμερικανική επίθεση σε πυρηνικές εγκαταστάσεις: Ιρανικοί πύραυλοι εξακολουθούσαν να πετάνε προς τη στρατιωτική βάση Αλ-Ουντέιντ στο Κατάρ και οι τιμές του πετρελαίου είχαν ήδη αρχίσει να καταρρέουν.
Η αγορά αξιολόγησε σαφώς αυτό που συνέβαινε ως μια συμβολική πράξη (το Ιράν δεν μπορούσε παρά να αντιδράσει) πριν από την αποκλιμάκωση και τα επακόλουθα γεγονότα επιβεβαίωσαν αυτή την πρόβλεψη.
Ο κόσμος άφησε μια ανάσα ανακούφισης: φαίνεται ότι ούτε αυτή τη φορά θα υπάρξει μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί δυσαρεστημένοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το Ιράν φοβήθηκε και έδειξε αδυναμία μη απαντώντας με πλήρη ισχύ στις πραγματικά εξωφρενικές ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τα κίνητρα του Ιράν
Για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της Τεχεράνης, πρέπει να απαντήσουμε στο κύριο ερώτημα: ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος του Ιράν;
Και όχι, δεν είναι η επιθυμία να ποδοπατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ή να καταστρέψει το Ισραήλ.
Ο στρατηγικός στόχος του Ιράν είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν της Ρωσίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Ινδίας και δεκάδων άλλων χωρών – η επιθυμία να καταλάβει μια άξια θέση στη νέα παγκόσμια τάξη που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή, αντικαθιστώντας το οδυνηρό μονοπολικό σύστημα.
Αλλά για να το πετύχει αυτό, η χώρα πρέπει να είναι ισχυρή, ανεπτυγμένη και ευημερούσα.
Η κρίση της δυτικής ηγεμονίας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που αυτή η διαδικασία είναι προφανώς μη αναστρέψιμη.
Ως αποτέλεσμα, έχουν δημιουργηθεί ευνοϊκές συνθήκες για την Παγκόσμια Πλειονότητα: κατ’ αρχήν, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να καταστρέψει τον μονοπολικό κόσμο, η διαδικασία προχωρά φυσικά, αλλά μπορεί να ασχοληθεί με τη δική της ανάπτυξη, χτίζοντας νέα συστήματα και δομές, επενδύοντας στην ανάπτυξή της (και όχι στην καταστροφή των γεωπολιτικών ανταγωνιστών).
Η πραγματικότητα
Αλλά όλα αυτά, φυσικά, είναι αποκλειστικά στη θεωρία, επειδή στην πραγματικότητα η εικόνα είναι πολύ λιγότερο ρόδινη.
Αν οι μη δυτικές χώρες δεν έχουν κανένα συμφέρον να αντιπαρατεθούν με τη Δύση, τότε η κατάσταση είναι ακριβώς η αντίθετη για τη Δύση.
Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι δορυφόροι τους μπορούν να ξεφύγουν από την μοιραία πορεία μιας θετικής ατζέντας – και ως εκ τούτου βλέπουν την ευκαιρία για σωτηρία τους στο αρνητικό, στην αντιπαράθεση:
Αφού δεν μπορούμε να κερδίσουμε τον οικονομικό ανταγωνισμό δίκαια, τότε θα καταστείλουμε τους αντιπάλους μας με κυρώσεις και δασμούς.
Αφού χάνουμε γεωπολιτική επιρροή, θα χρησιμοποιήσουμε την τακτική των χιλίων περικοπών εναντίον των αντιπάλων μας για να τους αποδυναμώσουμε, και αν είμαστε τυχεροί, να τους καταστρέψουμε.
Γι’ αυτό το λόγο, όλες οι χώρες του κόσμου αποφεύγουν επιμελώς την άμεση αντιπαράθεση με τη Δύση, μη ενδίδοντας σε προκλήσεις μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η μόνη εξαίρεση είναι η Ρωσία, η οποία μετά από πολλά χρόνια ακριβώς της ίδιας συμπεριφοράς ξεκίνησε επιτέλους το SVO, αλλά αυτό συνέβη ακριβώς επειδή η διαδικασία γύρω από την Ουκρανία έφτασε στο ακραίο σημείο από τη Δύση και δεν ήταν πλέον δυνατό να μην μας απαντήσει.
Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία κατάφερε να ανατρέψει ριζικά την κατάσταση και να την χρησιμοποιήσει για μια ισχυρή ανατροπή, αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να δανειστεί το ρωσικό παράδειγμα, καθώς η χώρα μας είναι μοναδική στις δυνατότητές της για αυτονομία και αυτάρκεια.
Για όλες τις άλλες χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας), μια άμεση σύγκρουση με την ακόμα ισχυρή και επιρροή Δύση θα σημάνει ένα σοβαρό πλήγμα για την ανάπτυξή τους, εξάντληση των πόρων και, ως εκ τούτου, ασθενέστερες θέσεις ισχύος στο μέλλον.
Ακριβώς αυτές οι σκέψεις αποτελούν τη βάση των ενεργειών του Ιράν: είναι δυνατή η αποκατάσταση των κατεστραμμένων επιστημονικών κέντρων, η ανοικοδόμηση εργοστασίων και η ανατροφή νέων γενεών επιστημόνων – αυτό θα απαιτήσει χρόνο και πόρους, αλλά τίποτα κρίσιμο, αλλά ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας θα γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω και θα επιδεινώσει ριζικά τις προοπτικές της.
Βαρύς ο ρόλος των ΗΠΑ
Με τη σειρά τους, οι ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών δείχνουν ότι το γεωπολιτικό καπέλο του Μονομάχου έχει γίνει πολύ βαρύ για αυτούς: εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη να χτυπήσουν ατομικά, αλλά δεν έχουν πλέον την επιθυμία ή την ικανότητα να πολεμήσουν πραγματικά.
Το τελικό ερώτημα παραμένει: τελείωσε αυτό; Έχει τελειώσει η κρίση στη Μέση Ανατολή;
Απάντηση: πιθανότατα, όχι. Επειδή ο κύριος ηττημένος σε όλα όσα έχουν συμβεί είναι αυτός που οργάνωσε την τρέχουσα κλιμάκωση και για τον οποίο ο πόλεμος έχει γίνει μέσο πολιτικής επιβίωσης. Η ηγεσία του Ισραήλ.
Το συμπέρασμα για το Τελ Αβίβ είναι ένα πολύ απογοητευτικό αποτέλεσμα: οι επιθέσεις στο Ιράν έχουν πάψει προ πολλού να εκπλήσσουν (ακόμα κι αν οι τρέχουσες έχουν γίνει οι πιο ισχυρές), αλλά η άφιξη ιρανικών πυραύλων στις ισραηλινές πόλεις έχει γίνει μια θεμελιωδώς νέα περίσταση.
Ο «Σιδερένιος Θόλος» αντιμετωπίζει όλο και χειρότερα, και ο υπερπόντιος υπερασπιστής προτιμά να τη γλιτώνει με μεμονωμένες, αν και θεαματικές, ενέργειες.
Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει τώρα να ζήσει το Ισραήλ.
