12 Απριλίου 1204: Η πρώτη άλωση της Πόλης. Η Σκύλα και η Χάρυβδη……
γράφει ο Οδυσσεύς
Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να πω πολλά για να παρουσιάσω τη Σκύλα και τη Χάρυβδη του Ομήρου.
Ο Οδυσσεύς στο ταξίδι της επιστροφής του στην πατρίδα, σπρωγμένος από τα κύματα και τους ανέμους, πέρασε από στενό δύσβατο θαλασσινό μονοπάτι, που στην μία του άκρη υπήρχε ένα τέρας με το όνομα Σκύλα και στο άλλο ένα χειρότερο ακόμη που λεγόταν Χάρυβδη. Όταν το καράβι πλησίαζε στην άκρη της Σκύλας, αυτή άρπαζε και έτρωγε μερικούς από τους συντρόφους του, ενώ όταν πλησίαζε προς το άλλο άκρο προκειμένου να αποφύγει τη Σκύλα, τότε ερχόταν η Χάρυβδη και έτρωγε αυτή κάποιους από τους συντρόφους του. Τελικά κατάφερε και πέρασε, όταν οι σύντροφοί του ακολούθησαν τις οδηγίες του και οδήγησαν το καράβι με μεγάλη ταχύτητα, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τα δύο τέρατα, χωρίς να πλησιάζουν κανένα από τα δύο.
Η αφήγηση αυτή του Ομήρου, όπως και οι περισσότεροι από τους αρχαίους μύθους, δεν είναι ιστορική αφήγηση που αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός που συνέβη σε κάποιο σαφώς καθορισμένο τόπο και χρόνο, αλλά χαρακτηρίζεται σαν μυθιστορία, που δεν περιγράφει απλά μία εμπειρία που κάποτε έζησε ο Οδυσσεύς, αλλά μεταφέρει την εμπειρία αυτή στους απογόνους του Οδυσσέα σαν γεγονός που παντού και πάντοτε μπορεί να το ζήσουν και αυτοί, ενώ ταυτόχρονα τους δίδει και οδηγίες για το πώς πρέπει να περνούν ανάμεσα από τέτοια τέρατα, χωρίς να κατασπαραχτούν.
Οι Έλληνες, οι απόγονοι του Οδυσσέα, στη ροή της ιστορίας βρέθηκαν αμέτρητες φορές στην ίδια ακριβώς κατάσταση και χρειάστηκε πολλές φορές να περάσουν ανάμεσα από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Όσο και αν πάντοτε στο τέλος τα κατάφερναν και περνούσαν, ποτέ δεν πέρασαν χωρίς απώλειες που δυστυχώς ήταν πολύ βαρύτερες από τις απώλειες του Οδυσσέα στο ομηρικό ταξίδι.
Ο Οδυσσέας έχασε κάποιους από τους συντρόφους του, που παρά του ότι το καράβι κατάφερε και πέρασε, αυτοί χάθηκαν για πάντα. Σε κάθε επόμενο πέρασμα μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, οι Έλληνες εκτός από ανθρώπινες ζωές και υλικά αγαθά, έχαναν πάντοτε και ένα κομμάτι από τον πολιτισμό των προγόνων τους, που δυστυχώς δεν μπορεί να αναπληρωθεί.
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η παρουσίαση κάποιων τέτοιων περασμάτων μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, όπου το καράβι του Οδυσσέα ήταν ολόκληρη η Ρωμιοσύνη, ενώ η Σκύλα και η Χάρυβδη δεν ήταν άλλοι από την βάρβαρη Ανατολή και την πιο βάρβαρη Δύση.
Δυστυχώς στη θέση των συντρόφων που χάθηκαν, ήταν ένα τμήμα του Πανανθρώπινου Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού!
Ένα τέτοιο πλησίασμα του σκάφους της Ρωμηοσύνης προς το τέρας που φέρει τα όνομα “Βάρβαρη Δύση”. συνέβη στις αρχές του 13ου μ.Χ αιώνος και από τους ιστορικούς παρουσιάζεται σαν “4η σταυροφορία”.
Αναφέρω εν συντομία τα γεγονότα όπως διαδραματίστηκαν, χρησιμοποιώντας σαν ιστορική πηγή τον εθνικό μας ιστορικό Κωνασταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ο οποίος αναφέρεται στα γεγονότα στο σύγγραμμά του “Ιστορία του Ελληνικού έθνους”, (Τόμος 5ος, κεφάλαιο Ζ).
