Ιπποκράτης: Έτσι αντιμετωπίζουμε τον Κορονοϊό!(Μέρος δεύτερο)
Γράφει ο Οδυσσεύς:
Μέρος δεύτερο
Πέρασαν όλο κι όλο δύο εικοσιτετράωρα από την δημοσίευση της συνέντευξης σχετικά με την αντιμετώπιση του κορονοϊού και ήδη έλαβα αρκετές αναφορές ασθενών ή συγγενών τους, σχετικά με το επώδυνο βίωμά τους. Με την σειρά που τις λαμβάνω, διαλέγω τις πιο χαρακτηριστικές από αυτές, που σε εμένα τουλάχιστον φαίνονται ότι έχουν γενικότερο ενδιαφέρον και αφού παρουσιάσω την κάθε περίπτωση, θα ζητήσω και από τον γιατρό να την σχολιάσει. Παρουσιάζω αυτούσιες τις αναφορές, χωρίς καμία επεξεργασία, αποκρύπτοντας μόνον τα ονόματα προσώπων ή πόλεων, αφού αυτό μου έθεσε ως προϋπόθεση ο γιατρός, προκειμένου να μου δώσει την συνέντευξη.
Περίπτωση 1η:
« Κύριε Οδυσσέα. Σκεφτόμουνα ώρες τι να γράψω για την αρρώστια μου, τελικά πήρα την απόφαση. Ο παθολόγος μου για προληπτικούς λόγους μου έστειλε στο νοσοκομείο για ακτίνες θώρακος, βγήκα θετική, με κρατήσανε στο νοσοκομείο και στην αρχή 2-3 ημέρες είχα πυρετό 36,9- 37,2 και αποφάσισαν οι γιατροί να με δώσουνε εξιτήριο την 4η ημέρα και μετά για άλλες 10 ημέρες ο πυρετός μου πήγαινε 40, ο βήχας δυνατός και συνεχής, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπανε, όρεξη για φαγητό καθόλου και τελικά οι γιατροί μου είπανε κόλλησα ενδονοσοκομειακά μικρόβιο και το χειρότερο 82 κατέβαινε το οξυγόνο, επόμενο ήτανε και φοβόμουνα την διασωλήνωση. Αλλά δοξάζω τον Θεό που ο γιατρός μου με τηλεφωνούσε πρωί και βράδυ στο νοσοκομείο, μιλούσε με τους γιατρούς και το κουράγιο που μου έδινε ότι δεν θα διασωληνωθώ, δεν θα το ξεχάσω. Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά και εύχομαι να υπάρχουνε και άλλοι γιατροί σαν τον δικό μου να κρατάνε τον νόμο του Ιπποκράτη και να έχουνε φώτιση από τον Θεό, για να βοηθάνε όλον τον κόσμο».
Διάλεξα αυτή την αναφορά για παρουσίαση, διότι παρά του ότι είναι απλά γραμμένη, έχει βαθύ περιεχόμενο. Αλλά ας περιοριστώ στο να ρωτήσω τον γιατρό να μας την σχολιάσει.
