Ο βαθύτερος λόγος που οι εκβιαστικοί εμβολιασμοί είναι απαράδεκτοι
Άρθρο της καθηγήτριας Ηθικής Julie Ponesse που δημοσιεύτηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.
Το βυθιζόμενο πλοίο των οπαδών της υποχρεωτικότητας των εμβολίων πήρε κι άλλο νερό τον περασμένο μήνα, με τη δημοσίευση ενός συγκλονιστικού εγγράφου από μερικούς από τους κορυφαίους ειδικούς της βιοηθικής του κόσμου (από την Οξφόρδη, το Χάρβαρντ, το Τζονς Χόπκινς και το Τορόντο).
Βασιζόμενοι στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (σ.σ. το CDC, o αμερικανικός ΕΟΔΥ) και στα δεδομένα ανεπιθύμητων παρενεργειών που αναφέρθηκαν, οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι οι «αναμνηστικές» υποχρεωτικές δόσεις στα πανεπιστήμια είναι λάθος, επειδή το αναμενόμενο ισοζύγιο σε βλάβες για αυτήν την ηλικιακή ομάδα υπερτερεί σημαντικά των οφελών για τη δημόσια υγεία. Οι συγγραφείς εκτιμούν, για παράδειγμα, ότι 22.000 έως 30.000 προηγουμένως μη μολυσμένοι ενήλικες ηλικίας 18 έως 29 ετών πρέπει να ενισχυθούν με μια αναμνηστική δόση mRNA, για να αποτραπεί μία (1) νοσηλεία COVID-19. Και το κόστος της πρόληψης αυτής της μίας νοσηλείας είναι 18 έως 98 αναμενόμενες σοβαρές ανεπιθύμητες παρενέργειες.
Αυτή η μελέτη είναι το αποδεικτικό μάννα-εξ ουρανού για το οποίο προσεύχονταν όσοι αντιμάχονται τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Δόξα τω Θεώ, εμφανίστηκε την ώρα που χρειαζόταν, για να υπονομεύσει το ακαταμάχητο εκπεμπόμενο μήνυμα της δημόσιας υγείας ότι τα εμβόλια mRNA είναι ο μόνος τρόπος για να σωθεί το ανθρώπινο είδος από τον COVID-19.
Ωστόσο, παρ’ όλα της δυνατά της σημεία, ανησυχώ ότι η μελέτη παραλείπει την ευρύτερη αιτία σχετικά με το γιατί οι εξαναγκαστικοί εμβολιασμοί είναι λάθος. Εξακολουθεί να παίζει το κολεκτιβιστικό (σ.σ. σοσιαλιστικό) παιχνίδι κόστους-οφέλους, ένα ηθικά ελαττωματικό παιχνίδι με κανόνες που δίνουν κανονιστικά προνόμια στο σύνολο έναντι του ατόμου, και δεν αποδίδουν απόλυτη αξία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Το να παίζεις επιδέξια το παιχνίδι των κολεκτιβιστών είναι απλώς μια άλλη μορφή ήττας.
Οι λάτρεις των υποχρεωτικών εμβολιασμών λένε συχνά ότι οι εντολές αυτές είναι δικαιολογημένες επειδή αποτρέπουν μια πραγματική βλάβη σε άλλους ενώ, είτε δεν προκαλούν βλάβη στο άτομο, είτε προκαλούν μόνο έναν μικρό κίνδυνο βλάβης (από πιθανές παρενέργειες, τις οποίες θεωρούν αμελητέες συγκριτικά). Η στάθμιση του κινδύνου μιας βλάβης έναντι της πραγματικής βλάβης, αποφέρει πάντα καθαρό όφελος, και επομένως την υποχρέωση του εμβολιασμού.
Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο εμβολιασμός υπό πίεση, ή λόγω εξαναγκασμού, δεν αποτελεί απλώς έναν κίνδυνο βλάβης, αλλά πραγματική βλάβη στη σωματική αυτονομία του ατόμου και συνεπώς στην προσωπικότητά του.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθοριστικό για την ανθρώπινη ζωή, και τίποτα τόσο ουσιώδες για να κάνουμε τη ζωή άξια να την ζει κανείς, από την ικανότητά μας για ορθολογική δράση, η οποία είναι τόσο πολύτιμη όσο κι η ίδια η ζωή. Η σωματική αυτονομία – το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του ίδιου του σώματός μας – δεν είναι απλώς κάτι που «είναι καλό να το έχεις». Είναι η ορθολογική έκφραση των ικανοτήτων που μας κάνουν το ποιοι και το τι είμαστε.
Όπως γράφει ο Αυστραλός καθηγητής Ηθικής, Michael Kowalik (pdf), «Η αυτονομία των δρώντων ατόμων σε σχέση με την αυτοκτησία τους έχει απόλυτη κανονιστική προτεραιότητα έναντι της μείωσης ή της εξάλειψης των σχετικών κινδύνων για τη ζωή».
Το άτομο που έχει εμβολιαστεί ενάντια στην δική του κρίση, δεν διακινδυνεύει απλώς μια βλάβη από τις παρενέργειες: υφίσταται πραγματική και διαρκή βλάβη στις ικανότητες που καθιστούν δυνατή την ανθρώπινη ζωή.
Γιατί δεν το βλέπουν αυτό οι λάτρεις των εξαναγκαστικών εμβολιασμών;
Επειδή το μόνο μέτρο ακεραιότητας που καταλαβαίνουμε στον πολιτισμό μας, με την εμμονή του στην επιστήμη, είναι η σωματική ακεραιότητα: η λειτουργική ακεραιότητα των σωμάτων μας. Η κουλτούρα μας κατανοεί το πώς οι ιοί καταστρέφουν το σώμα, αλλά όχι το πώς η ηθική βλάβη προκαλεί τον όλεθρο στην ψυχή. Και έτσι δεν αφήνουμε κανένα περιθώριο για την κατάδειξη της απαξίωσης που ενέχουν οι επιθέσεις στην προσωπική αυτονομία και ακεραιότητα.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε για να μάθουμε πώς θα είναι ο ισολογισμός κόστους-οφέλους αυτό το φθινόπωρο ή το 2023 ή οποτεδήποτε. Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι λάθος στο τώρα. Ήταν λάθος στις αρχές του 2021. Και θα είναι λάθος ανά πάσα στιγμή στο μέλλον, όταν οι επιδημιολογικές ή οι πολιτισμικές αλλαγές θα μας κάνουν να περιστρεφόμαστε γύρω από αυτό το θέμα ξανά.
Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι λάθος, όχι επειδή δεν καταφέρνουν να αποφέρουν ένα καθαρό όφελος, ή επειδή οι κίνδυνοι για τα εμβολιασμένα άτομα υπερτερούν των οφελών για τη δημόσια υγεία (παρ’ ό,τι και τα δύο ισχύουν).
Είναι λάθος γιατί καταπατούν αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να προσπαθεί να δημιουργήσει μια ευγενέστερη εκδοχή μιας φιλελεύθερης δημοκρατικής κοινωνίας. Για να είναι η κοινωνία μας σπουδαία, πρέπει να επιδιώκει κάτι περισσότερο από την ασφάλεια ή, ακριβέστερα, την αίσθηση της ασφάλειας. Η αφετηρία της πρέπει να είναι η απόλυτη δέσμευση για τη δημιουργία της μεγαλύτερης δυνατής σφαίρας, για να ζήσει κάθε άτομο με σωματική και ψυχική ακεραιότητα.
Δεν χρωστάμε τη ζωή μας στον στόχο της μείωσης των κινδύνων για τους άλλους ή των εκλαμβανόμενων ως κινδύνων. Γιατί το κόστος είναι πάντα πολύ σοβαρό. Το κόστος είναι η ανθρώπινη υπόστασή μας.