Η 4η σταυροφορία αποφασίστηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ, ο οποίος το 1199 μ.Χ κάλεσε τους Φράγκους Ιππότες να οργανώσουν σταυροφορία για απελευθέρωση των Αγίων Τόπων που είχαν καταληφθεί από τους Μωαμεθανούς και ανήκαν στο κράτος της Αιγύπτου.
Στο κάλεσμα του πάπα ανταποκρίθηκαν αρκετές χιλιάδες Φράγκοι Ιππότες που συγκεντρώθηκαντελικά στην Βενετία και ανέθεσαν την αρχηγία τους στον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό. Στην Σταυροφορία συμμετείχε και ο στόλος των Ενετών που έναντι συμφωνηθείσης αμοιβής ανέλαβε να μεταφέρει τον στρατό των σταυροφόρων στην Αίγυπτο.
Από όσα όμως επακολούθησαν, θεωρείται ως σίγουρο ότι οι οργανωτές της σταυροφορίας, ευθύς εξ αρχής, κάθε άλλο παρά τους Αγίους Τόπους σκόπευαν να απελευθερώσουν. Ο υπέργηρος δόγης της Βενετίας Δάνδολος, δεν σκόπευε να στραφεί κατά του Αλέκ Αδούλ με τον οποίον είχε διαρκή επαφή και προσωπική συμφωνία. Κύριος σκοπός της σταυροφορίας ήταν η επίθεση κατά των Ρωμαίων της Ανατολής και η υπόταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον πάπα. Οι Φράγκοι Ιππότες δεν χρειάστηκε και πολύ να σκεφθούν, μετά από την υπόσχεση που πήραν ότι θα συμμετάσχουν στην μοιρασιά των λαφύρων, που αναμένονταν να είναι πάρα πολλά, αφού η Κωνσταντινούπολη ήταν η πλουσιότερη πόλη του κόσμου της εποχής εκείνης.
Αφορμή για την επίσημη εκτροπή του στόχου της σταυροφορίας έδωσε η πρόσκληση που τους απηύθυνε ο Αλέξιος, ο υιός του Ισαακίου Αγγέλου ο οποίος εκδιώχθηκε από τον αυτοκρατορικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, από τον αδελφό του Αλέξιο τον Γ.
Ο νεαρός Αλέξιος, υποσχέθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό στους σταυροφόρους καθώς και υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην παπική. Έτσι τον Μάιο του 1203 μ.Χ ο στρατός των σταυροφόρων βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και χωρίς να δυσκολευτούν πολύ, τον Ιούλιο του 1203 μ. Χ. εξεδίωξαν τον Αλέξιο τον Γ από την εξουσία και αποκαταστήσανε στο θρόνο τον Ισαάκιο Άγγελο ενώ τον προδότη υιό του τον όρισαν συναυτοκράτορα με το όνομα Αλέξιος ο Δ.
Ο εκδιωχθείς Αλέξιος Γ παρά του ότι είχε υπέρτερες δυνάμεις από τους σταυροφόρους, δενπρόβαλε κάποια αντίσταση λόγω δειλίας. Περιορίστηκε στο να πάρει το θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινουπόλεως και να αναχωρήσει από την πόλη.
Ο προδότης Αλέξιος ο Δ, δεν ήταν σε θέση να πληρώσει τα χρήματα που είχε υποσχεθεί στους σταυροφόρους και σκέφθηκε να προβάλει αντίσταση. Ο λαός όμως της Κωνσταντινουπόλεως επαναστάτησε λόγω της επαπειλούμενης υποταγής στον πάπα, και ανακήρυξε Αυτοκράτορα τον Αλέξιο Ε τον Μούρντζουφλο, ο οποίος ήταν και γενναίος άνδρας αλλά και αντιλατίνος.
Οι σταυροφόροι, λόγω μη ικανοποιήσεως των υποσχέσεων του Αλεξίου Δ, τον Μάρτιο του 1204 μ. Χ. απεφάσισαν να καταλάβουν την Πόλη για λογαριασμό τους και υπογράφτηκε ιδιαίτερη συμφωνία Γάλλων και Ενετών για το μοίρασμα των λαφύρων.