Ερώτ.: Θα μπορούσατε να μας σχολιάσετε την περίπτωση που παρουσίασα παραπάνω; Οι πληροφορίες μου λένε ότι δεν στέλνετε εύκολα τους ασθενείς σας στο νοσοκομείο, γιατί στην παραπάνω περίπτωση κάνατε εξαίρεση;
Απάντ.: Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλήθεια είναι ότι την έστειλα μόνον για να κάνει μία ακτινογραφία θώρακος, διότι υπήρχαν κάποια ευρήματα στην ακρόαση των πνευμόνων. Όταν οι ακτινολόγοι είδαν την ακτίνα, είδαν κάποια ακτινολογικά ευρήματα που τους έκαναν να σκεφθούν το covid και από υπερβάλλοντα ζήλο και από καλή πρόθεση, της συνέστησαν να πάει στα εξωτερικά ιατρεία στα επείγοντα και να κάνει ένα τεστ κορονοϊού. Όταν το τεστ βγήκε θετικό, η ασθενής φοβήθηκε τόσο πολύ, που παρά το ότι τα συμπτώματά της ήταν ήπια, κατέληξε νοσηλευόμενη στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου σε τμήμα covid. Απέφυγε να επικοινωνήσει μαζί μου, διότι ήξερε ότι εκείνη την ημέρα είχα εργαστεί πάρα πολλές ώρες και δεν ήθελε να με ενοχλήσει. Αλήθεια είναι ότι αν με είχε ειδοποιήσει δεν θα της συνιστούσα εισαγωγή, διότι τα συμπτώματά της ήταν αρκετά ήπια και θα έκανε την θεραπεία κατ οίκον. Το πόσο δίκιο είχα φάνηκε μετά από 3-4 ημέρες που επρόκειτο να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Μολύνθηκε από ενδονοσοκομειακό μικρόβιο και ανέπτυξε μία βαρύτατη πνευμονία, μετατρεπόμενη σε περιστατικό που πράγματι απαιτούσε ενδονοσοκομειακή θεραπεία. Προσωπικά έχω πολύ καλές προσωπικές σχέσεις με κάποιους από τους γιατρούς του νοσοκομείου αυτού και είχα τακτικότατη ενημέρωση για την πορεία της υγείας της ασθενούς μου. Σε ότι αφορά την θεραπεία της, από τους συναδέλφους χορηγήθηκαν τα κατάλληλα αντιβιοτικά και έτσι η λοίμωξη αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Ο ρόλος μου περιορίστηκε στο να εμψυχώνω την ασθενή, να της δίνω θάρρος ότι θα τα καταφέρει και να της διώχνω τον φόβο της διασωλήνωσης, που δυστυχώς διακατέχει όλους όσους τολμήσουν και κρυολογήσουν. Όταν η ασθενής εξήλθε από την κλινική συνέχισε την θεραπεία της με αναπνευστική θεραπεία και σύντομα έγινε τελείως καλά. Για μένα είναι μία εμπειρία καλής συνεργασίας μου με γιατρούς που εργάζονται ενδονοσοκομειακά. Επίσης μου υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να στέλνω τους ασθενείς μου για θεραπεία ενδονοσοκομειακή αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Ο κίνδυνος των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων είναι πολύ μεγάλος και ένα σχετικά ελαφρύ περιστατικό μπορεί να μετατραπεί σε αρκετά βαρύ, όπως έγινε και με την εν λόγω ασθενή μου.
Περίπτωση 2η:
« Η εμπειρία μου με τον ιό COVID ,που χαρακτηρίστηκε ως ο θανατηφόρος ιός του αιώνα μας.
