Οι «Ρωσόφωνοι»
Γράφει ο Οδυσσεύς
Σε μεγάλο προβληματισμό με έβαλε σήμερα ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος, που τον συνάντησα στο παρκάκι της γειτονιάς μου ακριβώς δίπλα από το περίπτερο, καθώς γύριζα στο σπίτι μου. Με είδε από μακριά που ερχόμουν και σταμάτησε περιμένοντάς με να πλησιάσω, όπως κάνει πάντα όταν έχει όρεξη για συζήτηση. Κρατούσε στα χέρια του την εφημερίδα του που εδώ και χρόνια συνηθίζει να διαβάζει και δείχνοντάς την, μου είπε: Καλά τι τους έπιασε τους δημοσιογράφους και όλοι τους πριν πουν την παραμικρή κουβέντα για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αρχίζουν με την φράση ότι καταδικάζουν την Ρωσία επειδή κάνει έναν πόλεμο επιθετικό. Είναι λόγος αυτός για να καταδικάσεις κάποιον;
-Και ποιόν θα ήθελες να καταδικάσουν Κωνσταντίνε, του απάντησα, μήπως τον αμυνόμενο;
-Όχι βέβαια, συνέχισε ο Κωνσταντίνος, κανέναν δεν πρέπει να καταδικάσουν. Τι είναι αυτοί; Δικαστές; Αν όμως σώνει και καλά πρέπει να καταδικάσουν κάποιον, πρέπει να το δικαιολογήσουν. Είναι θέμα απλής λογικής το να καταλάβει κάποιος ότι καταδικαστέος δεν είναι κανένας άλλος, παρά μόνον ο εν αδίκω τελών. Υπάρχει κάποιος που θεωρεί εν προκειμένω ότι η Ρωσία έχει άδικο;
-Μα τι λες Κωνσταντίνε, του διαμαρτυρήθηκα, δεν βλέπεις ότι επιτέθηκε σε μία ξένη χώρα;
Δεν πρόλαβε να απαντήσει, διότι επενέβη ο περιπτεράς, που άκουγε την συζήτησή μας και πήρε αμέσως το μέρος του Κωνσταντίνου: -Έχει απόλυτο δίκιο ο Κωνσταντίνος! Ούτε εγώ μπορώ να δω σε τι έχει άδικο η Ρωσία. Το ότι είναι επιτιθέμενη δεν σημαίνει ότι είναι άδικη. Η ιστορία ξεκινά πριν οκτώ χρόνια και όχι πριν ενάμιση μήνα. Οι Ουκρανοί βομβαρδίζουν τις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, εδώ και οκτώ χρόνια. Στα χρόνια αυτά έχουν σκοτώσει πάνω από 14.000 άμαχους «Ρωσόφωνους» και δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν. Κάποιος έπρεπε να τους σταματήσει!
Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε και ο Παπαγρηγόρης και όπως πάντα δεν χρειάστηκε και πολύ για να μπει στην συζήτηση: Δεν είναι ακριβώς έτσι! Η ιστορία δεν ξεκινά εδώ και οκτώ χρόνια, αλλά εδώ και σχεδόν οχτώ αιώνες. Για ποια Ουκρανία μιλάτε; Όλους αυτούς τους αιώνες, η Ουκρανία ήταν μία επαρχία της τσαρικής Ρωσίας, όπως και η Πελοπόννησος είναι μία επαρχία της Ελλάδος. Και όχι μόνο μια επαρχία της Ρωσίας, αλλά η κεντρική επαρχία της Ρωσίας! Το Κίεβο μάλιστα ήταν και η πρωτεύουσα της Ρωσίας! Ο λαός της μιλούσε την ρωσική γλώσσα, ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ρώσους. Βέβαια όπως γινόταν σε όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες, έτσι και στην Ουκρανία κατοικούσαν και κάποιες μικρές μειονότητες άλλων λαών, όπως Πολωνοί, Λιθουανοί, Εβραίοι, Γερμανοί, Τσιγγάνοι, κ.