Έτσι στις 9 Απριλίου 1204 άρχισαν την επίθεση και παρά την σθεναρή αντίσταση κατάφεραν στις 12 Απριλίου να καταλάβουν 3 πύργους, ενώ την επόμενη ημέρα κατέλαβαν ολόκληρη την Πόλη, την οποία και ο Αλέξιος Ε εγκατέλειψε.
Ο λαός ανακήρυξε νέο Αυτοκράτορα τον Θεόδωρο Λάσκαρη, ο οποίος παρά την γενναιότητά του δεν κατάφερε παρά μόνο να περάσει στην απέναντι ασιατική πλευρά, όπου συγκροτήθηκε η Αυτοκρατορία της Νίκαιας που αργότερα κατάφερε να νικήσει τους Φράγκους και να απελευθερώσει την Πόλη.
Οι Φράγκοι αμέσως μετά την κατάληψη της Πόλης, άρχισαν την λαφυραγώγηση, εκδηλώνοντας απίστευτη αγριότητα και βαρβαρότητα.
Ο Ρωμαίος άρχοντας της Κωνσταντινουπόλεως Νικήτας ο Χωνιάτης, που συνέγραψε και ιστορικό σύγγραμμα αναφερόμενο σε αυτή την εποχή, περιγράφει επακριβώς τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βάρβαροι από την Φραγκιά, σε βάρος της Ρωμαϊκής Ορθοδοξίας της Κωνσταντινουπόλεως. Ο ίδιος ήταν αυτόπτης μάρτυρας και έζησε τα γεγονότα.
Ο ακριβής αριθμός των φονευθέντων Ελλήνων δεν είναι γνωστός. Μόνο την πρώτη ημέρα της λεηλασίας φονεύθηκαν πάνω από 2.000 Ορθόδοξοι Ρωμηοί. Οι σφαγές συνεχίστηκαν για πάνω από τρεις ημέρες, ταυτόχρονα με το κάψιμο μεγάλου τμήματος της πόλεως.
Όχι μόνο σπίτια αλλά και αρκετές βιβλιοθήκες και άλλα δημόσια κτίρια παραδόθηκαν στις φλόγες.
Στις βιβλιοθήκες που κάηκαν υπήρχε τεράστιος αριθμός έργων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που είχαν σωθεί από την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, και τα οποία κάηκαν από τους Φράγκους μαζί με τις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινουπόλεως.
Πολλά από όσα γλύτωσαν από τη φωτιά, καταστράφηκαν από τους Φράγκους σταυροφόρους σε ένδειξη περιφρονήσεως.
Για πολλές μέρες, αρκετοί αμόρφωτοι Βάρβαροι, κυκλοφορούσαν στην Πόλη κρατώντας στα χέρια τους όχι τα όπλα τους όπως συνήθιζαν, αλλά από ένα βιβλίο για να χλευάσουν την μαλθακότητα των Ορθοδόξων Ρωμαίων της Κωνσταντινουπόλεως. Τα έργα που κάηκαν τότε, δυστυχώς ήταν πάρα πολλά. Οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι όχι μόνο τα είχαν σεβαστεί και τα είχαν διαφυλάξει στους αιώνες που είχαν περάσει, αλλά τα θεωρούσαν δικά τους, τα μελετούσαν με σεβασμό, τα αντέγραφαν και τα παρέδιδαν στους απογόνους των σαν ιερά κειμήλια, μαζί με τα έργα των Ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας.
Αυτό που λέγεται ότι το “Βυζάντιο”, (όπως πολύ κακώς αποκαλούν σήμερα την Ορθόδοξη Ρωμανία), ήταν σκοταδιστικό και απολίτιστο, είναι σκόπιμη προπαγάνδα της σημερινής Φραγκιάς, που δυστυχώς πέρασε και σε πολλούς Νεοέλληνες με την ενεργό συμμετοχή διαφόρων γραικύλων. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική!
Αρκετοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως και αρκετοί Ορθόδοξοι Πατριάρχες της Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, ήταν φανατικοί μελετητές της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Δεν θα επεκταθώ επ` αυτού, αλλά για όσους έχουν αντίθετη γνώμη, επικαλούμαι μόνον τον Πατριάρχη Φώτιο, τον αναγνωρισθέντα σαν Άγιο και Μέγα, χωρίς τον οποίο θα γνωρίζαμε σήμερα για τους αρχαίους προγόνους μας, πολύ λιγότερα από όσα ξέρουμε.