Ζώντας με ένα ιό από το 2019 ,που σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμα του και κάνοντας εμβόλια , όχι για την υγεία μας αλλά, για να μπορούμε να πηγαίνουμε σε ταβέρνες και καφέ .Πέντε μέρες πριν τελειώσει το 2021 αρρώστησα εγώ ,η γυναίκα και τα 2 μας παιδία ηλικίας 6 και 9 χρόνων από COVID-19. Oι τρείς το πέρασαν σαν ένα απλό συνάχι. Εγώ στην αρχή είχα δέκατα αλλά όσο περνούσαν οι μέρες ο πυρετός ανέβαινε και γινόταν όλο και πιο συχνός μέσα στην μέρα. Ήμουν 10 μέρες με πυρετό. Από την δεύτερη μέρα παίρνω τον οικογενειακό γιατρό μου. Δεν κατάφερα ποτέ να μιλήσω μαζί του ,μόνο με την γραμματέα του ιατρείου .Η οποία μου σύστησε να μείνω ξαπλωμένος και να παίρνω παρακεταμόλη για τον πυρετό. Εμπιστεύτηκα αυτή τη θεραπεία . Το αποτέλεσμα ήταν να πάθω πνευμονία, το οξυγόνο μου έφτασε κάποια στιγμή στο 78%.Η αγωγή η ίδια παρακεταμόλη και ξεκούραση. Άλλαξα γιατρό και για καλή μου τύχη ο γιατρός αυτός δεν με αντιμετώπισε σαν λεπρό. Με εξέτασε κανονικά στο ιατρείο του και μου έδωσε την κατάλληλη αγωγή για την κατάσταση μου που ήταν πλέον σοβαρή. Με την αγωγή και με την στενή παρακολούθηση του γιατρού άρχισε η υγεία μου να επανέρχεται και μάλιστα σύντομα. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα πολλά. Στην πρώτη περίπτωσης θεραπείας με την παρακεταμόλη .Ήμουν απλά ένας άρρωστος από κορονοϊό , που απλά ή θα ζούσα ή θα πέθαινα (μάλλον το δεύτερο).Στην δεύτερη περίπτωση που ο γιατρός με εξέτασε και μου παρείχε μια ολοκληρωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη έγινα καλά. Έτσι μου έδωσε την επιλογή να είμαι πατέρας δύο παιδιών, να είμαι σύζυγος, να είμαι γιός , να είμαι φίλος, να είμαι θείος ,να είμαι επαγγελματίας και να προσφέρω και εγώ στο κοινωνικό σύνολο. Για κάποιο λόγο ο κορονοϊός σκοτώνει όλα τα συναισθήματα, που απορρέουν από αυτές τις ιδιότητες του ανθρώπου και όχι την ίδια την ζωή.»
Τι να σχολιάσω εγώ σε αυτή την αναφορά που ο συγγραφέας της κατά πάσαν πιθανότητα έχει καλλιτεχνική φλέβα; Με γλαφυρό τρόπο και λίγες κουβέντες παρουσιάζει και συγκρίνει την αντιμετώπιση που είχε από έναν κακό και ίσως φοβισμένο γιατρό και από έναν δεύτερο που δεν έπαψε να σκέπτεται και να λειτουργεί ως ιατρός, παρά του ότι ενδεχομένως και ο ίδιος φοβόταν. Ας ρωτήσουμε όμως τον γιατρό:
Ερώτ.: Τι θα μας σχολιάσετε για το περιστατικό αυτό γιατρέ; Είναι αλήθεια ότι το οξυγόνο του ασθενούς είχε πέσει μέχρι και 78 και του λέγανε να μένει σπίτι παίρνοντας μόνο παρακεταμόλη;
Απάντ.: Δυστυχώς έτσι είναι. Ο παραπάνω ασθενής μου ήταν τελείως άγνωστος. Μας τηλεφώνησε η σύζυγός του κλαίγοντας και μας είπε ότι όλη η οικογένεια νοσεί από κοράνιο και δεν μπορούν να βρουν κάποιον γιατρό να τους εξετάσει. Είπε ότι όλοι τους αντιμετωπίζουν σαν λεπρούς. Φυσικά τους είπαμε να έλθει όλη η οικογένεια στο ιατρείο μου για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Από όσα μας είπαν, διαπιστώσαμε ότι το μόνο που έλειπε και τους ξεχώριζε από τους λεπρούς, ήταν η Σπιναλόγκα. Επίσης διέφεραν από τους λεπρούς κατά το ότι οι λεπροί δεν κινδύνευαν να πεθάνουν