ά. που ο καθένας τους είχε την δική του εθνική ταυτότητα: Πολωνός, Λιθουανός, κλπ. Εθνική συνείδηση «Ουκρανός» δεν είχε κανένας, όπως και οι Πακιστανοί που σήμερα ζουν στην Πελοπόννησο έχουν εθνική συνείδηση πακιστανική. Κανένας τους δεν λέγει ότι είναι «Πελοποννήσιος». Σκεφθείτε τι θα γίνει αν εκατό χρόνια αργότερα, για κάποιο λόγο η Πελοπόννησος εμφανισθεί σαν ανεξάρτητο κράτος και οι σημερινοί πακιστανοί, κλπ. εμφανισθούν ισχυριζόμενοι ότι είναι «Πελοποννήσιοι» και βομβαρδίζουν τους «Ελληνόφωνους» της Πελοποννήσου προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς. Λοιπόν αν ο ελληνικός στρατός εισβάλει στην Πελοπόννησο για να προστατεύσει τους «Ελληνόφωνους» θα τελεί εν αδίκω; Και ποιοι θα είναι οι «ελληνόφωνοι» του τότε; Δεν θα είναι Έλληνες; Και αφού μου απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση, πέστε μου τώρα, ποιοι είναι οι «Ρωσόφωνοι» της Ουκρανίας; Δεν είναι Ρώσοι;
Συμφωνώ Παπαγρηγόρη, του απάντησα, αλλά τα εδάφη που κατοικούν ανήκουν στην Ουκρανία. Αν αυτοί δεν αισθάνονται Ουκρανοί μήπως θα έπρεπε να φύγουν και να πάνε στην Ρωσία;
Ο Παπαγρηγόρης με κοίταξε κάπως παράξενα και μου απάντησε: Τι είναι αυτά που λες; Πρώτη φορά σε ακούω να μιλάς έτσι! Τα πιστεύεις αυτά που λες ή τα λες για να δεις πως σκέπτομαι; Από που να φύγουν; Εκεί είναι οι πατρίδα τους. Εκεί κατοικούσαν οι πρόγονοί τους εδώ και αιώνες. Ασφαλώς και είναι Ουκρανοί, όπως είναι και Ρώσοι. Δεν αντιλήφθηκες τι εννοούσα όταν σου μιλούσα για τους Πελοποννήσιους; Φανταστείτε τους Πακιστανούς του παραδείγματος που σας είπα, να λένε στους Σπαρτιάτες, πως αν εκτός από Πελοποννήσιοι νομίζουν ότι είναι και Έλληνες, να φύγουν να πάνε στην Ελλάδα. Μέγας είσαι Κύριε!
Συμπάθα με Παπαγρηγόρη, του απάντησα. Ο λόγος που σε ρωτάω είναι για να ελέγξω τις δικές μου σκέψεις και όχι τις δικές σου. Κάπως έτσι σκέπτομαι και εγώ, αλλά σε ρωτώ για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν παραλογίζομαι. Η αλήθεια είναι ότι με κέντρισε ο Κωνσταντίνος με όσα μου είπε για τα δίκαια του επιτιθέμενου. Έκανα αμέσως τον παραλληλισμό, ότι αν δώσω δίκιο στους επιτιθέμενους Ρώσους, θα πρέπει να δώσω δίκιο και στους Τούρκους για την εισβολή τους στην Κύπρο.
Οι τελευταίες μου λέξεις επέδρασαν στον Κωνσταντίνο, σαν την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι:
-Ποιά ομοιότητα βλέπεις φίλε μου στις δύο αυτές περιπτώσεις; Δεν έχεις ακούσει ότι δεν χωράνε συγκρίσεις σε ανόμοια πράγματα; Άνοιξε λίγο τα μάτια σου να δεις! Οι Έλληνες της Κύπρου κατοικούν εκεί, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Οι Τούρκοι ήρθαν ως κατακτητές. Αν θέλεις να παρομοιάσεις με κάποιους τους Έλληνες της Κύπρου, θα πρέπει να τους παρομοιάσεις με τους «Ρωσόφωνους» της Ουκρανίας. Και αν θέλεις να παρομοιάσεις με κάποιους τον Ρωσικό στρατό, θα πρέπει να τον παρομοιάσεις με τον Ελληνικό Στρατό, αν εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 ή και αργότερα, ή τώρα ή και στο μέλλον, με σκοπό να απαλλάξει τους Έλληνες της Κύπρου από τους Τούρκους και τους Γερμανοφράγκους κατακτητές. Θα τελεί εν αδίκω ο Ελληνικός Στρατός σε αυτή την περίπτωση; Μην μου απαντάς τώρα διότι είμαι εκνευρισμένος. Σκέψου το κάπως καλύτερα και όταν ξανασυναντηθούμε θα σε ξαναρωτήσω να μου πεις.
Αυτά είπε ο Κωνσταντίνος και έφυγε σχετικά πικαρισμένος, σχεδόν χωρίς να μας χαιρετίσει.
Λίγο αργότερα αποχαιρέτησα και εγώ τον Παπαγρηγόρη και πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου, γεμάτος σκέψεις και προβληματισμό. Τις σκέψεις μου αυτές όμως επιφυλάσσομαι να τις παραθέσω σε επόμενο άρθρο μου….
Οδυσσεύς
