Τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη και η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης

Ναι, το συλλαλητήριο ήταν πρωτίστως και κυρίως για τις αδικοχαμένες ψυχές. Πίσω από αυτό όμως, υπόρρητα, υφίσταται ένα συλλογικό τραύμα, μία έλλειψη πυξίδας, οράματος, κατεύθυνσης, ξεκάθαρης πορείας προς το ξέφωτο ώστε να ανακουφιστούν και όλες οι ψυχές του Ελληνικού Έθνους

Όπως αναμενόταν, τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, ξεπέρασαν κατά πολύ τα προηγούμενα και μπορεί χωρίς καμία υπερβολή να χαρακτηριστούν πρωτοφανή στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι ποικίλες προσπάθειες του άτυπου κυβερνητικού μηχανισμού να τρομοκρατήσουν τους πολίτες για να τους αποτρέψουν να συμμετάσχουν έπεσαν στο κενό.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Όπως συνήθως, η Αστυνομία εκτίμησε το πλήθος που πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας σε ένα κλάσμα του πραγματικού αριθμού. Ήμουνα στη Βασιλίσσης Σοφίας στο ύψος της Λέσχης Αξιωματικών και για πολύ χρόνο έβλεπα ένα ειρηνικό ποτάμι να κατευθύνεται προς το Σύνταγμα, αποφασισμένο να καταθέσει τη διαμαρτυρία του. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις νέους γονείς ακόμα και με μωρά σε καροτσάκια, να βλέπεις ηλικιωμένους και κάθε ηλικία, αλλά και πολίτες σχεδόν κάθε κοινωνικής τάξης.

Ποιος ήταν άραγε ο λόγος που τόσοι πολλοί Έλληνες από όλο σχεδόν το ιδεολογικό-πολιτικό φάσμα ένοιωσαν την ανάγκη να κατέβουν στους δρόμους της πατρίδας, αλλά και πόλεων του εξωτερικού, για να διαδηλώσουν την απαίτησή τους για δικαιοσύνη. Ο κύριος λόγος δεν ήταν αυτή καθ’ αυτή η τραγωδία. Προφανώς, για τη σύγκρουση υπάρχουν ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν και οι υπεύθυνοι να τιμωρηθούν. Δυστυχήματα, ωστόσο, συμβαίνουν παντού στον κόσμο, χωρίς να προκαλούν τόσο οξεία κοινωνική αντίδραση.

Η ειδοποιός διαφορά με τα Τέμπη δεν είναι μόνο η συνειδητοποίηση από την κοινωνία ότι τα τρένα δεν είναι καθόλου ασφαλή, όπως νόμιζε. Είναι κυρίως –η διακριτή από αυτή καθ’ αυτή τη σύγκρουση– επιχείρηση συγκάλυψης που άρχισε αμέσως μετά, με την καθοδήγηση του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Τριαντόπουλου, ο οποίος έχει ξεκάθαρα δηλώσει ότι μετέβη στα Τέμπη με εντολή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και όπως γνωρίζουμε, ενώ ήταν παντελώς αναρμόδιος να παρέμβει στη διαδικασία που ακολουθείται σε μία τέτοια περίπτωση δυστυχήματος, έγινε αυτός που παρανόμως διέταζε όλες τις εμπλεκόμενες κρατικές υπηρεσίες να πράξουν αντιθέτως με όσα προβλέπουν τα σχετικά πρωτόκολλα.

Τέμπη: Επιχείρηση συγκάλυψης

Οφείλω να ομολογήσω πως ο τρόπος που ξεδιπλώθηκε η επιχείρηση συγκάλυψης εντυπωσιάζει. Εάν το ελληνικό κράτος δρούσε με τη μισή ταχύτητα, συστηματικότητα κι αποτελεσματικότητα από αυτή που επέδειξε στην επιχείρηση συγκάλυψης, η Ελλάδα θα ήταν στην κορυφή, πάνω από τη Γερμανία και την Ιαπωνία! Οι εγκέφαλοι της συγκάλυψης έκαναν τα πάντα για να εξαφανίσουν τα στοιχεία και φρόντισαν να σερβίρουν σενάρια που κυριάρχησαν στο αφήγημα των συστημικών Μίντια, παρότι δεν αντέχουν στην επιστημονική εξέταση (έλαια σιλικόνης κλπ). Στην επιχείρηση συγκάλυψης στρατεύθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με όσα –ως μη όφειλε– είχε σπεύσει να δηλώσει, υποκαθιστώντας τους πραγματογνώμονες.

