Μια κυβέρνηση αποσύνθεσης και πολιτικού κυνισμού
Είναι η πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση που το κυβερνών κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, χάνει σε διάστημα λιγότερο των 30 μηνών περισσότερο από το 50% της εκλογικής του δύναμης, η οποία έφτασε το 41% στις εκλογές του 2023. Και το εντυπωσιακό είναι πως αυτό δεν συμβαίνει εν μέσω μιας σφοδρής πολιτικής μάχης ή απέναντι σε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Αντιθέτως, η Ν.Δ. καταρρέει δημοσκοπικά ενώ το δεύτερο κόμμα παραμένει σταθερά καθηλωμένο, πάνω από 10 μονάδες πίσω. Πρόκειται για κατάρρευση εσωτερική, που γεννιέται από την ίδια την ψευδαίσθηση ισχύος, την πολιτική αλαζονεία και τη συνειδητή εγκατάλειψη αρχών και αξιών.
Οι βασικές ιδεολογικές δεξαμενές της πολιτικής ιστορίας –η συντηρητική Δεξιά, η σοσιαλδημοκρατία και η παραδοσιακή Αριστερά– έχουν πάψει να τροφοδοτούν τη σημερινή κυβερνητική Νέα Δημοκρατία. Το κυβερνών σχήμα που παρουσιάζεται ως Κεντροδεξιά στην πραγματικότητα είναι αποκομμένο από τη Δεξιά, τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε πολιτική φιλοσοφία. Ούτε στη σύνθεσή της, ούτε στο Μέγαρο Μαξίμου, ούτε στην κοινωνία εκφράζει τις αρχές μιας λαϊκής, πατριωτικής, φιλελεύθερης Δεξιάς. Προς τα δεξιά της έχει διαμορφωθεί ένα εκλογικό ποσοστό περίπου 22%, αποτελούμενο από αναποφάσιστους ή ψηφοφόρους μικρότερων κομμάτων, δηλαδή ένα σώμα πολιτών μεγαλύτερο από την ίδια τη Ν.Δ.
Αυτό που κυβερνά σήμερα δεν είναι η Δεξιά. Είναι ένα ακροκεντρώο μόρφωμα, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένα τεχνητό πολιτικό υβρίδιο που εμφανίστηκε εξωκοινοβουλευτικά το 2019 και αργότερα εισήλθε στο Κοινοβούλιο ως ηγετική δύναμη, χωρίς να έχει σαφή ιδεολογική βάση. Ένα προσωπικό πολιτικό project που συγκροτείται από πιστούς νεοφιλελεύθερους, τεχνοκράτες των Βρυξελλών και θιασώτες της ευρωπαϊκής ελίτ, η οποία έχει οδηγήσει την ίδια την Ευρώπη σε εσωτερική φθορά και αποδιάρθρωση. Είναι οι υποστηρικτές μιας πολιτικής που μοιράζει φορολογικό προνόμιο στο 1/3 των πολιτών και εξευτελιστικά επιδόματα στους υπόλοιπους, θυμίζοντας μετακομμουνιστικά κράτη σε διαδικασία μετάβασης.
Η σημερινή Ν.Δ. δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο ιδρυτής της παράταξης δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά από τον κ. Μητσοτάκη στην πρόσφατη εκδήλωση για τα 51 χρόνια της Ν.Δ. που διοργάνωσε η ΟΝΝΕΔ. Οι «νέοι» κυβερνώντες είναι μια ετερόκλητη ομάδα χωρίς σταθερό ιδεολογικό προσανατολισμό: πρώην κνίτες, πρώην ακροδεξιοί, πολιτικά ορφανά του Κώστα Σημίτη και «νέου τύπου» πασόκοι χωρίς πατρίδα. Τους ενώνει ένα μόνο πράγμα: η εξουσία. Και τη διαχειρίζονται σαν λάφυρο, όχι σαν εθνική αποστολή.
Αυτή η αντίληψη εξουσίας έχει γεννήσει το σημερινό τέλμα. Η χώρα βυθίζεται σε σκάνδαλα που δεν είναι τυχαία, αλλά προκύπτουν με μηχανισμό: με υπουργικές αποφάσεις, χωρίς υπουργική ευθύνη. Και το μεγαλύτερο χρηματοδοτικό εργαλείο των τελευταίων δεκαετιών, το Ταμείο Ανάκαμψης, σπαταλήθηκε σε μικρά και μεγάλα συμφέροντα, χάθηκε μέσα σε κλειστά γραφεία και σχέσεις διαπλοκής, αντί να αξιοποιηθεί για τη συνολική μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας.
Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό: τελευταία θέση στην ανακύκλωση, πρώτοι στη ρύπανση, δεύτερο πιο ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα στην Ευρώπη για τα νοικοκυριά. Χώρα χωρίς σιδηρόδρομο, χωρίς σχέδιο για το νερό, με διαλυμένη αγροτική παραγωγή. Και πάνω απ’ όλα, με μια κοινωνία που φτωχαίνει, γερνάει και εξαφανίζεται δημογραφικά, ενώ υπάρχει σε εξέλιξη ιστορική ροή ευρωπαϊκής χρηματοδότησης. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί κάποιοι θεώρησαν πως δεν έχουν αντίπαλο και ξεκίνησαν ένα πολιτικό πλιάτσικο χωρίς φραγμούς.
Ο αντίπαλος όμως υπάρχει. Δεν φαίνεται, αλλά θεριεύει. Είναι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που τους έχει γυρίσει την πλάτη, που δεν τους πιστεύει, που νιώθει βαθιά απογοήτευση και θυμό. Αυτό ήδη προκαλεί εσωτερικές τριγμούς. Βουλευτές της Ν.Δ. σκέφτονται, διστάζουν, μετρούν το πολιτικό κόστος. Γιατί η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Χρειάζεται ηγεσία με πυξίδα, όραμα και ρίζες. Χρειάζεται μια νέα πορεία, ένα νέο εθνικό σχέδιο για τη θέση της Ελλάδας στη Μεσόγειο, στη Δύση και στην Ανατολή. Μια νέα στρατηγική στις σχέσεις με ΗΠΑ και Ρωσία, μια σοβαρή πολιτική για την οικογένεια και τη δημογραφική αναγέννηση. Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται πολιτική κάθαρση. Να αποβληθούν, χωρίς έλεος, όσοι ρήμαξαν την παράταξη και την αξιοπιστία της.
Αυτή η ανατροπή δεν θα έρθει από το Κέντρο. Θα έρθει από τη Δεξιά. Όπως συνέβη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το ρεύμα του Τραμπ σάρωσε τη νεκρή ελίτ του Τζο Μπάιντεν, έτσι και στην Ευρώπη ήδη διαμορφώνεται μια αντίστοιχη δεξιά στροφή. Μια στροφή ανατροπής και σύγκρουσης με τον κοσμοπολιτισμό της φθοράς. Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: η βαθιά, γενικευμένη κρατική διαφθορά που διαλύει τις αξίες, ακυρώνει τους θεσμούς και τρώει από μέσα ό,τι έχει απομείνει από την εθνική ενότητα και συνοχή.
Η χώρα χρειάζεται έναν αποφασισμένο ηγέτη. Μια νέα πολιτική γενιά που θα αναλάβει να την επανιδρύσει, να την ξαναστήσει όρθια. Σας διαβεβαιώνω πως τα συστατικά της ανατροπής υπάρχουν. Το ερώτημα είναι ποιος θα τα ενώσει και πότε. Η ώρα πλησιάζει. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι απλώς πολιτική αλλαγή. Θα είναι ρήξη με το σάπιο χθες.