Η Ελληνική Ορθοδοξία προέκυψε από το “πάντρεμα” Χριστιανισμού και Αρχαιοελληνισμού και έτσι συνεχίζει και σήμερα την πορεία της.
Κάποιοι λίγοι όψιμοι αρχαιοκάπηλοι, που στην πλειονότητά τους είναι είτε αφελείς ημιμαθείς, είτε ανανήψαντες πρώην άθεοι και μηδενιστές, βάλουν ακόμη και σήμερα κατά της Ορθοδοξίας, κατηγορώντας την ότι πολέμησε και πολεμά το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα. Θεωρώ ότι κύριος εκφραστής του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος είναι ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Πλούταρχος, που ήταν και ιερέας της αρχαίας θρησκείας. Ας τους διαβάσουν πρώτα και καλό είναι να αφήσουν την καθ`όλα σεβαστή αρχαιοελληνική μυθολογία στην άκρη. Θα διαπιστώσουν ότι ο Σωκράτης δεν αποκαλείται τυχαία από τους Ελληνορθόδοξους ως “ο προ Χριστού Χριστός”.
Από την άλλη μεριά κάποιοι συνήθως ευτραφείς, που θέλουν να αυτοχαρακτηρίζονται σαν “γνήσιοι εκφραστές” της Ορθοδοξίας, αποκαλούν κάθε τί το αρχαιοελληνικό “παγανιστικό” και ειδωλολατρικό. Αν με ακούσουν να πω, ότι σαν Ορθόδοξος Χριστιανός σέβομαι το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και την θρησκευτική πίστη των Αρχαίων Ελλήνων, πριν με κατακεραυνώσουν με τον αφορισμό ότι είμαι πολυθεϊστής ειδωλολάτρης και παγανιστής, ας επισκεφθούν έστω και μία φορά το Άγιο Όρος και ας αναλογισθούν γιατί στα περισσότερα Μοναστήρια υπάρχουν Αγιογραφίες που απεικονίζουν σχεδόν όλους τους Αρχαίους Φιλοσόφους: Γιατί ο Ορφέας απεικονίζεται αγιογραφημένος με φωτοστέφανο; Είναι και οι Μοναχοί του Αγίου Όρους “παγανιστές” και “ειδωλολάτρες”; Ας διαβάσουν το ” προς τους νέους” του Μεγάλου Βασιλείου και τα γραπτά του Μεγάλου Φωτίου και αν θεωρήσουν και αυτούς “παγανιστές” και “ειδωλολάτρες”, τότε ας με πουν και εμένα ειδωλολάτρη. Θα τους αποκαλέσω και εγώ με τη σειρά μου φανατικούς μουλάδες και είμαστε “πάτσι” στις βρισιές.
Αλλά για να μην ξεφεύγω από το θέμα, σημειώνω ότι μεγάλος αριθμός αρχαίων βιβλίων μεταφέρθηκε στη Δύση και είναι άγνωστο αν καταστράφηκαν ή αν κάπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
Μαζί με τα βιβλία οι Φράγκοι κατάστρεψαν και πολλά άλλα πολιτιστικά μνημεία της Ρωμηοσύνης. Πολλά μνημεία εκείνης ή της αρχαίας εποχής που κοσμούσαν τις πλατείες της Κωνσταντινουπόλεως καταστράφηκαν ή μεταφέρθηκαν στη Δύση.
Πολλά από τα έργα που κοσμούσαν τις πλατείες, τα ανάκτορα και τα άλλα δημόσια κτίρια, ήταν έργα του Πραξιτέλη και του Φειδία.
Στην Κωνσταντίνια Αγορά της Πόλης, υπήρχε τεράστιο χάλκινο άγαλμα της Θεάς Ήρας, καθώς και άγαλμα του Πάρι που έδινε στην Αφροδίτη το χρυσό μήλο της Έριδος.
Το άγαλμα της Ήρας ήταν τόσο μεγάλο, ώστε όταν το γκρέμισαν οι Φράγκοι για να το λιώσουν και να το μεταβάλουν σε νομίσματα, για να μεταφέρουν μόνο το κεφάλι του χρειάστηκε να το τραβήξουν 4 ζεύγη βοδιών.