Το Μαξίμου προσέδωσε στα συλλαλητήρια αντικυβερνητικό πρόσημο!

Η επιχείρηση συγκάλυψης, η οποία εξελίχθηκε με την αμέριστη συνδρομή της Δικαιοσύνης, έδειχνε πως επετύγχανε. Ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η ανύπαρκτη δημοσιογραφική έρευνα έκαναν σοβαρή προσπάθεια να αποκαλύψουν τα όργια αυθαιρεσίας και παραβίασης των κανόνων που είχε μεθοδεύσει το Μαξίμου. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την 28η Φεβρουαρίου 2023, τα Τέμπη ήταν στη συνείδηση της κοινής γνώμης μόνο μία τραγωδία, η οποία οφειλόταν σε ανθρώπινο λάθος και σε συστημικές αδυναμίες των ελληνικών σιδηροδρόμων.

Εδώ, λοιπόν, είδαμε μία κραυγαλέα κρίση των θεσμών, οι οποίοι αντί να επιτελέσουν τον ρόλο τους και να ρίξουν φως, συνέπραξαν –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– στην επιχείρηση συγκάλυψης. Χρειάστηκε το ασίγαστο πάθος των συγγενών, οι οποίοι ένοιωθαν πως είχαν ιερή υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που έχασαν να σπάσουν αυτό το τείχος συγκάλυψης. Επικουρούμενοι από ευαισθητοποιημένους ειδικούς άρχισαν σιγά-σιγά να ξηλώνουν το πουλόβερ, αποκαλύπτοντας αντιφάσεις, κενά, κραυγαλέες παραλείψεις και παραβιάσεις των νόμων.

Ο σεβασμός των νεκρών

Ήταν αυτό το πάθος και η συστηματική εργασία –κόντρα στα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, τα οποία αντί να συμβάλουν στην αποκάλυψη της αλήθειας κατά κανόνα ήγειραν εμπόδια– που οδήγησαν στη μεγάλη αλλαγή. Η κοινή γνώμη άρχισε σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από τον τρόπο που η κυβέρνηση και τα συστημικά Μίντια τα είχαν παρουσιάσει. Με φρίκη συνειδητοποίησε ότι είχε παραβιαστεί ο αρχέγονος ανθρώπινος νόμος του σεβασμού των νεκρών, όπως τον βρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες και σε όλους τους πολιτισμούς. Ανθρώπινα μέλη βρίσκονταν στους χιλιάδες τόνους χωμάτων που είχαν άρον-άρον μεταφερθεί –με αδίστακτες κυβερνητικές εντολές– σε μη κατονομασθέντα χώρο, προκειμένου να σβήσουν τα ίχνη.

Από τότε άρχισε να συντελείται η μεγάλη στροφή. Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τη Δικαιοσύνη κατέρρευσε και γι’ αυτό ευθύνονται ανώτατοι λειτουργοί της, οι οποίοι όχι μόνο δεν τίμησαν τον όρκο τους, αλλά αντιθέτως, καταρράκωσαν το κύρος του θεσμού που υπηρετούν. Κι όσοι σήμερα ρωτούν επικριτικά και υποκριτικά “δεν έχετε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;” η απάντηση είναι ένα μεγάλο “όχι”. Και το “όχι” το βροντοφωνάζουν οι διαμαρτυρόμενοι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων.