άμεσα. Εδώ ένα από τα μέλη της οικογένειας βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο. Δυσπνοών και κυανωτικός, απορώ που εύρισκε τόση δύναμη και στεκόταν στα πόδια του! Τον έθεσα υπό αγωγή και τον συνέδεσα με το σύστημα παρακολουθήσεως ασθενών που είχα δημιουργήσει στο κινητό μου. Βγάλαμε αμέσως μία ακτινογραφία που επιβεβαίωσε την διάγνωση και αρχίσαμε αμέσως την θεραπεία. Αμέσως μόλις εξέτασα τον ασθενή με τα ακουστικά μου, του ανακοίνωσα ότι έχει εκτεταμένη πνευμονία, υποχρεωτικά παρουσία όλης της οικογένειας. Δυσκολεύομαι να ξεχάσω την αντίδραση του μικρού γιου του ασθενούς: Με προσποιητό χαμόγελο με ρώτησε: «Γιατρέ τι είναι πνευμονία;» Πίσω από το αθώο παιδικό χαμόγελο, στο πρόσωπο του παιδιού διέκρινα έντονο φόβο και διακόπτοντας την συζήτηση με τους γονείς του είπα στο παιδί διαβλέποντας τις πραγματικές του σκέψεις: «Πνευμονία είναι μια αρρώστια που παθαίνουν οι μεγάλοι, αλλά μην φοβάσαι. Ο μπαμπάς δεν θα πεθάνει». Το είπα τόσο πειστικά που το πρόσωπο του παιδιού έλαμψε από την χαρά του. Πόσο σίγουρος όμως ήμουν για ότι έλεγα, αποφεύγω να εκφραστώ, διότι ο ασθενής είχε φθάσει σε δύσκολο σημείο, όπου η μεν θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «βλέποντας και κάνοντας», οι δε προβλέψεις απαγορεύονται. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται παραπέρα σχόλια η σχετική περίπτωση. Τα περιγράφει τόσο εκφραστικά ο ίδιος ο ασθενής.
Περίπτωση 3η:
«Τα παρακάτω γράφτηκαν κάτω από συναισθηματική φόρτιση, καθώς δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τα συμβάντα. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για τυχόν υπερβολές.
Είμαι η αδερφή του Α.
Η οικογένεια του αδερφού μου ζει σε ένα χωριό της (….αφαιρείται .όνομα…),εγώ είμαι κάτοικος (…..αφαιρείται όνομα…) εδώ και μερικά χρόνια.
Γνώριζα ότι νοσούσαν από κορονοϊό, η γυναίκα του αδερφού μου και ο γιος τους το πέρασαν, και ότι ο αδερφός μου το περνούσε λίγο πιο βαριά. Αυτά τα δεδομένα είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ήταν απόγευμα , χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η γυναίκα του αδερφού μου.
: <Ο Α. δεν είναι καλά. Η γιατρός μου είπε πως πρέπει να πάει στο νοσοκομείο. Ο αδερφός σου όμως δεν θέλει .Πρέπει να του μιλήσεις.>
: <Δεν θα πάτε πουθενά, περίμενε, θα σε πάρω σε λίγο.>
Πάγωσε ο χρόνος ,είχα ακούσει για πρωτόκολλα ,κάτω από 90 οξυγόνο πάνε για διασωλήνωση… Προσπαθούσα να σκεφτώ. Έπρεπε πάση θυσία να βρω μια λύση. Οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου ήταν μόνο τραγικές .
Θυμήθηκα (και αυτό ήταν σαν φως μέσα στο σκοτάδι μου) τα λόγια του οικογενειακού μου γιατρού :
<Δεν έχω χάσει ασθενή από κορόνα .> Αυτό ήταν! Πήρα τηλέφωνο κατευθείαν. Μου απάντησε αμέσως. Του εξήγησα την κατάσταση όπως την ήξερα, 84 οξυγόνο με βοήθεια από μηχάνημα και ότι ο ίδιος δεν θέλει με τίποτα να εισαχθεί σε νοσοκομείο.