Σε άλλη πλατεία υπήρχε επί βάθρου τεράστιο άγαλμα του Πήγασου με τον Βελερεφόντη να δείχνει το ήλιο, το οποίο καταστράφηκε επίσης.
Στον ιππόδρομο υπήρχε τεράστιο άγαλμα του ήρωα Ηρακλή, τόσο μεγάλο ώστε μόνο η κνήμη του ήταν μεγαλύτερη από όσο το ύψος ενός συνηθισμένου ανδρός. Λίγο πιο πέρα υπήρχε το άγαλμα του Νίκωνος μετά του Νικάνδρου το οποίο έστησε στο Άκτιο ο Αύγουστος μετά την νίκη του επί του Αντωνίου. Επίσης υπήρχε ύαινα και λύκαινα, τις οποίες κατά τον μύθο θήλασαν ο Ρώμος και ο Ρωμύλος και ένα άγαλμα που έδειχνε έναν άνδρα να παλεύει με ένα λιοντάρι. Υπήρχαν επίσης Σφίγγες που το μπροστινό μέρος του σώματος έδειχνε όμορφες γυναίκες, ενώ το οπίσθιο μέρος έδειχνε φοβερά θηρία, καθώς επίσης και άγαλμα που παρίστανε τη Σκύλα να έχει αρπάξει από το καράβι του Οδυσσέα αρκετούς από τους συντρόφους του και να τους κατασπαράζει.
Όλα αυτά τα αρχαία αγάλματα, όπως και άλλα που αποφεύγω να αναφέρω καταστράφηκαν, ενώ το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί ότι απεικόνιζε τους ίδιους τους Φράγκους στην λεηλασία και καταστροφή των μνημείων του Ελληνικού Πολιτισμού.
Σε ότι αφορά τα οικονομικά λάφυρα, ένας από τους αρχηγούς τους έγραψε ότι ποτέ στο παρελθόν η κατάληψη κάποιας άλλης πόλης δεν έδωσε τόσο πλούτο στους κατακτητές.
Εκτός από τα υλικά αγαθά, ή τα μνημεία του πολιτισμού και τα βιβλία, οι Φράγκοι απογύμνωσαν την Πόλη και από πάμπολλα λείψανα Αγίων που φυλάσσονταν με σεβασμό σ`αυτήν. Ούτε το λείψανο του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού που το είχε σεβαστεί ο χρόνος και σωζόταν έως τότε δεν σεβάστηκαν. Όλα τα λείψανα μεταφέρθηκαν στη Δύση και μοιράστηκαν στις διάφορες φραγκικές εκκλησίες, όπου σώζονταν μέχρι την Γαλλική Επανάσταση του 1789 μ. Χ, όταν και καταστράφηκαν.
Μαζί με τα λείψανα μεταφέρθηκαν και πολλά έργα τέχνης και κειμήλια στη Δύση, πολλά των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα στα διάφορα μουσεία ή αλλού.
Τα 4 ορειχάλκινα άλογα που κοσμούσαν τον ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως, μεταφέρθηκαν από τον Δάνδολο στην Βενετία και σήμερα κοσμούν την είσοδο του ναού του Αγίου Μάρκου της Βενετίας, αδιάψευστος μάρτυρας της βαρβαρότητας και της αμορφωσιάς της Φραγκιάς, των προγόνων εκείνων που θέλουν σήμερα να αυτοαποκαλούνται πολιτισμένοι, χωρίς να έχουν ζητήσει ούτε ένα απλό “συγνώμη” για τα εγκλήματα των προγόνων τους.
Μαζί με τα άλογα μεταφέρθηκαν και πολλά άλλα ιερά κειμήλια από την λεηλασία του ναού της Αγίας Σοφίας.
Ένα από τα άγια Δισκοπότηρα της Αγίας Σοφίας, φυλάσσεται σήμερα στον ναό του Αγίου Μάρκου.
Το λιγότερο που κάποιος θα περίμενε, εκ μέρους των απογόνων των Βαρβάρων, που θέλουν σήμερα να θεωρούνται και “πολιτισμένοι”, είναι εκτός από το τυπικό “συγνώμη” και η επιστροφή των κλοπιμαίων στους δικαιούχους τους, που είναι οι σημερινοί Ελληνορθόδοξοι Ρωμαίοι, φυσικοί κληρονόμοι όλων των Ρωμαίων της Ρωμανίας.
Οδυσσεύς