Πώς άλλωστε να έχουν εμπιστοσύνη, όταν με τις πράξεις τους ανώτατοι δικαστικοί φρόντισαν να την μετατρέψουν σε όργανο της κυβέρνησης, καταρρακώνοντας την ανεξαρτησία της, το κράτος δικαίου και κατ’ επέκταση το δημοκρατικό πολίτευμα; Έτσι φθάσαμε το 70-80% των πολιτών να δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις πως δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, ούτε πιστεύουν ότι το Μαξίμου επιδιώκει τη διαλεύκανση της τραγωδίας. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι συνωμότησαν για να συγκαλύψουν το έγκλημα στα Τέμπη, να κρύψουν ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε παρανόμως υδρογονάνθρακες, οι οποίοι και προκάλεσαν την τεράστια πυρόμπαλα. Αυτή που ευθύνεται για τους μισούς περίπου θανάτους – σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες.

Το Μαξίμου πυροβόλησε τα πόδια του

Είναι, λοιπόν, το Μαξίμου που εξώθησε τους πολίτες να ξεχυθούν στους δρόμους. Θα έπρεπε να έχει πάρει το μήνυμα από το γεγονός ότι οι συγγενείς είχαν πριν αρκετό καιρό καταφέρει να συγκεντρώσουν σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο υπογραφές. Η εξόφθαλμη αλαζονεία, όμως, τύφλωσε τους κυβερνώντες και τους έσπρωξε σε ενέργειες που εξόργισαν τον λαό και πυροδότησαν τη σημερινή πολιτική κρίση, επιδεινώνοντας δραματικά τη θέση του πρωθυπουργού.

Τα συλλαλητήρια έγιναν με αίτημα τη δικαιοσύνη, τη δικαίωση των θυμάτων και την καταγγελία της συγκάλυψης, αλλά με τον όλο χειρισμό του, το Μαξίμου τους προσέδωσε αντικυβερνητικό πρόσημο. Έφθασε στην αθλιότητα να ενεργοποιήσει τα γνωστά τρολ του κι όχι μόνο για να επιτεθεί στους συγγενείς των θυμάτων και να τους κατηγορήσει για εργαλειοποίηση. Πριν μερικές ημέρες επιστράτευσε τρία περίεργα βίντεο, τα οποία δεν δίνονται για επιστημονική εξέταση της αυθεντικότητάς τους. Στην περίπτωσή μας ισχύει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το επιτελείο του η βιβλική ρήση “Μωραίνει Κύριος oν βούλεται απωλέσαι”.

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος το γεγονός ότι αγνόησαν με αλαζονεία το “φωνή λαού, οργή Θεού”! Δεν καταλάβαιναν πως πηγαίνοντας κόντρα στο τσουνάμι της λαϊκής αντίδρασης θα τους πνίξει, πως ήταν σαν να δίνουν γροθιά στο μαχαίρι; Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης. Ισχύει στο τετράγωνο για τους ψηφοφόρους της ΝΔ. Δεν την ψήφισαν για να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτά που έκανε. Μετά την ύβριν έρχεται, έστω και με καθυστέρηση, η Νέμεσις.

Τα πρωτοφανή συλλαλητήρια κατέδειξαν ότι κυβέρνηση έχει απονομιμοποιηθεί ηθικά και απαξιωθεί πολιτικά στα μάτια της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Προφανώς, τα συλλαλητήρια δεν είναι σε θέση να ρίξουν άμεσα κυβερνήσεις. Ωστόσο, μία απονομιμοποιημένη ηθικά και πολιτικά κυβέρνηση δεν είναι έχει “καύσιμα” για να μακροημερεύσει. Εάν υπήρχε ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης στη “γαλάζια” Κοινοβουλευτική Ομάδα θα είχε κινηθεί μία διαδικασία για αντικατάσταση καπετάνιου εν πλω, όπως επανειλημμένως έχουν κάνει οι Συντηρητικοί στη Βρετανία. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν φαίνεται πως υπάρχει τέτοιο ένστικτο. Γεγονός που κάνει την παρουσία τους στη πολιτική σκηνή, ακόμα πιο ντροπιαστική…

Η «μόνη σταθερά» και το συλλογικό τραύμα του Ελληνικού Έθνους

Το αφήγημα της κυβέρνησης είναι ότι σε έναν κόσμο ασταθή (υπονοεί εξαιτίας του Τραμπ) “εμείς είμαστε η μόνη σταθερά”. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι, πιθανότατα, εάν οι Έλληνες είχαν την δυνατότητα να ψηφίσουν έναν Έλληνα Τραμπ, θα το έπρατταν και με τα δύο χέρια. Όχι διότι ο Τραμπ είναι κάποιος σωτήρας αλλά διότι χρειάζονται άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους.