Η επικοινωνία γιατρού με ασθενή γινόταν μέσω τηλεφώνου γιατί τους χώριζαν πολλά χιλιόμετρα και (…αφαιρείται λέξη..). Ζήτησε όλο το ιστορικό του αδερφού μου, ηλικία, κιλά, αν έπαιρνε κάποια φάρμακα, τι αγωγή πήρε πριν, κτλ……
Αυτό ήταν το πρώτο μικρό θαύμα, να βρούμε έναν γιατρό για να κάνει τη θεραπεία στο σπίτι. Ο γιατρός αφού έλαβε τις πληροφορίες που χρειαζόταν, μάς ενημέρωσε σχετικά με την αγωγή που θα έπρεπε να ακολουθήσει, και τις εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν. Επίσης στάθηκε και στο πως ήταν ψυχολογικά , πώς ένιωθε τι σκεφτόταν. Η ψυχολογική κατάσταση του αδερφού μου ήταν απελπιστική. Εξουθενωμένος καθώς ήταν, έκανε σχέδια για το πώς έπρεπε να επιβιώσει η οικογένεια του χωρίς αυτόν .Θεωρούσε πως δύσκολα θα έβγαινε ζωντανός από αυτήν την περιπέτεια. Το οξυγόνο του ήταν 84 με βοήθεια από το μηχάνημα ενώ χωρίς την παροχή οξυγόνου, ήταν στο 74! Μας δίνει την αγωγή ο γιατρός και παίρνουμε μιαν ανάσα. Όλα αυτά θα τα ακολουθούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια ,όπως μας είπε. Όμως, τα φάρμακα αυτά αγοράζονταν μόνο με ιατρική συνταγή. Αυτό όμως αποδείχθηκε ότι ήταν άλλο ένα εμπόδιο. Γρήγορα καταλάβαμε ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η γυναίκα του αδερφού μου, ζήτησε τη βοήθεια της γιατρού της, και η απάντησή της ήταν ότι πρέπει να πάει στο νοσοκομείο ο Α. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα τηλέφωνα κάναμε εκείνη τη μέρα χωρίς αποτέλεσμα. Αργά το βράδυ μίλησα με μια παλιά μου φίλη ,γιατρό που δουλεύει σε νοσοκομείο. Ευτυχώς προσφέρθηκε να μας βοηθήσει ! Την επόμενη μέρα το μεσημέρι ξεκίνησε επιτέλους η αγωγή! Ο γιατρός ήθελε κάθε μέρα πρωί και βράδυ ενημέρωση, τιμές οξυγόνου, αναπνοές, θερμοκρασία κτλ. Τού ζήτησε να κάνει αιματολογικές και ακτινολογικές εξετάσεις Βρέθηκε τρόπος να του πάρουν αίμα από το σπίτι. . Ακτινολογικές όμως δεν μπορούσαμε γιατί δεν ήταν σε θέση να μετακινηθεί. Η ψυχολογική κατάσταση του αδερφού μου δεν ήταν καλή, φανερά κουρασμένος και εξαντλημένος. Στέλναμε πρωί -βράδυ τις τιμές που μας ζήτησε ο γιατρός με μηνύματα μέσω κινητού. Πάντα απαντούσε αμέσως, και με οδηγίες όταν η περίπτωση το απαιτούσε. Το ότι οι απαντήσεις του γιατρού ήταν άμεσες αυτό από μόνο του μας έκανε να νιώθουμε ασφάλεια. Ήμασταν στην κυριολεξία συνεχώς πάνω από το κινητό εκείνο το δεκαήμερο .Την δεύτερη μέρα από την αγωγή άρχισαν να φαίνονται τα καλά σημάδια. Η βελτίωση άρχισε την τέταρτη μέρα της θεραπείας. Η ελπίδα από την πρώτη γιατί μπορούσε η κατάσταση να αντιμετωπιστεί στο σπίτι. Λειτουργούσε η θεραπεία, το βλέπαμε, ανέβαινε το οξυγόνο. Κάθε μέρα και καλύτερα. Το οξυγόνο την 4η μέρα πήγε στο 93 με τη ρυθμιζόμενη παροχή στο 4. Ζήτω ! Ανάσες βαθιές επιτέλους! Πάει καλά, βοηθάει η θεραπεία, έχουμε τον γιατρό κοντά μας ,δεν μας άφησε ούτε στιγμή! Συντόνιζε την κατάσταση ,μάς συμβούλευε, ήταν προσεκτικά ενθαρρυντικός. Σταθερά, μέρα με την ημέρα βλέπαμε βελτίωση. Η αισιοδοξία προστέθηκε στα συναισθήματά μας. Άρχισε και ο ίδιος να νιώθει καλύτερα, να μειώνει την παροχή του οξυγόνου και να έρχονται πια οι θετικές σκέψεις .