Κάποτε, κάποιοι, φώναζαν “αέρα-αέρα να φύγει η χολέρα”. Αυτοί οι κάποιοι όταν δεν καθάρισε η πολιτική δυσωδία έμειναν σπίτια τους. Αρχής γενομένης από τις ευρωεκλογές, αυτοί που απείχαν ήταν περισσότεροι σε σχέση με αυτούς που προσήλθαν στις κάλπες. Την 28η Φεβρουαρίου του 2025 έστειλαν ένα ξεκάθαρο συλλογικό μήνυμα ότι δεν είναι οι παραλίες εκείνες που σπρώχνουν τον κόσμο στην αποχή.

Εάν ήταν έτσι, οι περισσότεροι είτε θα πήγαιναν τετραήμερο είτε θα γέμιζαν τις καφετέριες. Αντίθετα, μαζικά, με εξαιρετική ωριμότητα, διαδήλωσαν χωρίς να υπάρξει καμμία παρεκτροπή και όταν εντόπισαν τους “μπάχαλους” τους γιούχαραν. Επομένως, το επιχείρημα ότι η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη είναι απολύτως λανθασμένο. Τέτοιου είδους αναλύσεις, όταν γίνονται, είναι αφ’ υψηλού και υπονοείται πίσω από αυτές μία ελιτίστικη αντίληψη περί “νέων σωτήρων”.

Η ελληνική κοινωνία υποφέρει

Η ελληνική κοινωνία υποφέρει από την αδικία που συνετελέσθη σε 57+1(;) ψυχές. Υποφέρει από το γεγονός ότι λίγοι καρπώνονται και νέμονται τον πλούτο της χώρας προκλητικά. Και, σαν να μην έφταναν οι ολιγάρχες και οι ελίτ, τώρα τα φιλέτα δίνονται αφειδώς σε ξένους των Τούρκων συμπεριλαμβανομένων.

Υποφέρει διότι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας –πολλώ δε μάλλον της περιφέρειας– απουσιάζει το γέλιο, η χαρά και το κλάμα των παιδιών αφού η πατρίδα μας κατήντησε μία χώρα γερόντων.
Υποφέρει που είναι κλεισμένη σε μία τρύπα, το ενοίκιο της οποίας υφαρπάζει έναν μηνιαίο μισθό και η διέξοδος από αυτήν την τρύπα είναι μία χαβούζα που η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια βράζει.

Υποφέρει σε ένα εθνικό επίπεδο με μία “γείτονα” χώρα να εξευτελίζει επί καθημερινής βάσεως την Πατρίδα μας αποστερώντας της την αξιοπρέπειά της. Μπορεί οι Έλληνες να μην ήμασταν ποτέ πάμπλουτοι, αλλά διαθέταμε κατά κεφαλή αξιοπρέπεια!

Υποφέρει και ταυτοτικά διότι, έστω και υποσυνείδητα, αισθάνεται ανάξια σε σχέση με τους προγόνους της.

Ναι, το συλλαλητήριο ήταν πρωτίστως και κυρίως για τις αδικοχαμένες ψυχές. Πίσω από αυτό όμως, υπόρρητα, υφίσταται ένα συλλογικό τραύμα, μία έλλειψη πυξίδας, οράματος, κατεύθυνσης, ξεκάθαρης πορείας προς το ξέφωτο ώστε να ανακουφιστούν και όλες οι ψυχές του Ελληνικού Έθνους.

των Σταύρου Λυγερού και Ραφαήλ Καλυβιώτη

Πηγή