Η θεραπεία κράτησε 10 μέρες .Την ημέρα των Χριστουγέννων ,αυτήν την ιερή μέρα ,ήρθε το καλύτερο μήνυμα στο κινητό μου : <Πολύ ωραία .Θεωρείται πλήρως θεραπευθείς>. Δεν είχα πρόθεση να μακρηγορήσω όμως έπρεπε να αναφέρω την όλη κατάσταση ώστε να γίνουν σαφείς όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Συναντούσαμε συνεχώς εμπόδια που δυσκόλευαν και καθυστερούσαν την θεραπεία, ενώ ο χρόνος ήταν πολύτιμος .Και το κάθε λεπτό μετρούσε. .Όλο αυτό δεν ξέρω πως θα είχε επιτευχθεί εάν έλειπε κάτι από το ανθρώπινο παζλ. Ένιωθα κάποιες στιγμές να ακροβατώ όταν έρχονταν τα προβλήματα που επιτακτικά ζητούσαν την λύση τους. Εμπιστευόμουν απόλυτα τις γνώσεις ,την ανθρωπιά και την ικανότητα του γιατρού μου, και η οικογένεια του αδερφού μου εμπιστεύθηκε εμένα. Στήθηκε με λίγα λόγια μια ανθρώπινη αλυσίδα όπου ο ένας στήριζε και βοηθούσε τον άλλον.
Όλο αυτό το δύσκολο κομμάτι μας άφησε ένα μεγάλο κέρδος ,το να εμπιστευτούμε ξανά τους ανθρώπους και την δύναμη της ψυχής τους .Το θαύμα έγινε!»
Εντυπωσιακή πράγματι η αδελφή του Α. στην περιγραφή της. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα ως επαγγελματίας συγγραφέας. Αλλά ας αφήσουμε τον γιατρό να μας αναλύσει την περίπτωση.
Ερώτ.: Εδώ γιατρέ έχω μία αναφορά από την αδελφή κάποιου ασθενούς σας. Είναι πράγματι όπως τα περιγράφει ή υπερβάλλει;
Απάντ.: Είναι περιγραφικότατη αλλά δεν υπερβάλλει καθόλου. Τον ασθενούντα αδελφό της δεν τον γνωρίζω, παρά μόνο μέσα από την αρρώστια του. Μίλησα μαζί του όλο κι όλο δύο – τρείς φορές με ανοικτή ακρόαση μέσω του τηλεφώνου της αδελφής του. Σκοπεύω όμως αν περάσω από την πόλη του να περάσω να τον γνωρίσω προσωπικά. Με εντυπωσίασε η δύναμη που έδειξε στην αντιμετώπιση της αρρώστιας του. Η δυσκολίες που βρήκα όμως κατά τον χειρισμό αυτού του ασθενούς, με προβλημάτισαν. Δεν ήθελε κανένας να ασχοληθεί με την κατάσταση της υγείας του. Η θα πήγαινε στο νοσοκομείο, ή αν έμενε στο σπίτι θα ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για ότι θα του συνέβαινε. Θεραπεία καμία! Πρέπει να είναι προφήτης κάποιος ή μάντης για να καταλάβει τι θα συνέβαινε σε κάποιον που δεν ήθελε να πάει για διασωλήνωση, ή μήπως τον περίμενε κάτι άλλο όταν το οξυγόνο του ήταν σταθερά κάτω από το 80; Επίσης συναντήσαμε μεγάλη δυσκολία στην προμήθεια αντιβιοτικών και αυτό με παραξένεψε πάρα πολύ. Αναφερόμαστε σε μία χώρα που πριν την πανδημία μπορούσες να πας σε κάποιο φαρμακείο και να αγοράσεις ακόμη και τάνκς, αν τύχαινε και συμπεριλαμβάνονταν στα προϊόντα που εμπορεύονταν. Δεν βλέπω ότι η αδελφή του Α μας αφήνει κάτι που να χρειάζεται σχολιασμό. Τέλος καλό, όλα καλά.
Ερώτ.: Ποια θαυματουργή θεραπεία εφάρμοσες στην αντιμετώπιση αυτού του ασθενούς και γιατί πήρες πάνω σου το ρίσκο της θεραπείας του από τόσο μακριά; Διάγνωση και θεραπεία εξ αποστάσεως με παραξενεύει και εμένα κάπως.
Απάντ.: Δεν εφάρμοσα καμία θαυματουργική θεραπεία. Το απλό θεραπευτικό πρωτόκολλο που ανέφερα την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε εφάρμοσα. Μόνο έδωσα κατευθείαν όλο τον συνδυασμό και σε αρκετά μεγάλη δόση. Αφού πήρα όλα τα στοιχεία του ιστορικού του ασθενούς, πριν αρχίσω την θεραπεία ζήτησα να μιλήσω μαζί του. Διαπίστωσα ότι δεν είχε σκοπό να πάει στο νοσοκομείο παρά του ότι είχε σαφή επίγνωση της καταστάσεώς του. Είχε σπουδάσει νοσηλευτική και ήταν αρκετά ενημερωμένος για την αρρώστια του. Είχε προμηθευτεί ήδη μόνος του έναν συμπυκνωτή αέρος. Του είπα ότι είχε πνευμονία και ότι ήδη είχε αρχίσει να αναπτύσσεται σύνδρομο αναπνευστικής δυσχερείας. «Ναι το βλέπω» , μου είπε.»Τα πνευμόνια μου τα αισθάνομαι τελείως μπουκωμένα». Βρήκαμε όμως μεγάλη δυσκολία στο να προμηθευτούμε τα φάρμακα.
Οι τρείς περιπτώσεις που παρουσίασα, είναι αρκετά κατατοπιστικές, αλλά θα επιμείνω λίγο ακόμη στο σημείο αυτό, διότι μου έρχονται αρκετές ακόμη αναφορές, μερικές από τις οποίες θα ήθελα να τις παρουσιάσω.
( Τέλος δεύτερου μέρους, Συνεχίζεται……)
ΥΓ: Αγαπητέ αναγνώστη. Επειδή σκοπός της δημοσιεύσεως αυτής είναι η καλύτερη ενημέρωση των Ελλήνων για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την πανδημία, κοινοποίησε σε δύο τουλάχιστον γνωστούς σου το λινκ της ιστοσελίδας romios.online με την σύσταση να διαβάσουν και το πρώτο μέρος της παραπάνω συνέντευξης, αλλά και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν άμεσα. Στην συγκεκριμένη αρρώστια η ενημέρωση σώζει ζωές!
Οδυσσεύς
Όταν οι γνώσεις και η ανθρωπιά συνδυαστούν φέρνουν τέτοια αποτελέσματα.
Συγκλονιστικά όλα αυτά που διάβασα! Αυτή είναι η ελπίδα. Τέτοια ελπίδα χρειαζόμαστε.
Φανταστείτε,ένας γιατρος μόνος του,έσωσε τόσους ανθρώπους. Όμως δεν έσωσε μόνο τους ασθενείς του,έσωσε και τις οικογένειες τους.Δεν ξέρω με ποιον αριθμό θα πρέπει να το πολλαπλασιάσω για να φανεί ο πραγματικός αριθμός των ευεργετηθεντων.
Αυτό για μένα είναι ,μεγαλείο ψυχής. Ας διδαχτούμε από αυτό. Ο καθένας κάτι θα μπορεί ..